Thomas Vinterberg zabiera nas w lata 70 - te XX wieku do Kopenhagi w ramach rozliczenia z przeszłością i komuną, w której miał okazję pomieszkiwać. Świetne zdjęcia wprowadzą nas w klimat stolicy, muzyką i szaleństwem, które nas porwie, urzeknie, trąci myszką i refleksyjnie pochyli nad losem człowieka, który zdepcze wartości, tradycję by poczuć wiatr we włosach i nie nudzić się.
Szczęśliwa rodzina, jedna z tysiąca w stolicy, mąż Erik, żona Anna, spełniona zawodowo prezenterka, szczęśliwa żona i cudowna córka Freja, nastolatka normalna, otwarta, rozwijająca się . Na załączonym szczęśliwym obrazku rodziny pojawia się mała ryska...odziedziczony w spadku dom.
Dom jest duży, w trakcie oglądania przez rodzinę, Anna odczuwa chęć zmiany, ekscytację, wyzwanie, powiew świeżości, otwarcie się na coś nowego, uderzenie w konserwatyzm, libertyńską wolność...
Przekonanie męża , by obniżyć koszty utrzymania domu rozwiązuje castingiem na rozparcelowanie pomieszczeń i zamieszkanie z kilkoma znajomymi...
Eksperyment wielkiej rodziny , wprowadzają się nowi członkowie, ekscentrycy, bałaganiarze, lubiący sobie popłakać, pracujący, bezrobotni, gadający, małomówni, mały chłopiec...Nowe zasady, głosowania, demokracja, obcowanie, integracja, wespół zespół, radości, smutki, wspólnota , która ich zbliżyła, z czasem też bardzo zaczęła więzi rozluźniać.
Anny maż Erik, ośmielony sytuacją, postanawia za zgoda żony wprowadzić do domu kochankę, akceptacja i naraz zdanie sobie sprawy, że pomysł na otwarcie kolejnej furtki staje się dla pomysłodawczyni lawiną, która pociągnie za sobą konsekwencje, których nie przewidziała. Świat , który dotychczas był idealny, uporządkowany z hierarchiami i wartościami, w jednej sekundzie zwalił się jak domek z kart.
Anna, której brakowała adrenaliny, wolności, która w swoim ciasnym mieszkaniu , miała ciasny umysł, nie słyszała myśli ale widziała członków swoje kochanej rodziny, zaczyna płacić najwyższą cenę, traci wszystko po drodze. Zawala się jej niezwykły świat, sukcesy, wszystko co posiadał, myślała, że to już na zawsze, że tutaj termin ważności jest nieokreślony, mąż odchodzi, traci prestiżową pracę, córka poznaje kogoś i odsuwa się, spada z tronu, który sama sobie zbudowała...
Dramat psychologiczny, który obrazuje, że jak cienka jest granica zmian, które pozornie, krótkotrwale mogą być dobre i zabawne, reżyser świetnie oddaje komizm sytuacyjny, ironię i dystans do świata w oprawie muzycznej.
Świetne aktorstwo , naturalność, swoboda, dialogi bardzo dobre w hermetyczności i oszczędności środków wyrazu w kontrze do mocno akcentowanych scen bezsilności, rozpaczy czy wspólnej zabawy. Duet aktorski
Trine Dyrholm (Anna) i Martha Sofie Wallstrøm Hansen (Freja) doskonały, kontrast ekspresji, emocji, szczerości, i oszczędności środków wyrazu.