Bardzo się cieszę, że nie jestem kimś znanym z powodu np. bycia sportowcem, twórcą, scenarzystą. Ilość osób opluwających osobę znaną w Polsce jest przerażająca. Krytyka filmu i dawanie ''1'', bo o Żydach, bo że pokazano Polaka jako tego mordującego, a nie ratującego. Cóż za ocenianie filmu, bo się nie podoba tematyka. Tak jak z filmami o gejach, wiadomo o czym będzie, ale przy okazji można się pożalić, pobluzgać i znowu przerażać, jakie to straszne rzeczy się widziało na ekranie.
Podobnie z twórcami typu muzyk czy sportowiec. Ubóstwianie, gdy są sukcesy. Każdy się zachwyca, pięknie wyraża. A gdy się noga powinie i nie ma medalu? Jazda z góry do dołu po swym idolu, którego się jeszcze niedawno kochało. Nie dziwie się np. Wlazłemu, że nie chce występować w narodowej kadrze siatkarskiej. Ma chłop głowę i na karku i wie, że po laurach przychodzą gorsze wynikowo spotkania i wielu nie pamięta o medalu sprzed miesięcy.
Współczuje i gratuluje wszystkim twórcom tworzącym w Polsce. Mam nadzieję, że wiedzą, iż są ludzie, którzy ich podziwiają i trzymają kciuki za ich trudny los.
Przykre to, że Idę bardziej się chwali i docenia zagranicą niż u nas. Film jest wg mnie dobry, ale że poruszą pewną tematykę, wielu niewygodną, to i jest niesłusznie wielokrotnie deprawowany. Na świecie przyznają coraz to cenniejsze trofea za ten film, a co robią Polacy - obniżają jego noty. OMG.