To jest film, który jednym słowem określam jako "miły". :) Miła jest dla mnie też np. "Prosta historia", "Amelia" albo "Lepiej być nie może". To filmy, które tchną spokojem, optymizmem, pogodną refleksją i łagodnością. Które dają mi poczucie, że świat nie jest do końca zły, że największą wartością człowieka jest drugi człowiek i że czasem warto znieść wiele, bo życie jest mimo wszystko piękne. :) Takie filmy wyciszają mnie wewnętrznie i dają siłę na kilka następnych dni.

Co mnie urzekło w "Dróżniku"? Przede wszystkim mimo tego, że tam właściwie nic się nie dzieje, ani przez chwilę nie czułam nudy. Tzw. ambitne kino musi koniecznie umieć opowiadać. Jeśli tego zabraknie, wychodzi nuda albo kicz. Co z tego filmu wyniosłam? Przekonanie, że do szczęścia potrzebujemy innych ludzi. Wiem, że to banał, ale przecież tak często o tym zapominamy. Fin, z początku zdystansowany, nieufny, mrukliwy (w sumie trudno mu się dziwić), odkrywa jak ważne stają się dla niego relacje z przypadkowo spotkanymi ludźmi. Tak ważne, że nie rezygnuje z nich nawet, gdy to ci ludzie odwracają się od niego, zajęci własnymi sprawami, bo przecież tak właśnie często bywa. Urocza jest postać Joego, którego nie sposób nie polubić. Ale okazuje się, że jego cierpliwość i energia też czasem potrafi się wyczerpać. To jest ten krytyczny moment. Po reakcji Joego poczułam się naprawdę kiepsko. A to przecież szczera prawda: ludzie mają swoje małe kryzysy, konflikty, zmienne nastroje. Ale tak naprawdę ważna jest wola bycia razem. :)