Amerykańska, blockbusterowa naiwność (której nie cierpię) łączy się tu z japońską naiwnością z pod znaku kaijū-eiga (którą uwielbiam). Z tego nie mogło wyjść nic idealnego, ale i tak jest lepiej niż można było przypuszczać.
Z początku byłem bardzo zawiedziony nadmiarem szablonowych postaci (zapracowany ojciec z obsesjami, honorowy syn-żołnierz) oraz doniosłością opowiadanej historii. Na szczęście później zaczęło pojawiać się coraz więcej wstawek rodem z oryginalnych przygód Godzilli. Kultura japońska zaadaptowana na gruncie zachodnim nie zawsze była dobrym pomysłem, ale finalnie efekt jest zadowalający.
Nie chcę wiele zdradzać, bo twórcy filmu promując go zachowali dużo niespodzianek na moment w którym usiądziemy w fotelach przed ekranem. Powiem jedynie że wszystkie sceny akcji rozegrano genialnie, a zakończenie robi olbrzymie wrażenie. Zapewniam więc że żaden fan przygód "króla potworów" nie powinien wyjść z kina zawiedziony. Gdyby tylko punkt wyjściowy całego obrazu był bardziej pomysłowy, a "ludzcy" bohaterowie ciekawsi, powstałby jeden z najlepszych epizodów "Godzilli". Ale to tylko moje zdanie, które poparte jest niechęcią do tworów made in USA, więc może przesadzam.
Tak czy inaczej: warto.