ale też fałszuje i upraszcza obraz ruchu hippisowskiego; wiele motywów jest tu tragicznie sztucznych, jak np. sceny koncertów, gdzie aktorzy nie mają pojęcia, jak dostosować się do muzyki; nie twierdzę, że Nicholson musiał od razu uczyć się akordów, ale mógł przynajmniej zmieniać położenie ręki na gryfie w momencie, gzy zmienia się ściana dźwięku; scena w której grają utwór będący popłuczynami po "Purple Haze" to istna kpina z muzyki psychodelicznej, nie mająca nic wspólnego z oddaniem ducha epoki. Takich inscenizowanych sztuczności jest tu więcej. Ten film pada na pysk przed paradokumentalnymi fabułami z tamtych czasów, obrazującymi blaski i cienie ruchu flower power.