Bardzo ładny wizualnie, dobrze zagrany film z niebanalnie napisanym scenariuszem. Bardzo pryjemnie się to ogląda, jest tu nawet to do czego bueukit ma słabość: szyderstwo, groteska, oniryzm czy nawet surrealizm. Fellini miał niezwykła wyobraźnię to fakt. Ale skończmy z tmi pochlebstwami:
Ten film jest jak bardzo nadmuchany duży balonik ozdobiony wieloma ładnymi wzorami i uroczo unoszący się w powietrzu. Nic tylko podziwiać. Lub wziąć szpilkę i przebić. Boom! Balonik to balonik. Pękł. Nie ma go.
Straszna kokieteria, wyraźne zapędy grafomańskie slynnego Włocha. Nie obyło się bez napuszonego pseudoartyzmu, symbolika w pewnym momencie ociera się o banał. Fellini jest mistrzem, ale przede wszystkim w strasznym rozciąganiu czasowym. Ten film mógłby (a nawet powinien!) trwac dwa razy dłużej i nie odbiło by się to na prezentowanej treści. Za to napewno lepiej by jej zrobiło. A tak otrzymujemy durną bohaterkę, której sporo czasu zabiera dojście do pewnych wniosków. A ostatecznie do niewielu dochodzi.
Praktycznie pozbywajac się punktów zwrotnych, Fellini skupił się na ciągłej infiltracji otoczenia Giulietty. I tego realnego i tego prosto z jej główki. OK, ale bez przesady. Nie interesuje mnie oglądanie ciągle tego samego, a w pewnym momencie Fellini się tylko już powtarza. Fabuła stoi w miejscu, rzadko pchana jest do przodu. Ciągłe ukazywanie personifikacji lęków itd. bohaterki robiło jużtylko wrażenie pod względem wizualnym, a filmowi nic już nie dawało. Sporo zbędnych scen.
Fellini był bardzo ambitnym kolesiem, a wyszło mu tutaj takie pół na pół. Ładnie, bardzo nawet...

6/10