Scenariusz jest rzeczywiście przemyślany, aktorzy grają bardzo dobrze - lecz film jako komedia sprawdza się dziś średnio, stanowi raczej portret swoich czasów. Portret niestety niezbyt pochlebny.
Amant-pan mecenas może i wygląda, jakby zlazł prosto z kart magazynu mód, ale w gruncie rzeczy to kawał dupka. Jak on traktuje tę Joasię? Jest wobec niej opryskliwy, nieuprzejmy, chwilami wręcz chamski. Dziewczyna ubrana nieatrakcyjnie, w okularach, nie zasługuje jego zdaniem na nic lepszego. Nie różni się w tym niczym od swojego kumpla - przygłupa z oślim śmiechem. I tak jest przez cały film. Dopiero kiedy wreszcie się połapał, że Joasia-brzydula jest Joasią-pięknością, zamienił się w samą słodycz (rzyg).
Smosarska znowu, jak w "Lucynie..." gra dziewczynę, która chce przełamać stereotyp kobiety, i znowu zapomina o tym kompletnie, gdy tylko się zakochuje. Jako Lucyna bez problemu rezygnuje (prawdopodobnie) z ambicji zawodowych; tutaj, choć z początku wali z liścia każdego obleśnego typa, który startuje do niej z łapami, ulega czarowi amanta-dupka i zasady biorą w łeb.
Ina Benita zwróciła moją uwagę przede wszystkim bardzo ładnym, dźwięcznym głosem, co słychać nawet mimo fatalnego ówczesnego udźwiękowienia. Choć przypadła jej rola idiotki, bardzo przyjemnie się ją oglądało. Na uznanie zasługuje zwłaszcza scena odprucia tyłu kiecki na balu - chyba niewiele aktorskich piękności zdobyłoby się na zrobienie z siebie postaci komicznej, stojącej w samych majtasach na środku sali, podczas gdy wszyscy leją ze śmiechu. Kobitka śliczna i z poczuciem humoru.
Ale prawdziwą sympatię wzbudził we mnie Michał Znicz, czyli pan Hilary. Dobroduszny, skromny, od początku życzliwy i uprzejmy wobec Joasi. Znicz ma zresztą w sobie coś takiego, że ogromnie go lubię w każdym filmie. Zazwyczaj gra nieśmiałego "poczciwca", którego inni wykorzystują i z którego drwią - niesłusznie. Nie inaczej jest i tutaj; od początku trzymałam stronę pana Hilarego i bardzo przykra była dla mnie scena, kiedy Rostalski zmył mu głowę za minimalne spóźnienie. Bardzo sympatyczna była też postać Antosia-Fijewskiego.
Wszystkie te postacie poruszają się w świecie, w którym przyjęte są określone zasady gry między płciami. Zasady tej gry można skrócić następująco: jesteś ładna i pracujesz - musisz pozwolić szefowi na macanki, laluniu; jesteś brzydka i pracujesz - ciesz się, że w ogóle pracujesz, pokrako. W dzisiejszych czasach wygląda to o tyle lepiej, że seksistowskie uwagi ze strony szefów-amantów od siedmiu boleści są trochę ryzykowne, bo nigdy nie wiadomo, czy nie skończy się to pozwem i procesem, który na pewno by przegrali. Pod tym względem - plus dla dzisiejszych czasów.

"Zasady tej gry można skrócić następująco: jesteś ładna i pracujesz - musisz pozwolić szefowi na macanki, laluniu; jesteś brzydka i pracujesz - ciesz się, że w ogóle pracujesz, pokrako."
:D dobre... Naprawdę się uśmiałam!
ehhh, niestety ta druga część zdania jest do dziś aktualna:(

Niestety zgadzam się z Quay w 100%. Przez wyżej wymienione rzeczy film bardziej mnie irytował niż bawił.

Film piętnuje obie płci. Zarówno uprzedmiotowianie kobiet i babiarstwo facetów, a zarazem naiwność i wykorzystywanie sex appealu przez kobiety (casting na sekretarkę!). Przecież nikt Smosarskiej nie kazał zakochiwać się w rzekomym bad boyu i chadzie (współczesne pojęcia) w osobie mecenasa. Najwidoczniej nie przeszkadzało jej bycie tą "drugą". Jednocześnie sam mecenas wydaje się być podatny na manipulacje skoro wszedł w jakikolwiek związek ze żmijowatą Benitą:) Ostatecznie to tylko komedyjka, ale, rzekłbym, ponadczasowa i uniwersalna.