Trudno zgadnąć dlaczego polski tytuł odchodzi od oryginału, który mówi o mostach w Madison County. Tym bardziej, że piękne drewniane i kryte mosty w stanie Iowa grają w filmie niepoślednią rolę, zwłaszcza ten ceglastoczerwony Roseman. Zlecenie sfotografowania mostów, które otrzymuje z „National Geographic” Robert jest tylko pretekstem do przywołania metafory mostu jako ogniwa łączącego ludzi z drugim brzegiem – porzuconego marzenia, niemożliwego, innego wymiaru życia i miłości. Most spotyka tutaj dwójkę samotników, zamkniętych w kręgach rutynowego życia, które wydają się wieczne i nieprzekraczalne. W sąsiednim miasteczku miłość zamężnej kobiety do obcego kochanka staje się natychmiast skandalem na ustach wszystkich, rujnującym jej życie. Tymczasem dla Franceski i Roberta most jest osobną przestrzenią, autonomiczną, wolną od wścibskości, intymną, dodającą odwagi w przekraczaniu granic. Most staje się dla nich miejscem spotkania, ale też skrzynką kontaktową, azylem i ratunkiem, kiedy nić miłości się urywa i grozi im, że się więcej nie spotkają. Nic więc dziwnego, że oboje chcą, aby po śmierci ich prochy zostały rozsypane z mostu Roseman nad Middle River. I jest w tej opowieści jeszcze coś ważnego, związanego z tajemnicą mostu – służy nie tylko do przejścia na drugi brzeg, ale także do powrotu, nie skazuje na poniewierką i błądzenie po stronie marzenia, nie rozbija małżeństwa Franceski, nie burzy domu, nie rozdziela jej od dzieci, nawet wtedy, kiedy cała prawda zostanie im wyjawiona.