„Drzewo pragnień” to moje pierwsze filmowe spotkanie z wybitnym gruzińskim reżyserem Tengizem Abuładze i z kinematografią gruzińską (choć oficjalnie oczywiście pod banderą ZSRR) w ogóle. Wydawać by się mogło, że kino gruzińskie z naszej perspektywy to coś zupełnie egzotycznego, nieznanego, i przyznam, że, w rzeczy samej, dla mnie było to zupełnie nowe, inne doświadczenie. Jest to opowieść o ciężkich losach narodu gruzińskiego, o poszukiwaniu przez Gruzinów własnej tożsamości i odrębności, ale również o poszukiwaniu szczęścia indywidualnego.
Abuładze zasłynął jako reżyser filmów na wskroś gruzińskich. Również i „Drzewo pragnień” jest silnie osadzone w gruzińskich realiach, czasami hermetycznych i niezrozumiałych dla nas, ale jednocześnie Abuładze przemyca tu pewne myśli uniwersalne. Abuładze zasłynął również jako wielki propagator gruzińskiej sztuki ludowej i w tym filmie widać to bardzo wyraźnie. „Drzewo pragnień” utrzymane jest w konwencji baśni – jest tu sporo akcentów lirycznych, humor łączy się z tragizmem, piękno z brzydotą, dobro ze złem, jest wątek miłosny, jest też cała galeria niezwykle barwnych postaci. Film odznacza się wyrafinowaną stroną plastyczną, ponadto jest tu wiele symboli i metafor. Choć akcja filmu została usytuowana jeszcze w czasach przedrewolucyjnych, to „Drzewo pragnień” wyraźnie nawiązuje do czasów, w których film powstawał, kiedy Gruzini przeżywali kryzys tożsamości narodowej.
Film polecam wszystkim, którzy lubią bardzo dobre, wyrafinowane i poetyckie kino i tym, którzy nie boją się egzotyki, bo film Abuładze jest dla nas na pewno w jakimś stopniu dziełem egzotycznym. Jest tu też dobra okazja, by choć w minimalnym stopniu zapoznać się z gruzińskim życiem i kulturą.

P.S. TVP Kultura nie popisała się , bo puszczona tam wersja tego filmu to wersja, gdzie na dźwięk oryginalny jest nałożony głos lektora rosyjskiego i dopiero mamy głos lektora polskiego, co znacznie, znacznie psuje klimat i odbiór filmu, bo rosyjski lektor zagłusza polskiego, a obydwaj sprawili, że prawie w ogóle nie było słychać głosów aktorów i czasami w trakcie dialogów trudno było się połapać, kto wypowiada daną kwestię.