...to jego niezwykła plastyczność utrzymana w konwencji produkcji z lat pięćdziesiątych oraz przyzwoite charakteryzacje. Nigdy nie zrozumiem dlaczego Josh Friedman tak bardzo spłycił historię morderstwa, którą pod koniec lat '40 żyła cała Ameryka. Morderstwo Elizabeth Short, jego brutalność niejako powiązana z groteską, nadal pozostaje nierozwikłaną zagadką na której można by stworzyć intrygującą, przejmującą i niezwykle ciekawą fabułę. Niestety Friedman połączył fakty z literacką fikcją a i dodał jeszcze kilka (w swoim zamyśle) ciekawych wątków, przez co otrzymaliśmy typowy, chaotyczny ''miszmasz'' z milionami postaci o rzekomo różnych, ale podobnych nazwiskach, które męczą nas już po dwudziestu minutach seansu. Samo meritum, czyli morderstwo Elizabeth jest gdzieś na dalszym planie, zaraz po trójkącie miłosnym między Bucky'im, Kay i Lee, rozpaczą Bucky'ego nad jego życiową niedolą i wchodzeniem w dziwne, niejasne konotacje seksualne z biseksualną Madeleine. Miało intrygować, ale nudziło, bo nagromadzenie i niedopracowanie wątków pobocznych, nie tylko odwraca uwagę od wątku głównego, ale męczy widza swoją niejasnością i bezsensownością.
Z całej tej aktorskiej śmietanki chyba tylko Eckhart wypadł dobrze. Przystojny Hartnett jak zawsze ujmuje uśmiechem i charyzmą, co jednak nie ratuje widocznego braku osobowości granej przez niego postaci. To samo dzieje się w przypadku Johansson. Z kolei widok Swank usilnie pozorującej na piękność Złotego Wieku wywołuje co najwyżej irytację, aniżeli zachwyt. Karykatura skrzyżowania Vivien Leight i Rity Hayworth niestety nie wypada ciekawie. Mia Kirshner to już całkowite nieporozumienie. Nawet spojrzenie głupiutkiej i naiwnej Elizabeth Short miało w sobie coś więcej aniżeli całkowitą pustkę...