Film o beznamiętnym mordercy-mścicielu, a tak naprawdę o nadziei i o tym, że nie wszystko wygląda tak jak nam się wydaje, a dobroć nie tak
łatwo wykończyć. Pozytywne zaskoczenie, bo spodziewałem się po prostu walczących ludzi w postapokaliptycznym, zimnym świecie! To oczywiście też jest i to świetnie pokazane. Szczególnie mocna jest scena na moście.
Jednak to co najbardziej we mnie siedzi po seansie "Drogi donikąd" to poruszająca rola Pawła Kaszkowiaka. Błędem będzie jeśli ktoś zasiądzie do oglądania filmu oczekując technicznego poziomu hollywoodzkich produkcji. Wiadomo, to nie taki budżet. Jednak ekipa nadrabia serduchem jakie włożyła w realizację. Jest zaskakująco dobrze, a już zdjęcia są po prostu piękne, wysmakowane! Brawo dla reżysera Amadeusza Kocana za dopilnowanie każdego drobiazgu. Jest nawet przewodnia piosenka ("Trapped" Aleksandry Sieroń i zespołu Tam), która bardzo mi się podoba.
Podsumowując: jest klimat i emocje, z którymi film nas pozostawia, nie pozwalając szybko o sobie zapomnieć.