rozgrywa się dramat, którego tytułowy bohater Heli jest doświadczany niemal jak Hiob. Wulkaniczne, zimne piękno Meksyku reżyser przeniósł na postacie - kipią z pożądania (ciała, niewinności, narkotyków, władzy...), a jednocześnie są wyzuci z uczuć wyższych. Escalante nie zrobił dramatu społecznego ani psychologicznego czy obyczajowego, więc o bohaterach "Heli" tyle samo wiemy na początku co na końcu filmu. Nie wiem, czy jest to słabość reżysera, bo wydaje mi się, że tak sobie właśnie obmyślił tę opowieść o... No właśnie - o czym? Wydaje mi się, że bardziej o cierpieniu niż o przemocy, o cierpieniu niemal zwierzęcym, bo niezawinionym. Zawsze tak jest, że to ludzie ludziom gotują nieludzkie losy, że ci, którzy pociągają za sznurki, wpędzając sporą część społeczeństwa w biedę i cierpienie, mają mocne oparcie w politykach, policji i wojsku. Wielki Brat z północy miałby też tu wiele do powiedzenia, ale nie ma czasu, bo musi teraz pogrozić palcem Polsce i szykować się do wykreowania następnego Bin Ladena.