Nietypowy film. Kogoś lubiącego kino popularne myślę, że raczej przynudzi. Za to kogoś lubiącego spoglądać w daleką przestrzeń, w której wyraźniej niż w innych miejscach, można się egzystencjalnie zadumać nad tym, że jesteśmy w kosmosie na jakiejś planecie, a sens, który widzi nasza społeczność może być przypadkowy, może przytrzymać i poruszyć.

Film o tym, że ludzie bardzo potrzebują jakiegoś sensu (że potrafią nadać wydumany sens przypadkowym rzeczom czy zdarzeniom) i rozrywki (żeby się coś działo).

Mi z nową siłą pokazał także, dlaczego ludzie bardzo przywiązują się do swojej ziemi, po pierwsze, bo ona ich karmi (brzmi jak banał, ale to, że ci ludzie coś na tej pustyni znajdują, co można zjeść i żyją w tym jałowym krajobrazie przypominajacym wirem życia bardziej Księżyc niż jakieś miasto, jakoś z nową wyrazistością mi to pokazało), a po drugie, bo ona zabiera ich przodków (i znów tutaj niby banał, ale ta wyrazistość tego poprzez pochówek jedynie w prześcieradle, uzmysłowia tą wszystkim znaną prawdę na nowo).

Będąc korpoludkiem funkcjonujacym w kulturze konsumpcji, ciekawe jest zobaczyć, że mniej więcej w naszych czasach gdzieś tam życie toczy się ślimaczym tempem i że do egzystencji różne gadżety naprawdę nie są potrzebne, że rzeczywistość, w której funkcjonujemy, jej kształt, jej wartości, są jedną z wielu możliwości, niekoniecznie najlepszą, być może w wiely rozstrzygnięciach równie przypadkową i absurdalną jak w filmie.