Choć od jej śmierci mineło przeszło pół wieku jej pamięć trwa nieprzerwanie. Eva Duarte Peron osiągneła w życiu wszystko o czym mogła marzyć prosta wiejska dziewczyna. Jej drogę na szczyt Alan Parker ukazuje za pomocą porywającej muzyki Andrew Lloyd Webbera w swoim filmie "Evita"
W roku 1952 Argentyna pogrąża się w głębokiej żałobie. Zmarła Eva Peron, żona ówczesnego prezydenta, uwielbiana przez prosty lud Evita. Monumentalny pogrzeb i miliony żałobików zatrzymuje życie w mieście. Przystrojona laweta z małą trumną przemierza ulice miasta. W między czasie widz przenosi się do roku 1926, do małej prowincji Chivilcoy, gdzie odbywa się pogrzeb Juana Duarte, lokalnego właściciela ziemskiego. W uroczystości pragnie wziąć również udział jego druga, nielegalna rodzina. Prawowita żona Duarte nie wpuszcza jednak kobiety z piatką dzieci wśród których najmłodsza córka Eva, ulega impulsowi i wbrew zakazom biegnie zobaczyć swojego ojca. Dziewczynka próbuje pożegnać zmarłego, jednak zostaje odciągnięta przez dwóch mężczyzn. Bezsilna, płacze i próbuje wyjaśnić iż jest to jej ojciec. To traumatyczne przeżycie pozostaje w jej pamięci na całe życie.
Jest rok 1935, mała osada Junin. Poznajemy Augustina Magaldiego, który zawitał do pensjonatu pani Ibarguren Duarte, aby dać kilka występów. To z nim upojną noc spędziła młoda ciemnowłosa kobieta, córka właścicelki, Eva Duarte. Przyszła Pierwsza Dama Argentyny jest narazie nikim, nie ma ojca, pieniędzy i tylko lat piętnaście. Ma jednak plany i marzenia, chce zostać aktorką i wielką gwiazdą. Kiedy Magaldi szykuje się do wyjazdu, Evita próbuje go nakłonić aby zabrał ją ze sobą do stolicy- olśniewającego Buenos Aires. Mężczyzna próbuje ją odwieść od tego zamiaru, jednak młoda brunetka jest uparta i z małą walizką i kilkoma pesos wsiada do pociągu razem z piosenkarzem.
Gdy przybywają na miejsce, Eva jest zachwycona miastem i poznaje jego nocne życie, wybierając się do Rio Baru na dancing. Bajka szybko się jednak kończy kiedy idą do domu Magaldiego. Artysta ma żonę i córkę. Postanawia udawać że nie zna Evy Duarte i pozostawia ją na ciemnej pustej klatce schodowej. Evita jest zrozpaczona. Podąża do baru by wylać łzy przy kontuarze. Zajmuje się fortdansingiem za drobne grosze i zaczyna chodzić na kończące się fiaskiem castingi dla młodych modelek. Na jednym z nich dostrzega ją pewien fotograf z magazynu Sintonia. Huevo wchodzi w związek z młodą kobietą i robi jej udaną sesję zdjęciową. Wkrótce kariera Evity wystartuje z zawrotną prędkością, dzięki pomocy zafascynowanych nią mężczyzn których skutecznie potrafi sobie zjednać. Najpierw właściciel magazynu Sintonia, Emilio Kartulović, potem senór Jabon, potężny właściciel stacji radiowej, który angażuje Evę jako spikerkę i wreszcie pułkownik Imbert- minister komunikacji w rządzie. Eva Duarte jest już powszechnie znaną gwiazdą argentyńką.
Na tym etapie poznajemy jej przyszłego męża generała Juana Perona, który po swoich delegacjach do Europy i obserwacjach reżimów , w tym rządów Benita Mussoliniego postanowił dojść do władzy dzięki poparciu swojej formacji G.O.U. Peron zyskuje ogromną popularność i działa w imię prostego ludu.
Rok 1943, w miejscowości San Juan uderza trzęsienie ziemi przynosząc wielkie straty i mnóstwo ofiar. Juan Peron nawołuje wszystkich artystów Argentyny aby zjednoczyli się podczas charytatywnego balu na rzecz ofiar trzęsienia ziemi. Tego wieczoru pozna kobietę z którą spędzi resztę życia.
Eva Duarte, teraz atrakcyjna blondynka, prosi pułkownika Imberta z którym za chilę już nigdy nie zamieni nawet słowa o chwilę czasu aby mogła zapoznać się ze sławnym generałem. Evita przedstawia się i rozpoczyna rozmowę z Juanem Peronem. Chociaż zna go kilka chwil, deklaruje mu swoją miłość i zapewnia że jest kobietą jakiej szukał i że również ona szukała jego.
Peron wiąże się z Evitą i zaczynają wspólne życie oraz działalność polityczną. Evita pozbywa się jego poprzedniej partnerki i zaczyna uczęszczać na przyjęcia zarezerwowane dla klas najwyższych, które postrzegają ją jako prostą i ordynarną karierowiczkę. Młoda partnerka Perona nie marnuje czasu, zapoznaje się z ruchem związkowym i nabiera wprawy w zawiłościach polityki. Budzi to również niechęć wojskowych Argentyny, którzy sprzysięgli się przeciwko Peronowi i wydali nakaz jego aresztowania. Juan Peron trafia do więzienia ku rozpaczy i zdenerwowaniu Evity.
Eva Duarte postanawia wziąć sprawy w swoje ręce i skorzystać z możliwośći którą dała jej sława, a mianowicie transmisji radiowej. Tak oto wygłasza serię agitacyjnych przemówień na rzecz Perona i jego zwolnienia z więzienia. Jeździ po kraju i spotyka się ze związkowcami którzy popierają jej kochanka. Podburza masy przeciwko wojsku i rządzącej klasie, która tracąc kontrolę nad wydarzeniami musi zwolnić Juana Perona z więzienia. Generał zostaje zwolniony i tłumnie powitany przez robotników z którymi czeka już na niego drobna blondynka, dzięki której jego sprawa nabrała tempa- jego pszyszła żona Eva Duarte Peron.
Juan i Eva składają przysięgę małżeńską podczas skromnej uroczystości wśród najbliższej rodziny i popleczników Perona. Wkrótce zacznie się dla nowożeńców czas intensywnej pracy. Peronowie ruszają pociągiem związkowym w trasę, która stanowi ich kampanię w związku z nadchodzącymi wyborami na prezydenta Republiki. Miażdżącą przewagą głosów wygrywają z Unią Demokratyczną.
Jest rok 1946, nowo wybrany prezydent wraz z małżonką wygłoszą za chwilę pierwsze przemówienie do ludu Argentyńkiego. Nieprzebrane tłumy pod Pałacem Casa Rosada skandują nazwisko swojego nowego przywódcy. Przez mikrofony rozlega się głos zapowiadający nadejście nowego prezydenta. Juan Peron w donośnym stylu, oznajmia robotnikom i wszystkim którzy go poparli, że zaczyna się nowy okres w dziejach państwa argentyńskiego. Okres walki z nierównością społeczną, biedą i zalewającymi kraj obcymi monopoliami. Podkreśla że jego skromne serce bije wraz z sercem jego małżonki Evy Duarte Peron właśnie dla tego pięknego kraju. Wtedy tłum domaga się wystąpienia Evy Peron. Promienna Evita zostaje poproszona przez męża na balkon Pałacu Casa Rosada. Jest niepewna i trochę onieśmielona, jednak w najprostszych i szczerych słowach mówi ludowi o swoim pochodzeniu, o jedności z prostymi robotnikami i o miłości która zawsze łączyła ją z krajem i najuboższymi. To przemówienie wzbudza taki entuzjazm, że w chwilę po tym Evita nabiera całkowitej pewności siebie i wygłasza kolejne ale tym razem o wiele gwałtowniejsze przemówienie. Zapewnia lud, że odbierze z Peronem wszystko to co klasa wyższa-oligarchia jak ich sama nazywa, posiadała do tej pory. Zapewnia że w pieśni chwały dla Perona zrobi to nie tylko dla jego rządu ale dla nich wszystkich, dla całego narodu.
Po pierwszych wystąpieniach para prezydencka wybiera się na bal inauguracyjny, podczas którego słyszymy w jaki sposób Eva dotarła na tak wysoką pozycję społeczną.
Evita uświadomiła sobie swoją rolę jako żona prezydenta Republiki i dlatego postanawia godnie go reprezentować. Zwołuje projektanta mody i wizażystki, które wybierają razem z nią spośród tysięcy dodatków, modne suknie, buty, biżuterię oraz kapelusze, robią jej makijaż a fryzjer układa w wymyślne fryzury jej pszeniczno złote włosy. Evita określa się mianem Tęczy Argentyńskiej, która wyjdzie już niebawem poza granice swojego państwa. Sukcesy w kraju nie oznaczają pełnej siły politycznej dlatego, Eva Peron postanawia wyruszyć w podróż do Europy którą zwie Tęczową Podróżą. Ubrana w najelegantsze futro z kolekcji jedzie na lotnisko rządowe gdzie wiatujący tłum życzy jej sukcesów w Europie. Zaraz potem jej samolot odlatuje.
Pierwszy etap to Hiszpania generała Franco gdzie Evita jest chołubiona, potem Włochy które nie pałają do Perona i rządów autorytarnych wielką sympatią i wreszcie Paryż gdzie daje znać o sobie poraz pierwszy ciężka choroba Evity, zmuszając ją do skrócenia podróży. Triumfująca Pierwsza Dama stała się znana na całym świecie i powraca do kraju w chwale. Wita ją wzruszony mąż i tłum robotników, który od tej pory nazywa ją już tylko Evitą, ich małą Evą.
Wkrótce po powrocie Evita uświadamia klasom wyższym ich pozycję w rządzie Perona i zakłada Fundację Charytatywną Evy Peron. Fundacja zbiera wymuszone datki, dzięki którym Evita może rozdawać ubrania, buty, maszyny do szycia, medykamenty a nawet całe domy. Powstają nowe szkoły i szpitale. Biedni zaczynają traktować ją jak świętą.
Nadszedł rok 1951 i czas wyborów prezydenckich zbliża się w zastraszającym tempie. Kwestią sporną jest jednak stanowisko Wice Prezydenta, które pragnełaby objąć Evita, jednak wojskowi ostro się sprzeciwiają i grożą zamachem stanu. Juan Peron nie może zatem pozwolić żonie startować w wyborach. Evita rezygnuje z walki o stanowisko. Bierze udział we mszy świętej podczas której tłumione są zamieszki zorganizowane przez opozycję. Kiedy uczestniczy w eucharystii, nagle traci przytomność. Eva Peron trafia do szpitala, gdzie przybywa jak najszybciej się da jej mąż. Pierwsza Dama musi zostać poddana operacji.
Po powrocie do domu jest bardzo wyczerpana i przeczuwa, że choroba która odbiera jej siły jest śmiertelna.
Dla Evity Peron nie ma juz ratunku, zaawansowany rak coraz bardziej odbija się na jej wyglądzie i samopoczuciu. Szykuje się jednak do swojego ostatniego przemówienia. Wsparta na ramieniu swojego brata, idzie na balkon Pałacu Casa Rosada i wygłasza pożeganalne przemówienie. Mówi ukochanemu ludowi, że zawsze będzie wśród nich obecna chociaż nie będą mogli jej zobaczyć. Osłabiona przytula się do męża który czule ją odprowadza do pokoju.
Cała Argentyna pogrąża się w modlitwach o zdrowie Evy Peron. Stolicę spowił deszcz i zimne powietrze. Pod bramą rezydencji Peronow zebrali się modlący żałobnicy. Na pierwszym piętrze w oknie tli się światło świecy, to pokój umierającej Evity. Chora wyznaje zebranej u jej łóżka rodzinie i mężowi jak wspaniałe było jej życie ale również jak ulotne i jak szybko się skończyło. Światło w pokoju gaśnie, tłum modlących się ludzi zaczyna w rozpaczy płakać.
Eva Peron zmarła w wieku 33 lat. Jest 1952 rok, przenosimy się znowu do dnia jej pogrzebu. Długie kolejki ludzi ustawiają się przed gmachem rządowego budynku w którym wystawiono jej ciało na widok publiczny. Pod szklaną pokrywą trumny, którą nabożnie całują żałobnicy leży drobna jasnowłosa kobieta o spokojnym wyrazie twarzy, kobieta która odmieniła bieg histori i już za życia stała się legendą.