J. Lee Thompson współpracując z Charlesem Bronsonem starał się zawsze barwnie opowiedzieć o problemach społecznych. Tym razem mówi o handlu nieletnimi i pedofilii. Szkoda tylko że tak poważna tematyk jest tu mimo wszystko pretekstem by pokazać dużo przemocy i strzelanin, a wszystko co tu zobaczymy częściej wywoła w nas śmiech niż będzie trzymało nas w napięciu.
Japończycy są opisani jako banda kretynów, która za nic nie potrafi przyswoić sobie najprostszych zasad zachowania w stanach. O ich honorowości i tradycji często się u mówi, ale w ogóle się jej nie pokazuje. Dzieci które są tu molestowane są tylko tłem, nie pokazano jak takie zjawisko na nie wpływa. Szajka pedofilów jest totalnymi głąbami, nie potrafią się dobrze ukryć i osobiście porywają ofiary. Policja może robić absolutnie wszystko, torturować, niszczyć mienie, zabijać- spotka ich za to najwyżej pogadanka na dywaniku u szefa. A sam Crowe jest nie lada przerysowaną postacią. To stróż moralności który już w pierwszej scenie gwałci pedofila plastikowym dildem (na prawdę!). Przez cały film ględzi o zasadach niczym ksiądz Natanek i bulwersuje się na wszystko. Dochodzą do tego jeszcze jego dziwne rozważania...
Jedynie wątek Hiroshi jest tu ciekawy, jego popędy i dramat związany z porwaniem córki wypadł pozytywnie. Jako że ten epizod zajmuje i tak dużo w filmie, to ocena dość wysoka. Ale oglądacie na własną odpowiedzialność.