De Niro jako aktor osiągnął już dawno wszystko co mógł. Jak więc sobie poradził reżyserując swój drugi film?

De Niro atakuje i obala mit James Bonda, przystojnego agenta z masą gadżetów, szelmowskim uśmiechem na twarzy, bon vivanta, zdobywcy kobiecych serc. De Niro w przeciwieństwie do wielkości filmów pokazuje nie niesamowite przygody i awanturnicze potyczki, lecz pracę agentów, taką jaka ona jest. Grający główną rolę Matt Damon zagrał fenomenalnie, być może najlepszą w swojej karierze. Wyciszony, zamknięty w sobie, małomówny, nieatrakcyjny fizycznie. Analityk, który korzysta ze swojej inteligencji, a nie z siły fizycznej, wdzięku i zręczności. De Niro ewidentnie uciekł od komiksowego wydania superagenta.

De Niro w tle rysuje interesująco warstwę społeczną Ameryki. Jest jedna scena, do której Scorcese zaprosił Joe Pesciego. Podkreśla ona iluzorycznośc wartości amerykańskich,otwarcia na inne narody. Władza, tajne służby jest biała i protestancka, zamknięta na inne środowiska i narodowości. Wy jesteście tu tylko gośćmi. Postać grana przez Pesciego milknie. My też. Co to ma wspólnego ze wspaniałą Ameryką pełna frazesów wolności i równości? Nic. Tak było 50 lat temu. Ale czy przypadkiem dziś nie jest podobnie?

Film wpisuje się w nurt krytyki wobec działań USA. Nie jest to jednak żadna agitka przeciwko dzisiejszej władzy Busha, lecz film głęboko pokazując podstawy mitu idealnej Ameryki, oazy wolności i równości, ujawnia korzenie z których wyrosła dzisiejsza Ameryka. Gdy kraj celebruje swoją wolność i żyje sobie nieświadomie w pokoju, tajne służby takie jak CIA prowadzą swoją wojnę. Bezustannie. Sprawdza się tu maksyma Clausewitza. "Pokój to dlaczy ciąg wojny prowadzonej innymi środkami".

Film jest zdecydowanie za długi, momentami narracja się trochę rozłazi. Równiez Angelina Jolie nie bardzo pasuje w tym filmie. Ale pomijając te fakty to naprawdę nieszablonowy film, łamiący dotychczasowe szpiegowskie schematy i stawiający niewygodne pytania. Warto obejrzeć.