Myślę, że chłopcy pozostawieni sami sobie podczas swej dalszej drogi po prostu natrafią na jakąś minę. Nie sądzę, żeby ta historia kończyła się dobrze.

Mi się wydaje, że otwartość zakończenia zamyka domysły i jednocześnie reżyser uniknął happy-endu, które w moim odczuciu mogłoby zdezorganizować narrację.

Nie sądze, aby reżyser sugerowałby jakąs minę. Gdyby tak miało być to chłopcy nie przeszliby przez ten drut kolczasty - czyli chyba granicę z Irakiem.

Myślę, ze to kompozycja otwarta, jak napisał is86, ale pozostawiająca domysły widzom (jak to kompozycja otwarta ;) ), nie mniej jednak o wydzwięku pozytywno - negatywnym. Może i chłopcom udało się dotrzeć do osady w Iraku, ale niekoniecznie to też musi coś zmienic. Jeśli nie zajdzie żadna poważna zmiana dzieci nadal będą narażone na takie problemy i na ryzyko potencjalnego wejścia na minę.

Swoją drogą to zakończenie - choć może trochę zbyt mało sugestywne - uważam generalnie za udane. Jednak reżyser jakby zapomniał dać tu choćby najmniejszej wskazówki do odczytania tej sceny. Ja ją odebrałem tak jak napisałem wyżej ;).

Bardzo dobry film. Moje drugie spotkanie z Ghobadim (po Gdyby żółwie mogły...) i zdecydowanie podoba mi się twórczość tego reżysera.