Jean-Gaspard Deburau ps. Baptiste, prawdziwe dane Jan Kašpar Dvořák urodził się 31 lipca 1796 w Kolinie, zmarł 17 czerwca 1846 w Paryżu) – francuski mim czeskiego pochodzenia, od 1816 roku w zespole Funambules w Paryżu; słynny wykonawca roli Pierrota w pantomimach (od 1825). Zachowując w swej grze elementy błazenady rodem z commedia dell’arte, wyposażył Pierrota w cechy własnej osobowości: przenikliwość, dowcip i niewzruszoną pogodę ducha, dzięki czemu aktorstwo Deburau wzbudziło zachwyt romantyków.
Do jego sztuki nawiązują współczesne próby odrodzenia pantomimy, Jean-Louis Barrault stworzył portret Deburau w filmie Marcela Carné "Komedianci".

Filmowy mim ze scenami pantomimy jest majstersztykiem artyzmu, sztuki, kunsztu i warsztatu. Mim nas urzeka wrażliwością, uderza w najczulsze struny uczuć, zanurza się w najgłębsze pokłady dawno zapomnianych chwil i powroty do wspomnień, postać swymi misternymi miniaturami kreacji wprowadza nas w świat lepszy, tam gdzie wzdrygamy się ulotnością chwil, chwil najlepszych w naszej szarej egzystencji...
Marcel Carné w swoim arcydziele "Komedianci" z 1945 roku, premiera miała miejsce 9 maja 1945 roku, film wywoływał różne emocje, jednak zwyciężyła karma melodramatyzmu, który był po wojnie ludziom potrzebny. Najbardziej widowiskowe, spektakularne dzieło, dotykające żywego słowa i pantomimy, teatralna konwencja filmu czyni obraz bliski widzowi.
Film jest podzielony na dwie części ; "Bulwar złoczyńców" i "Romans", bohaterami staje się pięć osób, ona i ich czterech.
Kurtyzana paryska w latach 40- tych XIX wieku (miejscowi artyści, śpiewaczki ulicy, burdele, sztuk mistrzowie, cyrkowcy, kiszonkowy, złodziejaszki, menty, zderzenie świata ulicy biedoty i przestępczości z arystokracją i bogactwem, to zderzenie spotykało się na paryskich przedmieściach i funkcjonowało, zaspokajało pragnienia i potrzeby), spotyka na swojej drodze czterech mężczyzn, z każdym z nich będzie ją coś łączyło, interesy, uczucie, utrzymanie, sentyment i prawdziwa miłość.
Każdy z mężczyzn był częścią życia Garance, epizod z alfonsem / złodziejem, artysta - mim, aktor i arystokrata.
Femme fatale bryluje na paryskich ulicach, teatrze i życiu, oddanie, uwielbienie, hołdy, zabawa, sielanka spowoduje, że ta niezwykła dziewczyna zagubi się i wybierając drogę, wybierając czyste uczucie o którym zawsze marzyła, skręci w nie te uliczkę co trzeba...i nie tego pana wybierze, którego kocha.
Mija 6 lat i los pozwala jej ponownie dokonać wyboru, wracając do dawnej rzeczywistości, do blichtru, ułudy, dawnych tęsknot i pragnień, odżywają namiętności i skrywane uczucia w sercu.
Część druga wprowadza emocje, namiętność, napięcie, skrywane pretensje, żale, pięciu bohaterów i każde z nich roszczenia wobec siebie wysuwa, narastająca paranoja, złość, nienawiść, ludzka pycha prowadza do uzurpowania wobec siebie praw...doprowadza to do tragicznego finału z rozstaniami, zdradami i trupem...
Niezwykła głębia czarno - białych zdjęć, gra cieni, gra świateł, wydłużone sceny artyzmu gry wirtuozerii mima, teatralność zabiegów wprowadzające we wnętrza sceny niemal z loży, Muzyka stanowi oprawę doskonałej scenografii i gry aktorskiej. Jean-Louis Barrault , Arletta i Pierre Brasseur to doskonałość kreacji aktorskich, przy czym aktorka Arletta wygląda dość młodo (aktorka miała około 45 lat, grała młodą kobietę), zasługa operatora.
Film zrobiony z rozmachem, wielka inscenizacja , scenografia, dekoracja, kostiumy, dbałość o szczegóły, detale, statyści w scenie finałowej karnawału na ulicy zdumiewa, onieśmiela swą barwnością, potęgą, rozpiętością.
Ciekawostki z planu filmowego:
- dekoracja zbudowana na potrzeby filmu, odzwierciedlająca wiernie XIX wieczną ulicę paryską w studio ma 400 metrów długości (największa dekoracja francuskiego kina)
- film powstał w 18 miesięcy, w trakcie wycofali się z produkcji ; włoski udziałowiec, scenograf i kompozytor muzyki, ponieważ byli Żydami
- zmienili się aktorzy, Pierre Renoir przyjął rolę po aresztowanym kolaborancie, w filmie pracowali też członkowie ruchu oporu, którzy ukrywali się przed Niemcami
- reżyser postanowił pokazać film w wyzwolonej Francji, wykonano więc trzy kopie, które skrzętnie ukryto przed nazistami (sejf bankowy,kasa pancerna wytwórni, prywatny dom w Prowansji), kopie przetrwały i premiera odbyła się w Wolnej Francji.

Epickość melodramatyzm z poetyckością urzeka głębią zdjęć, uczuć,wyszukane oświetlenie, ruch choreograficzny, muzyka, gra aktorska porywa nas na 3 h w inny, wirtualny świat opowieści o miłości, która zalążki iskry przeminęły z wiatrem, a dama kameliowa musi odejść...