Lato roku 1939. Wilek Lizoń prezentuje na podwórku śląskiego osiedla górniczego program trupy elwrów, miejscowych cyrkowców, którego gwoździem są żywe obrazy z życia Franciszka Buły pozującego na ludowego bohatera Pistulkę.
Dynamiczna, pełna dosadnego humoru komedia specjalisty od tematyki śląskiej - Janusza Kidawy - próbuje utrwalić w fabularnej fikcji obyczajowość polskiego Śląska, która bezpowrotnie odeszła do historii.

Koniec lat 30. XX wieku. Ślązak z krwi i kości, Wilek Lizoń (Jerzy Cnota) wraz z trupą aktorsko-cyrkową wystawia na podwórkach górniczych kamienic przedstawienie, którego głównym bohaterem jest niejaki Franciszek Buła (Andrzej Grabarczyk), postać z ludowych opowieści. Historia Buły rozpoczyna się w czasach powstań śląskich. Podwórkowi artyści przedstawiają w żywych obrazach lata szkolne Franka, pracę w kopalni, więzienie za działalność komunistyczną i ciągłą biedę. Fantazja miesza się z rzeczywistością.