Druga część przygód „Popeye’a” jest dla mnie niestety rozczarowaniem. Jestem w stanie zrozumieć autorski pomysł reżysera na kontynuację filmu - rozwinięcie intrygi wokół „żabojada” i bezpośrednie skonfrontowanie jego postaci z Doyle’m, ale ten kierunek progresji dramatycznej nie przypadł mi do gustu. Wraz z przeniesieniem akcji filmu za ocean, uleciał nowojorski klimat, który stanowił dla mnie walor nieoceniony we „Francuskim łączniku”. Nie było amerykańskich ulic pełnych samochodów, ludzi, mroźnego powietrza. We „Francuskim łączniku 2” było natomiast portowe wybrzeże pełne turystów, słońce, wakacje, sielanka. Dlatego Doyle, który w poszukiwaniu „żabojada” udał się do Marsylii, bardziej przypominał mi tam niedzielnego turystę, borykającego się z niedopasowaniem do tamtych europejskich realiów, francuskim policyjnym regulaminem „ą”, „ę” i barierą językową.

Owszem, był jednak mocny punkt w sielankowym turystycznym krajobrazie Marsylii. Mam na myśli, sposób jaki wykoncypował sobie „żabojad” na unicestwienie Doyla, a także problem policjanta z powrotem do świata „żywych”. Oddałbym to jednak, za dalszy ciąg przygód Popeye’a w Nowym Jorku.

O gustach się nie dyskutuje, ale wydaje mi się że przystępniejszym pomysłem byłoby, posuwanie progresji dramatycznej w głąb struktury nowojorskiej policji, czyli tam gdzie schował się „anioł stróż” żabojada. Będąc na swoim terenie, Doyle mógłby rozwinąć skrzydła - odszukać kto w policji chronił handlarzy, dostawców, kto był wtyczką itp. Śledztwo mogłoby dokładniej scharakteryzować charyzmatyczną postać Popeye’a, wyeksponować jego zaciekłość, oddanie, wiarę w to co robi, ale też balansowanie na granicy prawa.

W moim odczuciu Popeye jest jedną ze spójniejszych kreacji filmowych jakie widziałem i ten mocy punkt należało wykorzystać jako atut w drugiej potyczce z „żabojadem”. Kapelusz, uganianie się za panienkami, osobliwe zapytanie: „Kiedy ostatnio grzebałeś sobie między palcami u nóg?” i Nowy Jork – to przecież zbudowało silnego bohatera we „Francuskim łączniku”. A tego bohatera z całym jego inwentarzem wad i zalet, brakło mi w „Francuskim łączniku 2”.