Najbardziej dojrzały film Szumowskiej. Ładnie i sprawnie poprowadzona narracja, jasny, choć wielowątkowy i złożony przekaz, doskonała obsada, świetny drugi plan, zabawny scenariusz. Siedziałam w kinie oczarowana. Jestem pełna podziwu dla aktorów drugoplanowych, tej udanej mieszanki mistrzów jak Ewa Dałkowska i naturszczyków, jak dziewczyny chore na zaburzenia odżywania. Już w filmie w „W imię” drugi plan był bezbłędnie obsadzony. Trochę się bałam, że społeczne tło niebezpiecznie wylezie na plan pierwszy i zakończenie będzie cegłą w głowę, jak w przypadku filmu „W imię”, ale tak się nie stało. To do końca pozostał film o solidnym ciężarze emocjonalnym ubranym w formę lekką jak piórko. Trzy dni po wyjściu z kina nadal byłam pod wrażeniem i z uśmiechem na ustach wspominałam zabawne dialogi. Nie zadrżał mi palec kiedy klikałam 10 gwiazdek.

Przed trójką głównych aktorów czapki z głów. Wielka klasa i dla mnie duma, że mamy w Polsce takich wspaniałych artystów.