Długo wzbraniałem się żeby Idę obejrzeć, ale nie, nie z powodu kontrowersji towarzyszących filmowi (to akurat byłby powód za obejrzeniem - jest w końcu tak jak [niektórzy] mówią? bo przecież wszystko trzeba zawsze sprawdzić samemu, o czym też poniekąd jest sam film...), tylko raczej dlatego, że pomimo swojej mizernej długości film mienił mi się być nie tyle obrazem kontrowersyjnym co po prostu jednym z tych "artystyczno-przynudzających o niczym". Przepraszam z góry za to może trochę niezręczne wyrażenie, ani w głowie mi było obrażać kogokolwiek, ani też tym bardziej "szpanować" swoją płytkością intelektualną.
Obejrzałem jednak w końcu (brawo TVP, które pomimo "dobrej zmiany" zdecydowało się go puścić, dziękuję i doceniam) i... to naprawdę jest świetny film. Pomijając już w ogóle warstwę, nazwijmy ją ideologiczną, film zachwyca. Zachwyca przepięknymi, wysublimowanymi czarno-białymi zdjęciami, zachwyca spokojnymi, równie wspaniałymi statycznymi ujęciami, zachwyca muzyką (jak ja kocham jazz i kocham saksofon), zachwyca klimatem, zachwyca wreszcie wyborem i sposobem ujęcia - tak - tematu. Przy tym obrazie przyzwoite skądinąd Pokłosie to zupełnie inna liga. Długo można by mówić o tym filmie, o jego bohaterach, o jego wymowie, chociaż film jak zauważyłem tak krótki. Tym bardziej krzywdzące są tak częste oceny jedynki, które jednak w obliczu tak wspaniałej chociażby samej warstwy techniczno-artystycznej filmu świadczą źle nie o nim, ale o tych, którzy takie oceny wystawiają. Z tym że akurat wszyscy będą to potrafili dostrzec poza nimi samymi.
Naprawdę dobry film, świetnie wymyślony, świetnie zagrany, świetnie sfilmowany. W szczególności to ostatnie. Uczta dla oczu, i, pomimo czasami rzeczywiście słabej słyszalności dialogów, uczta dla ucha. Zachwycający.

8.5/10