"Nienawiść" Neapolu była wszakże chwilowa i spowodowana afektem przegranego przez gospodarzy mistrzostw półfinału. Maradona nie przestał być tam bogiem.

Pewnie masz rację. Aż tak bardzo ta postać mnie nie interesuje.

Masz całkowitą rację: w myśl przysłowia "pańska łaska na pstrym koniu jeździ", w kulturze kibicowskiej mamy do czynienia z dwoma pozornie tylko przeciwstawnymi stanami emocjonalnymi: miłością i nienawiścią. Dlaczego pozornie? Ano dlatego, że i w jednym i w drugim przypadku łądunek emocjonalny jest jednakowy, skupiony jednakowoż na innych emocjach i w inny sposób wyrażany. Ale daleko mu do stosunku obojętnego. Jako kibic doskonale to rozumiem, bo sport wyzwala zawsze bardzo silne emocje: pozytywne lub negatywne. Jednak prawdziwy kibic jest "Dumny po zwycięstwie, wierny po porazce", jak mówi słynne kibicowskie porzekadło. Maradona był akurat tak barwną i piłkarsko genialną postacią, że wywoływał tak skrajne emocje, ale nie był wyjątkiem: wielu po nim było traktowanych podobnie. Przy zmianie barw klubowych na "wrogo- antagonistyczne", bywało nawet, ze musieli obawiać się o włąsny dobytek, a nawet życie włąsne i swojej rodziny. Swoją drogą to temat na obszerną pracę z zakresu socjologi. Dzisiaj te antagonizmy między klubami , a już w szczególności reprezentacjami, stają się coraz słabsze. Ogromne, nieprzyzwoite pieniądze, które "wpompowano" w futbol sprawiły, że piłkarze idą tam, gdzie im lepiej płacą (normalne prawo rynku)przez co ruch transferowy jest tak duży, że rzadko piłkarz spędza w jednym klubie całą karierę, tak jak to drzewiej bywało. Podobnie jest w rozgrywkach miedzypaństwowych: piłkarze sa naturalizowani, bo mają niby "polskie korzenie", przy czym nie raz jest tak, że ani nie mówią po polsku, nie mówiąc już o zajomości hymnu czy historii "swojego" kraju. Efekt jest taki, że w reprezentacjach wielu krajów słyszymy "swojsko" brzmiące nazwiska. Nic więc dziwnego, że takie drużyny nie budzą już wielkich patriotycznych uczuć. Taki znak czasu.