Zdarzało mi się zostać wyśmianym, a nawet wyklętym... Dyskutanci patrzyli z niedowierzaniem poznawszy prawdę... Często słyszałem iż moje zdanie nie liczy się z tego powodu... Co takiego zrobiłem? Przyznaję przed ogółem: ja, osoba która obejrzała w życiu 4500 filmów zupełnie zignorowałem fenomen Ingmara Bergmana. Dotąd widziałem jego 2 filmy i na tym koniec. Teraz poczułem się jak bohaterowie "Deszcz pada na naszą miłość". On, recydywista bez mieszkania, ona, uległa panienka słynąca z przygodny kontaktów z nieznajomymi. I w tym wszystkim ja, kinoman nie znający jednego z najsłynniejszych reżyserów w historii. Wszyscy musieliśmy w pewnym momencie zatrzymać się, zastanowić się nad sobą i zacząć od nowa. Od samego początku... Dlatego przygodę z Bergmanem rozpoczynam od jego debiutu ;)

"Deszcz pada na naszą miłość" to melodramat, fabularnie niczym nie zaskakujący. Prosta historia dwojga kochanków, walczących z ludzką podłością. Twórca snuje opowieść z jasno wyznaczonym morałem, pozwalając sobie na kilka komentarzy społecznych. Nie uznałbym tego dzieła za zbyt zjawiskowe, gdyby nie podejście do kilku kwestii. Po pierwsze Bergman bardzo ceni sobie wolność bohaterów, przez co nie są oni mierzeni popularnymi systemami moralnymi, a zwyczajnym, zdrowym rozsądkiem. Po drugie jest tu świetna scena rozmowy Davida z narratorem w szpitalu. Nie zdradzę czego ona dotyczy, lecz uczyniła film mniej czarno-białym niż się wydaje. Oczywiście nie dosłownie. Chodzi o fakt iż każdy ma jakieś ukryte pragnienia, których się jednocześnie wstydzi, jak i oczekuje ich spełnienia. To bardzo dojrzałe podejście do tematu, mimo błahości samej historii. Te dwie rzeczy trzymały mnie przy ekranie, pozwalając zapomnieć o wadach.

Pierwszy przystanek mam już za sobą. Obraz Bergmana uznaję za dobry, ale jak na debiut. Pozostałe dzieła będą musiały bronić się mocniej.