Reżyser chciałby postawić filmowy pomnik Żołnierzom Wyklętym. Szczytna idea, pan Zalewski zapomniał jednak, że do wykonania monumentu potrzebne są talent plastyczny i odpowiednie materiały: kamień, spiż, metal lub marmur. Nie wystarczy chęć szczera, styropian i tandetny plastik.

Cały ten film zbudowany jest z zamienników pośledniej jakości, tańszych surowców zastępczych. Zamiast pełnokrwistych postaci – pomnikowe wydmuszki na koturnach. Zamiast żywych dialogów – antologia bogoojczyźnianych kazań, czasem zresztą wygłaszanych wprost z kościelnej ambony. Zamiast precyzyjnie rozpisanej i wyreżyserowanej fabuły – chaotyczny kolaż patriotycznych pogadanek, strzelanin i scen egzekucji, w którym momentami trudno się połapać, kto jest kim i jaki wątek jest prezentowany na ekranie. Zamiast wreszcie efektownego kina historycznego w hollywoodzkim stylu – teatralno-telewizyjna inscenizacja ku pamięci rodem ze szkolnej akademii, w której leśni partyzanci z końca lat 40. zawsze mają tu na sobie nienagannie czyste mundury Wojska Polskiego z września 1939.

A całą recenzję znajdziecie tu:
http://kinozofia.blogspot.com/2016/03/pomnik-ze-styropianu.html