Lubię filmy psychologiczne i lubię niektóre musicale, ale coś mi w tym filmie nie podeszło, niby historia ciekawa, obraz psychopatycznego mordercy, który tak naprawdę jest biednym skrzywdzonym człowiekiem i fanki zakochanej w swoich wyobrażeniach (a może raczej mediów), a nie prawdziwej osobie. Niby piosenki nawiązywały do tego co się działo na ekranie, do stanów emocjonalnych Jokera... Ale męczyłam się jakoś na tym filmie. Nie mogłam się skupić, pomyślałam sobie nawet, że gdybym oglądała w domu to już pięć razy poszłabym zrobić herbatę, albo coś innego w międzyczasie i nie musiałaby stopować filmu...