Z początku ten film nie przypadł mi do gustu. Bardzo słabe zdjęcia (jak znam życie to specjalnie takie były i to element stylu reżyserki), gdzie szare kolory zlewają się w jedno, kamera jeżdżąc od ściany do ściany rozmazuje obraz, a cięcia przywodzą na myśl Dogmę 95. Akcja toczy się zazwyczaj w kilku pomieszczeniach. A historia? No kilkukrotnie już było o tęsknocie za poległymi na wojnie, miłości do brata swojego ukochanego i konfliktach rodzinnych, zwłaszcza jeżeli wziąć pod uwagę rodziców faworyzujących rodzeństwo. I po zespoleniu tych cech filmu przyszło mi na myśl że "Bracia" mogliby być w sumie kolejnym odcinkiem "Na wspólnej", albo wybranego serialu telewizyjnego. W końcu tam też mamy bohaterów w ciągłym konflikcie rodzinnym, którzy na małej przestrzeni dyskutują o swoich troskach. Wg. mnie pierwsze 45 minut filmu różni jedynie świetna, akustyczna muzyka i aktorstwo.
Potem jednak reżyserka miło mnie zaskoczyła. Druga część filmu tworzy bardzo ciekawy konflikt, do tego wydający się "nie do rozwiązania". Sceny już nie są grzeczne, a bohaterowie czasami walą prosto z mostu co mają na myśli. Minimalistyczną formę przyćmiewają też świetne sceny milczące, w których i tak wiemy co chodzi po głowie postaciom. To wszystko prowadzi do świetnego zakończenia. Jedynego słusznego rzec by można, ale miałem inną wizję ostatnich minut. Reżyserka postąpiła wbrew temu i dość sprytnie pozostawiła parę niedopowiedzeń.
To dobry film, jeżeli pominąć dość skromną realizację. Oczywiści musiałem wybuchnąć śmiechem przy scenie gdy banda ludków z poprzyklejanymi brodami bełkocze coś po "niby arabsku", następnie strzela w głowę żołnierzowi i podskakuje wokoło niego z okrzykiem "allah akbar". Widać że budżet ostro doskwierał twórcom. Mimo to stworzyli ciekawą opowieść obyczajową, z początku dość wtórną, ale później jest tylko lepiej.