Pozornie odrealniona, umoralniająca opowiastka, a jednak oparta na faktach. Chwilami ociera się o kino familijne, ale to nie jest zarzut. Ukazuje walkę głównego bohatera z uzależnieniem, jednak nie determinuje metody (bo ta jest dość osobliwa), a raczej przekonuje widzów, że warto walczyć, bo cel czasem jest bliższy, niż nam się wydaje. Mimo wszystko konkluzja nie jest optymistyczna, bowiem okazuje się, że stworzenie potrafi zrobić dla człowieka więcej, niż ludzie dla swoich bliźnich.
P.S. Okazuje się też, że Anglicy potrafią zrobić bardzo dobry film bez udziału Szyca, Karolaka, a nawet Kota (przepraszam Cię, Tomek, ale co za dużo, to niezdrowo). Nie wspominając o Lindzie.