rzeczywiście końcówka zostawia duży niedosyt. ale losy można sobie samemu dopowiedzieć czyli albo michael się wyspowiadał żonie i mu ulżyło, z powrotem sobie żyli w szczęściu albo nie mogła tego znieść i go zostawiła ... itd.

tak czy siak sam niewiem czemu takie zakończenie zostało zastosowane. chciano raczej zwrócić uwage na sam dramat bohaterów związany z powrotem zza grobu ojca i męża.

kurczaki pieczone,a jakiego wyście się zakończenia spodziewali?? Kobitka okazała wiele cierpliwości, chęć pracy nad związkiem, ciepła. Postawiła sprawę jasno-wypluj mi się albo więcej nas nie zobaczysz! I on się uzewnętrznił, wreszcie katharsis. Hollywoodzko się nie czułam, bo aktorzy dobrzy, krajobrazy i klimat rodzinnie spokojny.
A jakie wy byście zakończenie proponowali??Hę?

To zakończenie było wręcz normalne. dziwię się waszym zdziwieniom;p Oświećcie manie jakie byłoby "właściwsze":)

Mnie się film bardzo podobał. Był niby do przewidzenia, ale tak zaskakiwał momentami, zwrotami akcji, wątkami, że wcale nie poczułam niedosytu. Ale może mało wymagająca jestem...Choć nie sądzę:)

Nie wiem jakie zakończenie byłoby właściwsze. Tutaj zabrakło mi może jakiejś kropki nad i. Dzielę się swoimi wrażeniami, które są takie a nie inne, ale przecież owo wrażenie dotyczące finału nie dyskwalifikuje filmu, który zaliczyłam nawet do ulubionych.

Mnie zakończenie wydało się trafione. Było podsumowaniem całego filmu, miało niezwykle dramatyczny, wręcz rozrywający wydźwięk. Nie można czasem powiedzieć wszytskiego, tu było dużo miejsca na własne dopowiedzenia, własny odbiór. Czasem lepiej zamilknąć w odpowiednim moemencie, niż powiedzieć za dużo.

Lalopatia, z tym mnóstwem cierpliwości to bym nie przesadzał...
a otwarte zakończenie było jedynym rozsądnym moim zdaniem, chociaż ja skłaniałbym się jednak mimo wszystko do tego, że zostawił ten sekret dla siebie. Traktował w tej scenie zone z obojetnoscia, a na podarunek od dziewczynek wogole nie zwrocil uwagi. Czyli mozna postawic teze ze juz pogodzil sie z utrata rodziny...

Generalnie bardzo dobry film, dobrze przedstawiony, bez niepotrzebnych ozdobników... ale ma jeden zgrzyt.
Piszesz: "Wątpliwości miałam też zresztą co do tempa, w jakim rozgrywają się wydarzenia po rzekomej śmierci Michaela"
ja również i choć jestem w stanie zrozumieć i zaakceptować tę skrótowość i pobieżność o której wspominasz... że przedstawia najważniejsze wydarzenia z przeciągu kilku miesięcy, to jednak nie widać tego upływu czasu w przypadku losów Michaela tak jakby to, co dzieje się z nim rozgrywa się, w przeciągu kilku dni, może tygodnia...
Poza tym czapki z głów.
Czekam teraz na wersje amerykańską...
Mam nadzieje na rownież dobre kino

Wątpliwości co do tempa filmu to takie czepianie się dla czepiania, bo jak inaczej twórca byłby w stanie zamknąć swoją opowieści w niecałych dwóch godzinach? Te urywki z Afganistanu, życie więźniów, relacje pomiędzy Michaele a jego współtowarzyszem nie były głównym wątkiem filmu, tak samo jak rozwijające się uczucie Sary i Jannika. To bardzie opowieść o człowieku złamanym psychicznie, nie potrafiącego się już odnaleźć w swoim dotychczasowym życiu.
Ta historia choć prosta, ukazana jest w bardzo emocjonalny sposób. Jednym słowem ten film ma wszystkie cechy dobrego skandynawskiego dramatu tak, że człowiek ma wrażenie, iż podgląda prawdziwe życie a czasem nawet mimowolnie staje się członkiem tej opowieści.

jedna z moich ulubionych scen to ta, w której Jannik odchodzi sprzed drzwi łazienki Sary. też czuję niedosyt po zakończeniu, i faktycznie brakuje jakiejś kropki nad i. z drugiej strony jednak, żeby to była porządna kropa, reżyserka musiałaby doopowiedzieć jeszcze kawał historii, więc może to było lepsze.
czy żołnierze wracający z takich misji (zwłaszcza jeżeli zostali wyzwoleni z "obozu wroga") nie chodzą na jakieś spotkania z psychiatrami?

Bardzo skandynawski film. Nic dziwnego w końcu Duński. Moja ocena nie jest z punktu miłośnika kina tylko miłośnika kultury skandynawskiej, tak więc pozwolę sobie powiedzieć, że dla mnie tempo było zbyt powolne. Scena zmasakrowania współwięźnia była koszmarnie rozbijająca. Nie dotrwałam jednak do końca. To chyba nie był odpowiedni moment życiowy na jego oglądanie... może kiedyś, w kinie na jakimś przeglądzie wysiedzę.