Normalność to mglisty frazes. A w film może mieć sporo interpretacji i to jest w nim świetne. Poruszana jest przede wszystkim kwestia szczęścia. Czy nie jest ono zazwyczaj wprost proporcjonalne do poziomu głupoty?

Głupszy zawsze ma łatwiej. Nie muszę oglądać tego filmu, by to wiedzieć. Polecam felieton Pawła Zarzecznego "O udręce bycia inteligentnym", może jest gdzieś w necie.

Udawanie upośledzonego - to jest dopiero idiotyczne. Udawać, że się nie udaje. Sorry, nie łapię tematu filmu.

Nie jest tak że "głupszy" ma łatwiej bo głupszy w życiu ma ogólnie rzecz biorąc przerąbane. Głupszemu po prostu na więcej można pozwolić. W filmie chodziło o pewną wolność emocjonalną, chyba nie trzeba mówić że choroby psychiczne biorą się właśnie z tłumienia naszych naturalnych odczuć, emocji. Pozwalając na chwilę uciec od zachowań przyjętych za normalne w społeczeństwie można zregenerować i dać odpocząć naszej psychice. Jedni uprawiają sport inni przytulają się do drzew a ewenementy udają upośledzonych umysłowo.

Przykre takie ewenementy.

Nie do końca :D Ale też uważam że za mocno pojechali z tematem. Lars von Triera poniosło :P

W końcu też ewenement.

Ja moge codziennie robic co chce bez spastykowania . Interpretacja wielu osob " Idiotow" jest jak babka napompowana na zewnatrz a jalowa grucie . W rytm pierdu pierdu bedzie wiosna . Nikomu nie zycze w rodzinie miec tak odchylonych krewnych bo moglibyscie przy nich oci.iec na powaznie . Wszystko jest piekne ladne i zawierajace koszyk ideologi do momentu az nas samych to nie dotknie . Wtedy ten obraz wyglada zupelnie inaczej niz w telewizji . Nie zycze wam zony ktorej wlacza sie spastykowanie w trakcie jedzenia ani corki ktora zamiast wziadc sie za zycie wolala odlatywac . Swoja droga ciekawe jak oni widzieli swoje zycie po tym jak starzy przestaliby ich dotowac . Moze wtedy otrzezwieliby i wzieli sie za zycie .