No nie wiem, co o tym sądzić. Niby film ma pokazywać wszystko, co niemożliwe, sprawić, by człowiek w to uwierzył. A nie wiem jak opisać wirtualny świat tego typu filmów, bo czuję się jak pilot, któremu wysiadł żyrokompas i już nie wie, w jakiej jest relacji względem Ziemi.

Pierwszą pętlę wykonaliśmy, gdy stworzono mit Mikołaja z północy, mimo że prawdziwy żył w dość ciepłej Azji Mniejszej i był biskupem, bez reniferów. Drugą wykonaliśmy, gdy zdecydowaliśmy się oglądać ten film bez dzieci... lub z dziećmi, bo nie wiadomo co to to-to jest, czy komedia romantyczna, czy film fantasy, czy film dla dzieci. Jak zwykle mimo to czujemy się całkiem nieźle patrząc na ekran dla odpoczynku, po zmechanizowanej pracy, bo Amerykanie podchodzą do sprawy tak poważnie, czyli profesjonalnie, jakby kręcili "Fausta" lub Szekspira, czyli dbają o scenografię, wybór aktorów, wymierzają idealnie dialogi, są treściwi w ujęciach kamery i zaaranżowaniu scen - po prostu ich filmy, nawet uciekające od logiki, chwytają oko, są świetne warsztatowo. A jak mają szerokie zasoby castingowe, to zatrudniają naprawdę dobrych aktorów, świetnie ustawionych przez reżysera, że grają, dobrze uwierzytelniając ten wirtualny i dziwaczny świat (Khouth, Cavalero, Bundy, Teigen wyglądający i grający intensywnie jak młody K.Spacey), zatrudniają taką Laurę B.Bundy, kobietę pokazaną pięknie (nawet ładne aktorki dobrzy fachmani potrafią pokazać jeszcze lepiej - za pomocą światła, reżyserii mimiki, itd.) - uwaga, nie przykuwa uwagi nawet nos ze śladem chyba ingerencji chirurgicznej oraz jej jakby dojrzalsza twarz niż sugerowałyby lata aktorki 32-33., mającej zresztą ciepły typ urody, coś bardzo harmonizującego z Bożym Narodzeniem, którego tu jako święta chrześcijańskiego właściwie nie ma.