W czasach gdy kino grozy przeżywa wyraźny regres spowodowany falą kompletnie zbędnych remeke'ów, zalewem durnego (i już na szczęście przebrzmiałego) torturę porn i eksplozją mocno już zużytego found footage dobry i klimatyczny horror jest na wagę złota. W ostatnich latach wartościowych, które przejdą do historii kina (i samego gatunku) mieliśmy zaledwie kilka, a te jeśli już pojawiają się w naszej rodzimej dystrybucji są przez młodą polską publiczność kompletnie ignorowane bądź nierozumiane.
Szerokim echem odbija się w Polsce renesans klasycznego ghost story i kina satanistycznego opartego na budowaniu klimatu i subtelnym dozowaniu napięcia. Takie obrazy jak KOBIETA W CZERNI, SINISTER, NAZNACZONY, CO ROBIMY W UKRYCIU, NASTĘPNY JESTEŚ TY, SŁODKICH SNÓW, SZEPTY czy OBECNOŚĆ osiągają spory rezonans wśród naszej publiczności, choć i w ich ocenach widzowie nie są jednomyślni.
Gorzej sprawa ma się ze znalezieniem kompetentnego widza dla naprawdę ambitnych filmów grozy takich jak TYLKO KOCHANKOWIE PRZEŻYJĄ, GŁOSY (z Ryanem Reynoldsem), COŚ ZA MNĄ CHODZI, ROGI, STOKER, DOM W GŁEBI LASU, PLAGA WAMPIRÓW, CHIRURGICZNA PRECYZJA czy O DZIEWCZYNIE. KTÓRA NOCĄ SAMA WRACA DO DOMU (można tu by wymienić jeszcze kilka).

Gdzieś pośrodku pomiędzy komercją, a swego rodzaju artystowskim podejściem plasują się dzieła Ti Westa takie jak ZAJAZD POD DUCHEM czy omawiany tu DOM DIABŁA. Twórczość Westa w Polsce nie jest w zasadzie znana (jego filmy nie mają u nas kinowej dystrybucji, nie są też dostępne na DVD I BLU-RAY), a jeśli już pozbawiony kapitału kulturowego młody widz się z nią zetknie to przeważnie jej nie docenia.
DOM DIABŁA (mimo mizernej średniej na FilmWeb) wybija się na tle zalewu współczesnej horrorowej mizerii. Obraz westa to kino z klimatem będące swoistym hołdem dla przełomowych filmów grozy z końca lat 70-ych i całej dekady lat 80-ych XX wieku. Twórca nie wstydzi się prowadzenia prowadzić filmowej narracji w sposób zaskakująco nieśpieszny i stawia na misterne budowanie napięcia i atmosfery osaczenia. Choć fabuła DOMU DIABŁA jest prosta jak konstrukcja cepa film zaskakuje umiejętnie budowaną gęstą atmosferą i misterną ekspozycja(nawet tych nieskomplikowanych) bohaterów
tak charakterystyczną dla twórczości Carpentera czy Cravena.
Co więcej zarówno zdjęcia jak i bardzo dobra ścieżka dźwiękowa Jeffa Grace'a są stylizowane na lata 80-te XX wieku. W filmie znajdziemy też mniej lub bardziej widoczne nawiązania do klasycznych horrorów takich jak DZIECKO ROSEMARY, HALLOWEEN czy NARZECZONA DIABŁA.
Swoistym smaczkiem i ukłonem w stronę fanów gatunku są też wyraziste epizody Toma Noonana, Mary Wornov czy Dee Wallece.
NA pochwały zasługuje również dobrze osadzona w konwencji kreacja Jocelin Donahue w roli głównej.

Obraz Ti Westa zaskakuje bardzo sprawną żonglerką retrostylistyka oraz rozlicznymi intertekstualnymi nawiązaniami. Film urzeka gęstym klimatem i solidnym aktorstwem. Westowi zabrakło jednak inwencji w kierunku nadania tej stylowej makabresce odrobiny drugiego dna, swoistego filozoficzno-kulturowego pazura co w horrorze stanowi wartość niebagatelną i przesądza o jego "żywotności" na kolejne pokolenia.

W rezultacie DOM DIABŁA to dobrze nakręcony, klimatyczny i stylistyczny fajerwerk po seansie, którego nie za wiele pozostaje nam w głowach.