Polemizować nie będę, masz prawo do takich ocen filmów, ostatecznie wrażliwość każdy ma inną, i spostrzegawczość, i nastój w danej chwili, gdy ogląda się film, i towarzystwo...itd. Nawet nie będę bronić jednego z moich ulubionych filmów, który znalazł się na twojej czarnej liście.
ALe z tego, co napisałaś myślę, że spodobało Ci się jeszcze kilka filmów, n.p.: "Fremde Haut", "Miłe martwe dziewczyny", "Inne spojrzenie", może nawet "Bound" albo "Gia" (jeśli któregoś nie widziałaś, to zobacz).

Co do fenomenu "Loving Annabelle" trudno mi powiedzieć, ale tak czasem bywa, że pierwsze skrzypce zagrają na emocjach i trafią na podatny grunt - tak się rodzą zachwyty i różowe okulary. Przez nie nie widać niedociągnięć. Wielokrotnie już pisałam to na forum, że ten film jest bardzo nierówny, ale nie mogę o nim powiedzieć, że jest najgorszy, ponieważ gorsze (w moim odczuciu) widziałam. I nie jest też dla mnie najgorszym "Elena Undone", chociaż do dobrych go nie zaliczam (gorszym od E.U. jest np. "A Perfect Ending" - zobacz koniecznie :) )

Dla mnie, kino tzw "branżowe" jest zbiorem filmów dość przeciętnych, tym nie mniej są w nich perełki, moje perełki, tak samo jak są i Twoje, i jeszcze kogoś innego... Nie ma co wybrzydzać i oczekiwać, że każdy rok przyniesie nam obraz tak ciekawy, jak chociażby wymieniony przez Ciebie "Kyss Mig", który mnie dosłownie zauroczył.

Lubię to niszowe "kino branżowe" , jakiekolwiek by nie było. Jest w tych filmach pewien pierwiastek mnie samej. A jeśli przy tym trafi mi się "film-perełka" tym mocniej zadziała, a ja jestem miłośniczką mocnych wrażeń :)

,,Inne spojrzenie" już widziałam i jestem pod wielkim wrażeniem kreacji stworzonych przez panią Jankowiską-Cieślak i Szapołowską, uważam, że obie zasłużyły na Złotą Palmę.
,,Gia" też w jakimś sensie mnie urzekła, może przez to, że była oparta na faktach.
Co do tych, które uważam za najlepsze, zapomniałam jeszcze wspomnieć o ,,Niewiniątkach".
Postaram się zobaczyć też inne filmy, które polecasz, chociaż niestety nie jest łatwo obejrzeć dobry branżowy film w internecie...

Tak czułam, że wolisz mocniejsze dramaty, niż bardziej ckliwe "love story". Zerknij więc również na te dość różnorodne pozycje, ale łączy je jedno, są to dramaty, w których aspekt psychologiczny gra niepoślednią rolę.

- Aimee i Jaguar
- Fire
- Legenda Rity
- Henry i June
- Frida
- Pożegnanie z Chase
- Zagadka nieśmiertelności
- Na krawędzi nieba
- Madchen in Uniform z 1958r
- Portret pewnego małżeństwa
- Mulholland Drive

Poza tym, może spodobałby Ci się argentyński, niskobudżetowy "Tan de repente", albo "Cracks" czy "Fine Art of Love". Masz w czym wybierać, chociaż nie wszystkie z tych filmów można określić mianem "branżowe", ale są w nich wyraźnie wyeksponowane relacje "damsko-damskie". A jak Cię znużą tamte dramaty, sięgnij np. po "Złodziejkę", albo inny film w/g powieści Sarah Waters.

Jeśli chodzi o ,,Madchen in Uniform" jest także inna wersja z 1931, widziałam obie ale chyba bardziej do gustu przypadła mi ta późniejsza. Słyszałam, że jest także książka, na podstawie której powstał film ,,Cracks" niestety z tego co wiem nie jest przetłumaczona na język polski, a szkoda, bo film jest bardzo interesujący, no i ta Eva Green w głównej roli...
Z filmów które wymieniłaś kojarze jeszcze ,,Aimee i Jaguar" chociaż nie dane mi było go zobaczyć.
Ja od siebie moge tylko dodać jeszcze ,,Smażone zielone pomidory" - wspaniały film, chociaż dopiero po drugim obejrzeniu zdałam sobie sprawę, że to co łączy obie bohaterki nie jest tylko zwykłą przyjaźnią.

Wersja "Madchen in Uniform" z 1931 roku nie przypadła mi do gustu, ale za to ma barwną historię. Przez wiele lat obraz ten był zakazany zarówno w Niemczech jak i w Stanach. Hitlerowcom, jeszcze w latach 30tych, udało się spalić większość kopii filmu, a w czasie II wojny światowej spalono oryginał.
Mnie się zawsze podobała wersja późniejsza. Duża w niej zasługa aktorek, zarówno tych starszych jak i młodziutkich, ale najbardziej uwielbiam, gdy na ekranie pojawia się Lilli Palmer. Niedawno znów oglądałam ten film i noszę się z zamiarem napisania o nim na forum.

Piękna i wstrząsająca jest książka "Aimee i Jaguar", na podstawie której powstał film. Na filmie byłam 2 razy w kinie, tak mi się podobał. Książka "Smażone zielone pomidory" nie przypadła mi do gustu, jej styl mi nie odpowiadał, ale film - przecudowny i z rewelacyjną obsadą.

Powieść "Złodziejka" Sarah Waters też jest niesamowita. Od niej zaczęłam, potem zobaczyłam film, który książce nie ustępuje, chociaż nie ma już tego elementu zaskoczenia, jeśli się zna fabułę z literackiego pierwowzoru.

Widzisz sama, że czasem warto dać filmowi drugą szansę, żeby lepiej coś pojąć, albo wręcz film polubić. Ja tak mam z niektórymi filmami. Z tej listy, którą podałam wyżej, takim obrazem był "Fire". Teraz jest to jeden z moich ulubionych z klimatów "branżowych". Zafascynował mnie tak bardzo, że pokusiłam się o zrobienie do niego polskich napisów. Za pierwszym razem widziałam go na youtube i nie zrobił pozytywnego wrażenia.

Życzę Ci udanych seansów i moc wrażeń.

Możesz jeszcze sprecyzować o jaki ,,Fire" dokładnie chodzi? Wyskakuje mi strasznie dużo wyników w filmwebowej wyszukiwarce. Interesuje mnie także osoba pani reżyser ,,Madchen in Uniform" z 1931, wiesz coś może na jej temat?

Ps. Mam podobne odczucia co do książki ,,Smażone zielone pomidory", film o wiele bardziej mi się podobał.

O Leontine Sagan wiem niewiele, tyle co podaje wikipedia. Nie interesowała mnie ta postać wcześniej.

A "Fire" (Ogień) reż. Deepa Mehta
http://www.filmweb.pl/film/Ogie%C5%84-1996-126722

Wygląda ciekawie. Szukam czegoś 'gęstszego' właśnie, bo różowy odpowiednik melodramatów niespecjalnie mnie bierze. Widziałam kilka niezłych dramatów gay, chętnie wyważę kinem les.

W końcu udało mi się obejrzeć "Miłe martwe dziewczyny", po tytule nie spodziewałam się, że to będzie jeden z "tych" filmów. Tych, które tak mocno szokują i wpływają na psychikę widza. Po seansie długo nie mogłam dojść do siebie. To bardzo mocny i bardzo dobry film, z pewnością zasługuje na miano jednego z najlepszych filmów branżowych. Dziękuję za polecenie mi tego tytułu, pozdrawiam ;)

Trochę zaskakuje mnie słaba ocenia filmu w dużej mierze przez target, fakt jest trochę przewidywalny ale sposób jego dopracowania, zdjęcia i muzyka bardzo podnoszą jego poziom.

No tak, zdjęcia nie były wcale takie złe, co prawda mogły być jednak dużo lepsze...
Co do muzyki uważam, że była tragiczna, ale to chyba w dużej mierze zależy już od indywidualnych gustów muzycznych, może dlatego dla mnie wydawała się taka straszna. Niezmiennym pozostaje więc fakt, że najgorsza w tym filmie była fabuła i przewidywalność, ale to często zdarza się w tego typu filmach niestety...

Niestety prawda, bardzo dobrze to też wygląda w lost and delirious, ale ten przynajmniej kończy sie pozytywnie:)
pozdrawiam

Film dostaje dobre oceny od lesbijek i od sympatyków lesbijek, bo jest to film o lesbijskiej miłości. A sam film jest cholernie banalny i nieciekawy, już lepsze perypetie są w Modzie na Sukces. Mi najbardziej się podobały napisy, pewnie zrobione przez jakąś kobietę. Podczas sceny współżycia Simone z facetem pojawia się napis "BEZNADZIEJA", a gdy kobiety się całują w basenie "MNIAM", w scenie, w której Simone wyobraża sobie, że całuje się z Anabelle napis "GORACO".
Głównie rozbawił mnie ten pierwszy podpis "BEZNADZIEJA". Autorzy napisów powinni częściej dzielić się tym, co myślą o scenach (w sposób zabawny) :)

Heh, czytam ta konwersacje i po prostu nie moge sie nie zgodzić, a jezeli chodzi o te napisy to najwiekszy banał xd
A Kyss Mig, uważam również za pewnego rodzaju arcydzieło, strasznie mnie zauroczył.

No i ten banał to największy plus związany z tym filmem :P

To to zapewne:P

Przyznam rację. To jeden z najsłabszych i najbardziej trywialnych filmów o tematyce lesbijskiej jaki widziałam. Ckliwy do bólu i wręcz łopatologicznie łzawy. Banał goni banał, a całość ocieka tanim sentymentalizmem. Miałam wrażenie, że oglądam jakąś telenowelę wenezuelską...

Zgadzam się.
Z jednej strony potrafię zrozumieć zauroczenie tym filmem - temat chwytliwy, ciekawy, ale realizacja jest beznadziejna i kiepska gra aktorska zwłaszcza Erin Kelly. Film ma niewykorzystany potencjał, a szkoda.
Z innej beczki - zauroczyła mnie muzyka Aurah i nadal uwielbiam tę kapelę.

Płytki i nudny jak flaki z olejem. Jedynie gra aktorska stoi na dobrym poziomie.

Jak dla mnie nawet gra była do niczego. A nauczycielka jest tak aseksualna, że gdybym była les, palcem bym jej nie tknęła ;)

Morska_Bryza -urzekła mnie Twoja ocena :))), sama bym tego lepiej nie ujęła

Dzięki ;)