W trakcie oglądania filmu pomyślałam sobie, kurcze, przecież tych dwóch inwalidów żyje intensywniej niż wiele pełnosprawnych osób, że wcale nie przegrali swego życia, a paradoksalnie wózek jest dla nich bodźcem popychającym do działania. Ileż jest osób nieśmiałych, zaszczutych przez otoczenie czy rówieśników, bojących się otworzyć na świat i nowe doświadczenia, zamkniętych głęboko w swojej skorupie, odosobnionych, sparaliżowanych przez lęk przed nieznanym, pogrążonych w depresji ...przypadki można by wyliczać w nieskończoność. Wielu nigdy przez całe życie nie doświadczy tego, co ta dwójka przeżyła w parę miesięcy. To daje do myślenia.