Czytając książkę mozna bylo odczuc z jak wielką tajemnicą obcuje Langdon i Sophie... to ze otwieranie kolejnych krypteksów (z reszta jednego - czarnego - zabraklo) przybliza ich do prawdy ktora moze calkowicie zmienic historie swiata, obrocic w gruzy fundamenty Kosciola... natomiast z filmie nie bylo nic z tej aury tajemniczosci. Glowni bohaterzy obchodzili sie z tymi skarbami jakby obojetnie...wszystko bylo bez wyrazu. Teabinga odebralem jako nawiedzonego dziadka, a nie szlachcia pewnego swojego znaczenia, wladzy, ktora daja mu posiadane kwoty pieniedzy. Sylasa tez wobrazalem sobie troche straszniej. W filmie budzil on bardziej wspolczucie - mial taka lagodna twarz i jasnoblekitne oczy (wygladal mi bardziej na Fina niz albinosa). Langdon totalnie bez "zajawki" :) .
Film ogolnie jakby zrobiony na szybko i troche niedopracowany. Ale to moze dlatego, ze po przeczytaniu ksiazki bylem przkonany o niesamowitosci opisanej historii, czego w filmie nie doświadczylem. Ale to tylko film, nie ksiazka ...

(ostatnie 15 min bylo ok)

popieram, a pzoa tym rezyser i smai aktorzy powtarzali, ze to nie jest dokument, to tlyko obraz ksiazki, kazdy z nas go mial czytajac ja, rezyser jak widac mial nieco inny. Smiesza mnie tylko wypowiedzi, ze przez caly film wiadomo co sie stanie... pewnie ze wiadomo, po przeczytaniu ksiazki wszystko wiadomo, a dodam ze przeciez "Kod Leonarda Da Vinci" Dana Browna to swego rodzaju scenariusz... :)

jak to nie ma czarnego kryptekstu? Czyli... oj kurde! ale to przeciez było takie fascynujące to otworzenie pierwszego i znalezienie tam czarnego w środku. Kurdeeeeeee....

Bijąc to początkowych zdań twojego posta... gdzie dostrzegasz tę "głębie" książki, hę?

ksiazka ma w sobie to cos... a film tego nie ma :]