Zbiorcza adaptacja sześciu odległych sobie opowiadań Faulknera, formalnie przypominająca zmiękczoną sztukę Tennessee'ego Williamsa. Brak tu tego niepokoju, atmosfery przygnębienia, a całość pomimo erotyzującej atmosfery i niesamowicie pieprznych dialogów, spięta jest nudną i zachowawczą klamrą Hollywood - historie zazębiają się w finale w ten sposób, by żadnego z bohaterów nie zostawić ze skwaszoną miną. Mimo oczywistych mankamentów, film Ritta ogląda się zaskakująco dobrze, przede wszystkim dzięki wybornej obsadzie. Paul Newman był tu na fali wznoszącej, Joanne Woodward olśniewała subtelną kobiecością, a rozgrywający się poza planem romans między tą dwójką znalazł swe odbicie w odpowiednim napięciu na ekranie. Swoje trzy grosze dorzucił też magnetyczny i rozkosznie bełkoczący zadymiarz Orson Welles.