W latach 60-80 tysiące nigeryjskich dzieci zostało zaadoptowanych przez białe rodziny brytyjskich robotników. Tak duży napływ ciemnoskórych imigrantów wywołał duże obawy o zatrudnienie oraz zamieszki w uboższych dzielnicach, częste starcia przybyłych z prawicowymi bojówkami. Rodzice oddają swoje dzieci z pokusy darmowej edukacji i dobrej pracy dla siebie. Tilbury, rok 1976. Rodziciele 6 tygodniowego Enitana postanowili postąpić tak samo. Oboje pracują i studiują w Anglii, po skończeniu edukacji mają zamiar wrócić do Nigerii. Z bólem serca rozstają się ze swoim synem.

8 lat później ta sama biała rodzina ma już znacznie więcej czarnoskórych dzieci pod opieką. Familia Eniego ponownie napisała list w którym przepraszają, że nie przyjechali z powodu pracy. Ingrid Carpenter żali się koleżance, że o ile jego młodsze siostry może wytrzymać tak jego ma dosyć, drażni ją ciągłym domaganiem się uwagi. Tak się składa, że dzieciak słyszy całą tą rozmowę. Przeszkadza jej, że chowa się i żyję w swoim świecie, a ona nie chce by jej adopcyjne dzieci wyrosły na mięczaków. Z koleżankami decydują, żeby wysłać Enitana do jakiejś pracy. Ingrid próbuję nauczyć chłopaka kradzieży, jak ukradnie biżuterię stanie się jej ulubieńcem.

Filmów o skinach jest wiele jak chociażby: ''Fanatyk'' (2001), ''To właśnie Anglia'' (2006), ''Więzień nienawiści'' (1998) oraz ''Francuska krew'' (2015). Jednak żaden z wymienionych nie przedstawia czarnoskórego jako członka tej subkultury. Omawianej produkcji najbliżej do pierwszego przykładu, który traktuje o Żydzie, który stał się skinheadem, ale obraz brytyjskich przedstawicieli tej grupy jest również świetnie oddany w drugiej pozycji. Łysi stanowią raczej tło, gdyż w gruncie rzeczy jest to obraz ofiary eksperymentu społecznego ''Uprawa'' oraz bardzo zagubionej jednostki. Lwia część fabuły skupia się na przyczynach, które sprowadziły Enitana na złą drogę.

Ingrid Carpenter nie jest dobrą duszą pragnącą dać czarnoskórym dzieciom dobry dom, lecz chciwą i wyrachowaną osobą, która chce żerować na państwie, a także podopiecznych. Padają nawet z jej strony dość rasistowskie słowa '''Za brud lub pyskowanie wsadzę was na statek do murzynowa''. W pewnym momencie jej ulubieńcem staje się Madam o którą faktycznie dba i traktuje jak ukochaną córkę. Wystawia ją na pokaz przed urzędniczkami z opieki by pokazać jak dba o pociechy. Eni cały czas był przez nią traktowany jak dziwoląg. Widać było, że jest osobą wrażliwą co ewidentnie nie było pożądane przez adopcyjnych rodziców.

Ingrid w końcu powiedziała synowi, że stanie się jej ulubieńcem jeśli ukradnie dla niej biżuterię co w końcu mu się udaje, ale efekt jest wymierny. Przysłowiową cegiełkę dorzucił Jack lekcją ''Bierz cegłę i wal w łeb''. Nie bez winy są też biologiczni rodzice Tolu oraz Femi, którzy w pierwszych latach nie mieli czasu dla Enitana, bo ważniejsza była darmowa edukacja oraz praca. Po wyrobieniu sobie prawniczych zawodów i karier przypomniało im się o Enim dla którego nigeryjska kultura oraz zwyczaje były szokiem, który zamiast asymilacji przyczynił się do nienawiści względem czarnych. Ichniejsze rytuały wywołały w nim strach i totalne zamknięcie się na świat.

Główny bohater jest przykładem syndromu "dziecka niekochanego", bo Ingrid wolała młodsze siostry, a Tolu i Femi również w domu trzymali inne ciemnoskóre dzieci. Dwie pary rodziców, a każda chciała wychować go inaczej, więc finalnie wychowała go ulica. Przyjacielem mu była tylko jego własna wyobraźnia. Jedynie pani Dapo, nauczycielka dostrzegła w nim inteligentną, wrażliwą oraz zagubioną osobę. Uważam, że jest to bardzo dobry psychologiczny dramat. Aktorsko nie ma się do czego przyczepić poza filmową Ingrid, czyli Kate Beckinsale, która zagrała dość drewniano. Fabuła jak i muzyka są bez zarzutu. Moja ocena to 10/10.