i nieco dłuższa opinia, jakby ktoś miał ochotę :
Ten film mnie po prostu rozwalił. Od razu przejdę do rzeczy i napiszę, że to czwarty film (ze wszystkich światowych jaki oglądałem), który mogę ocenić na 10/10

Wszelkie próby opisywania tego filmu są troszkę bezcelowe, gdyż jest on bardzo, bardzo specyficzny i na pewno nie każdemu się spodoba.

Nie ukrywam, że dość zróżnicowane opinie nt Kamikaze Girls zachęciły mnie do seansu (uwielbiam niebanalność). Oceny filmu wśród racjonalnych "oceniaczy" kina azjatyckiego wahają się od 3 do 10, czyli bardzo duże, rzadko spotykane zróżnicowanie.

Spróbuję w nieco bardziej uporządkowany opowiedzieć o tym filmie. Od strony wizualnej jest to przepiękny, cudowny, zachwycający obraz. Fantastyczne ujęcia (i to wiele kapitalnych i cała paleta różnorodności od tych z bliska, po te z dalszą perspektywą, ruchome i statyczne) specyficzne filtry, mnóstwo barw i soczystości kolorów, zabaw z widzem ("gra" kamery wpisuje się nienagannie w konwencję filmu, o której niżej) , profesjonalne i porządne efekty, słowem pełne rokoko, odnosząc się do tego co kochała bohaterka. Jest prawie perfekcyjnie w tej konwencji. Stroje, światła, istny przepych. A jak dodam, że oglądałem w HD to jakby "zanurkować" (kwestia z początku filmu) do świata marzeń. (A już sam wstęp z napisami początkowymi przykuł mnie do ekranu - spora w tym zasługa też muzyki)

Wspomniałem o konwencji. Czy to jest komedia ? Jakże krzywdząca generalizacja. Owszem są w Kamikaze Girls momenty w których bardzo się uśmiałem, ale przez większość czasu miałem radość z oglądania tego przerysowanego, absurdalnego, bajkowego spektaklu. Klimat jest bardzo specyficzny i choć zarzuca się tu często odwołaniami do natury ludzkiej, chwilę później widz dostaje po głowie rozbrajającą sceną/dialogiem i jeszcze bardziej może czuć się zdezorientowany. Ciężej złapać i trzymać szczęście, niż pokonać strach z jednej strony, a motocyklowy gang na różowych skuterach z drugiej. Jednak proporcje zdecydowanie są po stronie głupich, infantylnych, dziwacznych, ale celowo zrealizowanych w ten sposób scen, których to oglądanie dawało mi ogromną radość.

Historia ? Bardzo trywialna i chyba tylko opowiedziana właśnie w taki sposób, w takiej konwencji, nabiera smaków i rumieńców. Świetnie sprawdza się jako motor napędowy i spoiwo tych wszystkich dziwacznych scen. Jest bardzo rozrywkowa i niespecjalnie rozbudowana, ale nie ona jest w tym filmie najważniejsza.

Dwie główne postacie są KAPITALNE !! Motoko jest cholernie intrygującą i sympatyczną bohaterką. Jej rys psychologiczny jest bardzo ładnie nakreślany od samego początku i w jej zachowaniu (także tym późniejszym) nie było dla mnie żadnych niedomówień. Jakby tego było mało jej działania w całym tym swoim z pozoru narcyzmie, czy epikureizmie nie są pozbawione sensu, a dodatkowo ona sama jest dość intrygująca, ciekawa i sympatyczna zarazem. A Kyôko Fukada, która ją gra, jest słodsza od miodu, niewyobrażalna radość oglądać ją na ekranie. Jej wymuszona infantylna mimika bardzo przypadła mi do gustu, piękne stroje, cukierkowatość i jeszcze te rude włosy. Ależ kontrast w porównaniu do Ichigo, która także "daje radę". Jej głos, zachowanie, styl jest także robi wrażenie i oddziałuje na widza (mówię o sobie ;) ) ale w inny sposób niż Motoko. Jej sylwetka również ciekawa i tak jak jej zachowanie i filozofię można w trakcie filmu porównywać z Motoko, tak i można zastanawiać się nad ważnymi słowami, mottami, ideami, które w Kamikaze Girls padają, ale które są szybko maskowane komediowymi elementami, cukierkowym klimatem czy macho-ujęciami. Aktora, która wcieliła się w Ichigo także bryluje na ekranie i świetnie daje sobie radę. Jako harda dziewczyna z mocnym, mrocznym makijażem i groźnym strojem, prezentuje się bardzo męsko i hardo w pewnych ujęciach, ale gdy z powagą dosiada swojego skuterka, który ma dziecinną trąbkę, to wygląda to absurdalnie prześmiewczo.

W mojej opinii ten film ma więcej sensu i moralizatorstwa niż kilkadziesiąt innych komedii jakie widziałem w ostatnim czasie.
Kamikaze Girls to dla mnie piękna zarówno wizualnie jak i merytorycznie bajkowa opowieść, z bardziej podprogową nostalgią , ciekawa , opowiadająca całkiem sporo o ludziach, ale podana jako zwariowana, absurdalna, cukierkowata historia z elementami komedii i parskania śmiechem. Pomieszanie z poplątaniem, ale ja się po prostu zachwyciłem.