Oglądając Egoistów miałem wrażenie, że oglądam kasetę z wesela - interesującą tylko dla jego uczestników. Treliński nakręcił film o swoich znajomych, których każdy z nas lepiej lub gorzej zna lub o nich przynajmniej słyszał. To 'warszawka' - nieliczna grupa zblazowanych młodych ludzi najczęściej ze stolicy, których charakteryzuje brak problemów finansowych, zamiłowanie do ostrej zabawy i narkotyków oraz umiejętność zjednywania sobie wyjątkowej niechęci reszty społeczeństwa dzięki swojej arogancji, cynizmowi oraz niezłomnej pewności siebie
Bohater snuje się po Warszawie nudząc się na kolejnych kolorowych i głośnych imprezach, na których inni jemu podobni samotni ludzie sukcesu zagłuszają ogarniający ich ból egzystencjalny. Robią to żwawo pohukując, wciągając kokę i urządzając sobie orgie. Ale czy to jest wystarczający powód żeby robić film?
Wszystko pokazano niezwykle barwnie z wielkim kunsztem i rozmachem choć nieudolne naśladownictwo poetyki MTV można jednak uznać za wtórne. Podobnie jak teledysk film nie niesie ze sobą żadnej treści. I może to nie byłoby takie złe. Najgorsze jest to, że Treliński ma pretensję do tworzenie dzieła epokowego, intelektualnego kina z ambicjami, mówienia o czymś ważnym. Ja osobiście słuchając pseudointelektualnych banałów wypowiadanych przez postacie kilka razy z zażenowania chowałem się pod fotel. Takiej dawki pretensjonalności nie widziałem w kinie bardzo dawno. Bohaterowie mówią o swojej samotności, wypaleniu, niespełnionych marzeniach i gdy słyszymy te napuszone, wysilone brednie wypowiadane z charakterystycznym dla 'warszawki' sztucznym luzem chce nam się wyć.