Buddha Mountain to film, który idealnie wpasował się w moje upodobania. Dawno nie widziałam filmu, który wywarłby na mnie takie wrażenie, filmu, który prostymi środkami przekazał tyle emocji. Tytuł dla dojrzałego widza, ponieważ fani kina akcji, czy lekkich komedii romantycznych mogą się zanudzić. Przedstawiona historia nie jest odkrywcza – mamy cztery osoby, które sporo w życiu przeszły oraz nie mają wyznaczonego celu. Los chciał, że spotykają się i zaczynają wzajemnie sobie pomagać, chociaż nie zdają sobie z tego do końca sprawy. Do tego tło praktycznie nie istnieje i podążamy głównym nurtem fabularnym. Film podejmuje wiele trudnych tematów – wyobcowania starszych osób, niezrozumienia, samotności, uzależnień, starty najbliższych. Jednak chciałabym podkreślić, iż nie ma tu moralizatorstwa. Widzimy jedynie urywek życia bohaterów, ale jak się okazuje są to chwile, które na zawsze odmienią ich postrzeganie świata. Młode pokolenie reprezentowane przez trójkę przyjaciół ściera się z kobietą starszego pokolenia. Widzimy jak zderzają się ich światy, chociażby przez fakt nieprzespanych, aktywnych nocy młodych, a rutynowymi ćwiczeniami głosu emerytki o 6.30 rano. Wiele scen jest jakby wyjętych żywcem z codzienności wielu ludzi – posiłki, dorywcza praca, z jednej strony unikanie problemów, a z drugiej ciągłe w nie wpadanie, bądź też tak prozaiczna sytuacja jak brak papieru toaletowego w potrzebie (:)). Tę szarą codzienność burzy próba samobójcza Chang Yueqin. Od tej chwili następuje powolne odnajdywanie wewnętrznego spokoju i swoisty proces „leczenia” schorowanych dusz. Pretekstem do tego okazuje się odbudowa świątyni buddyjskiej, która ucierpiała podczas trzęsienia ziemi w 2008r. Bohaterowie wyruszają w podróż (zarówno w wymiarze fizycznym jak i metaforycznym), a ich celem jest tytułowy przystanek Buddha Mountain. Odbudowa świątyni daje możliwość oczyszczenia, katharsis. Bohaterowie nie tyle odbudowują mury świątyni, co raczej porządkują myśli, odnajdują to czego tak długo poszukiwali – ukojenia. I tutaj chciałabym wspomnieć o wątku, który podobał mi się najbardziej (zaraz po historii związanej z właścicielką domu), czyli skomplikowane relacje Ding Bo i Nan Feng. Od początku można zauważyć, iż istnieje między nimi niezwykła więź. Mnie osobiście poruszyło kilka scen – zmywanie krwi z ciała Ding Bo i to lekkie zawahanie Nan Feng, wyznanie Ding Bo, że zawsze sądził, iż najpierw musi posiąść wiele rzeczy, by móc być z tą, którą kocha, ale w rzeczywistości nikt mu nie powiedział co to za „rzeczy”, świetna scena zanurzenia w wodzie. Subtelna historia miłosna dwójki zagubionych ludzi, którzy w miłości odnaleźli swoje spełnienie. Zakończenie, jak i cały film, świetne z nutką metafizyki. W kontekście rozmowy Chang Yueqin z mnichem to nie było ono zaskakujące. Gorąco polecam zapoznać się z tym tytułem, naprawdę warto. Jest to film, z którego każdy może wyciągnąć dla siebie coś innego. W nienachalny sposób ukazano bezcenną wartość przyjaźni, tego, że nawet młodzi ludzie i starsza kobieta mogą znaleźć wspólny język. W obliczu nieszczęść, które napotykamy w życiu – wiek nie ma znaczenia, gdyż każdy z nas podobnie odczuwa samotność, ból, bezradność i wszyscy pragną tego samego, czyli akceptacji, miłości i poczucia spełnienia. Odnośnie chińskiego tytułu to oznacza ono imię buddyjskiego bóstwa Guanyin -jest ona boginią miłosierdzia, litości oraz uważa się, iż wysłuchuje wszystkich próśb.