Dałem się ponieść temu filmowi - bo nie przedstawiona historia jest tutaj najważniejsza. To tylko pretekst, aby zabrać widza w podróż po współczesnym świecie, z brutalną szczerością spojrzeć na nasze związki, stan społeczeństwa i rzeczy, które gubimy po drodze. Bohater jest jak Dante oprowadza nas po piekle i czyśćcu rzeczywistości XX wieku - widzimy jak nawet w obliczu katastrofy i to ostatecznej Romain nadal ma trudności w porzuceniu swoich masek, ograniczeń i lęków - gra do końca chociaż zdaje sobie sprawę z daremności wszystkich kostiumów, jakie w życiu założył. Żyje jak więzieniu, szklanej wieży i dopiero choroba sprawia że do tego więzienia docierają promienie światła - to z jednej strony gesty na jakie się zdobywa, a z drugiej strony wspomnienia z dzieciństwa - które przypominają mu kim był w odniesieniu do tego kim jest. Dzieciństwo jest tutaj jak raj - stan, jaki dawno zaginął, coś co się straciło i co należałoby przywrócić, aby ponownie zyskać kontakt ze sobą i światem. Co się z nami stało, że nie potrafimy już być ze sobą, rozmawiać, przyjmować prezentów, kochać - nawet najbliższych? To podstawowe pytanie, jakie zadaje reżyser.

Ja film mocno odczułem w konwencji swego rodzaju baśni, powieści uniwersalnej - coś na wzór dobrego wiersza który otwiera taką niesamowitą przestrzeń pomiędzy przedstawionymi symbolami. Stąd obraz był jakby zbudowany z dwóch przestrzeni - tej ukazanej i tej niewidocznej - gdzie można doświadczyć dogłębnej analizy nas samych. To niej jest historia o człowieku który odchodzi -cały czas miałem takie wrażenie - to opowieść uniwersalna - dotyczy współczesnego wyobcowania, samotności, wykorzenienia, braku więzi, To w końcu opowieść o rozbiciu, pęknięciu w nas samych - a reżyser niczym dramaturg grecki zaprasza nas do swoistego katharsis, podróżując razem z bohaterem można zaznać oczyszczenia.

To jeden z filmów, który naprawdę uczy - przekazuje coś ważnego pomiędzy słowami, jakie padają. I aktor - jak dla mnie genialny - przekonał mnie całkowicie. 9,5/10