Jako, że pod tym filmem nie widnieje za wiele opinii, to postanowiłem dodać coś krótkiego od siebie. Film bardzo dobry- to na pewno. Rozkręca się dość wolno, prezentuje sekwencyjnie różne wątki, choć skupia się na perypetiach trzech sióstr oraz losach neurotycznego poszukiwacza sensu życia (tu wiadomo, Allen wypada wyśmienicie). Jak dla mnie jest to kwintesencja dramatu obyczajowego (za którym w czystej postaci może jakoś specjalnie nie przepadam), jednak okraszonego kilkoma subtelnymi elementami komediowymi (Allen jako twórca tzw. inteligentnej komedii po raz kolejny potwierdza, że pisanie scenariusza jest dla niego czystą przyjemnością). I tak, znajdziemy w tym filmie pewne cytaty, które od razu wzbudzą na ustach uśmiech i zaskoczenie, jak również poddamy się nowomiejskiej historii obyczajowej, która zostaje opowiedziana w tym filmie. Nie zabraknie więc kobiet, perypetii miłosnych, dziwactw bohatera granego przez Allena (świetna rola drugoplanowa!), a także subtelnie przemyconych zagrań popisowych reżysera- m.in. tematu Żydów, powątpiewania w istnienie Boga, a także... nazistów. Oczywiście wszystko z przymrużeniem oka i pełniące role ozdobne wobec mocnego scenariusza, świetnej gry aktorskiej (mi najbardziej podobała się Mia Farrow), a także muzyki w przyjemnym jazzowym klimacie. Podróż ulicami Nowego Jorku i wahania bohaterów w tym filmie wydają się być dla widza przeżyciem refleksyjnym, ale i przyjemnym. Świetne wyważenie elementów dramatu i komedii i "ósemka" ode mnie.