Harry -niegamoń
Chyba pani Asia szła na film z myślą, że zobaczy opowieść o magicznym geniuszu, który wszystko wie i niczego nie musi się uczyć. Trudno, żeby Harry był przebojowy, skoro przez całe życie był popychany i nigdy nie zaznał miłości. Zarzuca się Mu, że jest egiostyczny i nie lubi przyjaciół. To nie prawda! Harry może i nie podarował nikomu nic na gwiazdkę, ale on tego nie potrafi robić! ( choć w książce jest moment, w którym Harry oddaje Nevill'owi swoją ostatnią czekoladową żabkę, aby go trochę rozweselić). Harry jest zalękniony bo świat czarodziejów objawił się nagle i od razu całą swoją pełnią ( stąd te wiecznie wytrzeszczone oczy ) On do końca nie potrafi się zachować, bo wszystko wydaje mu się nieprawdopodobne, a on wyrastając w takiej rodzinie musiał mieć pełno kompleksów. Dowiaduje się, że jest sławny i to tylko go przeraża ( choć może i trochę ciekawi i fascynuje ). Nie może mieć takiej pewności siebie jak Draco, który zna ten świat od pieluch.Nie zdadzam się że ten film niczego nie uczy ( choć zdadzam się , że książka jest dużo lepsza). Harry ma cech charakterystyczne dla "gryfa", jest odważny i lojalny, staje w obronie słabszych ( sytuacja na pierwszej lekcji latania). A że nie jest doskonałym czarodziejem to przecież oczywiste! On ma w sobie potencjał, ale dopiero się uczy. I to jest w nim piękne! Nie jest od razu ideałem, tylko popełnia błędy i tak jak każde dziecko nie zawsze zachowa się tak jak byśmy chcieli. To, że nie jest we wszystkim najlepszy, sprawia, że jest bardziej podobny do naszych dzieci - dzieci współczesnych mugoli, a że los mu sprzyja - to dlatego on jest bohaterem znanych nam książek. Ja też mam, tak jak pani Asia 30 lat i czekam kiedy moje dziecko podrośnie, abym mogła przeczytać mu książki o Harry'm i zabrać je na film.