W 1978 r. ze Złotą Palmą z Cannes wyjechało DRZEWO NA SABOTY. Nagroda dla filmu wybitnego humanisty z wiejsko-robotnicznym rodowodem Ermanno Olmiego to wyróżnienie z gatunku tych historycznie bardzo zasłużonych. Epicka, 3-godzinna saga dokumentuje w neorealistycznym duchu egzystencję lombardzkich chłopów u schyłku XIX wieku. Bohaterów grają miejscowi, totalni naturszczycy, posługujący się lokalnym dialektem (nawet we Włoszech film był wyświetlany z napisami). Scenografia to po prostu wiejska okolica Bergamo, wybrana starannie i pokazana przez Olmiego za pomocą wybitnie ascetycznych środków, bez żadnych upiększeń, z czułą przenikliwością i artystyczną cierpliwością. Z taką samą subtelnością w filmie wybrzmiewają wydarzenia smutne i radosne. Cud narodzin, niewinny czas narzeczeństwa, nasiadówki przy napitku i kominku, praca w nieznośnym słońcu i błocie, śmierć i żałoba, ból pożegnań odmierza niespieszny rytm pór roku. Trud życia chłopskich rodzin na pańskim folwarku i ziemi, którą mogą uprawiać, dopóty ściśle przestrzegają surowych reguł właściciela, obnaża ogrom okrutnych, społecznych zależności. Choć Olmi staje po stronie słabszych i wyzyskiwanych, dostrzega ponurą niesprawiedliwość ich losów, odnajduje w tej skromnej egzystencji także poezję. Stąd tu tyle pięknych, malarskich kadrów i muzyka Jana Sebastiana Bacha, które widzowi dają wrażenie, że obcuje z boskim majestatem, sacrum. Ermanno Olmi w niemalże każdym swoim dziele zwracał się w stronę etyki chrześcijańskiej, dlatego w DRZEWIE NA SABOTY biedni chłopi oparcie znajdują w religii i wierze, a nie w wybuchających w odległych miastach rewolucyjnych, w tym lewicowych ideologiach. Gniew wyrażają marsowym milczeniem, solidarność skrywają w gestach i przeszywających spojrzeniach, jak wtedy, gdy Batisti wraz z rodziną zostaje przegnany przez pana po tym, jak ściął jego drzewo, by z drewna zrobić buty dla swojego syna. To kino ponadczasowe, które nigdy się nie zestarzeje.