Ken Russell w quasi-dokumentalnym stylu przedstawia wycinek z życia doświadczonej prostytutki imieniem Liz - prostej, lecz wzbudzającej sympatię i całkiem twardo stąpającej po ziemi dziewczyny. Kobieta szwenda się po ulicach Los Angeles i opowiada o swoim życiu, pracy, sięga pamięcią do przeszłości oraz dzieli się osobistymi spostrzeżeniami na temat swoich klientów i branży, w której przyszło jej pracować. Film nie posiada jasno zarysowanej głównej linii fabularnej, składa się z krótkich, luźno powiązanych segmentów takich jak np.: nieudane małżeństwo Liz, początki jej kariery, relacje z alfonsem czy w końcu różne nietypowe przygody charakterystyczne dla wykonywanego zawodu - zarówno sytuacje zabawne i nieszkodliwe (bo raczej nikogo nie zaszokują w dzisiejszych czasach) jak i takie, które określić można mianem ryzyka zawodowego.

Znany z zamiłowania do kiczu i przerysowanej formy reżyser tym razem powściągnął nieco swoją nieprzeciętnie bogatą wyobraźnię, dzięki czemu powstał obraz znacznie bardziej wiarygodny. Wszechobecna tandeta, sztuczność i wyczuwalna niskobudżetowość wręcz doskonale wpisują się w tematykę filmu i w mojej opinii tylko tę wiarygodność dodatkowo podkreślają. Świetnie spisała się wcielająca się w główną bohaterkę Theresa Russell, której przejaskrawiona gra aktorska idealnie pasuje do odgrywanej postaci i wygląda to naprawdę przekonująco. Niestety z resztą postaci jest już znacznie gorzej, bo w większości są one zupełnie nijakie.

Jeśli ktoś liczy na poważne podejście do tematu lub przewrotną opowieść z morałem to tutaj tego nie znajdzie. "Whore" to słodko-gorzka (z przewagą gorzkiego) czarna komedia, dosadna i szczera jak tytuł filmu.

PS. Nie wiem co brała osoba odpowiedzialna za dostępne w necie polskie napisy, ale chyba coś mocnego. Połowa wypowiedzi to jakaś ułańska fantazja nie mająca nic wspólnego z tym co mówią bohaterowie w oryginale.