Co za odświeżający i niezwykły film! Skojarzył mi się z szemrzącym strumykiem płynącym między drzewami. Niewidoczny w gorączce codziennych spraw, pośpiechu i gonitwy za pracą i rozrywką. Perła, której piękna nie jesteśmy świadomi w całym tym rozgardiaszu nazywanym życiem. Wystarczy jednak przystanąć na chwilę, wziąć głęboki oddech, rozejrzeć się, by odkryć piękno prostoty. Cichy szmer wody, wilgotne kamienie lśniące w promieniach słońca. Łagodny strumyk ślepy na cały ten zgiełk niosący setki historii smutnych i wesołych, dużych i małych, ważnych i zupełnie błahych.
Takim strumykiem jest właśnie "Dróżnik". Prosta, niespieszna historia o trójce zwykłych ludzi, którzy wcale tak zwykli nie są... lub też o trójce niezwykłych ludzi, którzy przy bliższym przyjrzeniu się okazują się zupełnie zwyczajni. Oto Fin, karzeł, który na pozór pogodził się z tym, jak jego wygląd odbierany jest przez innych. Jego metodą jest separacja od ludzi. Mamy też Olivię, matkę od dwóch lat pogrążoną w żałobie i rozpaczy po zmarłym synku, która zamknęła się w swym więzieniu odgradzając od świata barierą nieprzystępności. I wreszcie Joe ekstrawertyk nie znoszący samotności, a skazany na egzystencję na pustkowiu. Los sprawił, że te trzy osoby zetknęły się ze sobą odnajdując w pozostałych bratnie dusze, sposób wyzwolenia. Nie ma w tym filmie moralizowania, nie przyświecają mu wielkie ideały. To prosta opowieść, uchwycony urywek rzeki życia. Jednak tak zachwycający w swej prostocie, że zapiera dech w piersiach. Jest niczym powiem świeżego powietrza, dawka energii. Wspaniała, przepiękna opowieść o ludziach.