Jestem od dłuższego czasu pod wrażeniem włoskiego kina - jak można o trudnych tematach opowiedzieć w delikatny, subtelny sposób, bez podania na tacy wniosków, jak można dodawać nadziei mimo trudów, jak przedstawiać prawdziwe trudne życie, by dalej chciało się żyć. Przepiękny, mądry, uspokajający film. Zachwyty, ale też uderzenia w policzek od życia, a w tym wszystkim stoicki spokój, bez rozdzierania szat i trąbienia w trąby jerychońskie.