Męczą mnie te fapacje w komentarzach nad metafizyką, filozofią, szokującymi odkryciami swojej duszy - bo to bullshit. Ludzie, ogarnijcie się, Bóg jest pająkiem ze straszną twarzą i maltretuje niewinne kobiety.

Jednakowoż, chciałbym zauważyć jak świetny to był film od strony psychologicznej, zresztą to nie dziwne, bo to Bergman. Miałem dobry kontrast, bo dzisiaj oglądałem i Jak w zwierciadle i beznadziejne amerykańskie filmidło, którego nazwy z litości nie powinienem wspominać (Kupiliśmy zoo). Może postacie u Bergmana nie są całkowicie realistyczne i mają w sobie pewną teatralność, ale za to jak głębokie są ich relacje! I na jak wielu poziomach toczy się akcja! Nie to co w amerykańskim otępiaczu, gdzie bohaterowie mieli głębokość kałuży g*wna i nawet tego nie potrafili dobrze zagrać.