Problem polskiej komedii polega na tym, że zamiast bawić, serwuje nam garść przekleństw, zamiast odprężać, najczęściej jest dręcząca, a zamiast świerzości i naturalności, najczęściej bywa pozerska i wydumana (filmy Lubaszenki).

Dutkiewicz postanowił nie iść tym nużącym- tandetnym szlakiem, stawiając na miły, przyjemny i selikatny obraz naszej rzeczywistości, nieco z przymróżeniem oka. Niesety, mimo szlachetnych chęci nie wszystko poszło jak po maśle. Cieszy naturalność gry aktorskiej stuhra, jednakże kontrastująca z przeciętnymi piskami lalkowatej Krukówny. Wiem, że miała być ona taka z założenia w scenariuszu, ale niestety Krukówna nie odzwierciedliła jej w pełnie takiej jaka jest. Raczej wysmiała tym samą siebie, nieumiejetnie próbując stworzyć karykaturę amerykańskiej dziewczyny- lalki Barbie.
Ogólnie jednak można uważać Fuksa za świerzy powiew w kinie sansacyjnym, jak na komedię nie jest za bardzo... śmieszny. Prawda, nie można odmówić Fuksowi szybkiej akcji przyjemnej nie zawiłej intrygi, ale pozostaje on tylko cieniem, przy dawnych polskich komediach, za którymi robi się tęskno oglądając co kolejne, nieudane próby stworzenia przyjemnej komedii sensacyjnej 5/10