- Nad czym tak myślisz? – spytała Anna, wchodząc do sali z obrazami. Po wyciśnięciu wszystkich wniosków z miejsca zbrodni, śledztwo jakby stanęło w martwym punkcie. Annie trudno było znaleźć jakiś kolejny dowód. Kai był wciąż nieprzytomny, lecz stan jego był zupełnie stabilny. Jeżeli się obudzi, może rzuci trochę światła na tą sprawę, lecz czas działał na ich niekorzyść. Rozmyślając tak, Anna w końcu trafiła do wspomnianej sali z obrazami, gdzie zobaczyła zamyśloną Elsę, wpatrującą się w nowo przybyłe dzieło.
- Zastanawiam się nad słowami Kaia – odparła Królowa – Przecież on ani trochę nie znał się na malarstwie. Nawet go to nie interesowało. Skąd mógłby wiedzieć, że to nie jest obraz Magnussona? – Anna zaśmiała się widząc, że jej siostra również wolne chwile poświęca próbie rozwiązania sprawy.
- Aha! Jednak śledztwo cię wciągnęło! – Elsa uśmiechnęła się ironicznie.
- Po prostu jestem ciekawa! – Anna dołączyła do niej, lecz nie potrafiła niczego dostrzec na obrazie. Myślała podobnie, jak wszyscy inni. Styl był łudząco podobny do innych prac tego artysty.
- Nie możesz ściągnąć jakiegoś znawcy?
- Już po jednego posłałam, lecz w taką pogodę nie oczekuj, że szybko się zjawi – Elsie wydawało się, że wpatruje się w sprzeczne równanie. Coś, co po prostu nie miało sensu i nijak nie dało się tego zmienić. Kai doszedł do tego, że styl Magnussona jest podrobiony. Ale jak? Odpowiedzi po prostu nie było widać. Elsa nie potrafiła zrobić żadnego ruchu, ani jednego przekształcenia, by to równanie nabrało sensu – Mogłybyśmy założyć, że Kai się pomylił. Ale dlaczego w ogóle doszedł do takiego wniosku? Co go do tego pchnęło? To wydaję się zupełnie absurdalne!
- Pamiętaj co ci mówiłam: jeżeli ogniwo nie pasuje ci do łańcucha, zmień ogniwo, nie łańcuch.
- Przyznaj się! To cytat z książki!
- Nie zaprzeczę… – zaśmiały się – Pomyślmy… Co mógłby zauważyć na tym obrazie Kai? Może podchodzimy do tego od złej strony? Może nie powinnyśmy rozmyślać o stylu malarskim, cieniowaniu i kolorystyce. Wiemy przecież, że Kai nie miał o tych rzeczach bladego pojęcia! Wniosek o podrobieniu, przyniosła mu zatem inna umiejętność… – jakieś niezwykle jasne światło, padające z tych słów, rozjaśniło umysł Elsy. Nagle wszystko wydało się takie proste. Odpowiedź znalazła się na wyciągnięciu ręki!
- No jasne! – zawołała uradowana – Oczywiście! Anno, jesteś genialna!
- Nie zaprzeczam, moja droga Elso, ale mimo iż podałam ci dobrą teorię, przyznam się szczerze, że nie mam bladego pojęcia na co właśnie wpadłaś.
- Jak to nie masz? – Elsa pociągnęła siostrę za sobą, wchodząc w jeden z korytarzy – Obraz przedstawia scenę dziejącą się w Arendelle. Zgodnie z duchem realizmu, całe otoczenie zostało żywcem wzięte z rzeczywistości – Elsa zaprowadziła siostrę do biblioteki. Tutaj zaczęła wodzić palcem po książkach, szukając jakiejś konkretnej – Tak więc całe tło przedstawia budynki i ulice, które faktycznie istnieją. Kai nie znał się na sztuce ani trochę, ale znał się doskonale…
- Na historii miasta! – dokończyła Anna – Tak więc na obrazie musiało być coś, czego być tam nie powinno. Elso, to ty jesteś genialna! – Królowa w końcu znalazła książkę, której szukała i położyła ją na stoliku nieopodal. Po przekartkowani paru stron, pokazała siostrze spis dat.
- O tutaj! Dom handlowy, który jest widoczny na obrazie, został wybudowany…
- Rok po śmierci Magnussona! – ponownie dokończyła Anna – Brawo Elso!
- Wszystko dzięki twojemu duchowi, siostrzyczko – Księżniczka była podekscytowana jak nigdy. Było zupełnie jak w książce! Krok po kroku, zbliżały się do zakończenia sprawy. Miały już narzędzie zbrodni, podejrzanych, motyw. Nie mogła się doczekać, aż złapią tego przestępcę! Wtem jakaś dziwna siła sprawiła, że musiała chwycić się siostry, by nie upaść. Poczuła napływającą ślinę w ustach i bardzo niesmaczny posmak w gardle. Stęknęła i spróbowała się uśmiechnąć do Elsy uspokajająco, co jednak nie wyszło jej najlepiej. Gdy już odzyskała równowagę, ściągnęła z głowy czapkę.
- Przerwa w śledztwie! Dziecko się odzywa! – po czym wybiegła z sali.

Elsa przetarła zmęczone oczy. Dochodził wieczór. Ta sprawa była niezwykle męcząca, ale przynajmniej były z siostrą na dobrej drodze. Cały czas siedziała w bibliotece, myśląc o śledztwie. A więc Kai został uderzony, gdyż odkrył, że obraz nie został namalowany przez Magnussona. Ale komu mogło zależeć na tym, by zachować to w tajemnicy? Była pewna, że kiedy Annie się polepszy, razem znajdą odpowiedź na to pytanie. Usłyszała pukanie do drzwi. Gdy pozwoliła na wejście, podszedł do niej służący i podał jej filiżankę z kawą, oraz cukier.
- Dziękuję. Ratujesz moje nerwy… – mężczyzna ukłonił się i wyszedł. Elsa wrzuciła do kawy parę kostek cukru, zamieszała i wzięła niewielki łyczek. Nieco za gorąca. Skorzystała z magii, by szybciej ją ochłodzić. Bardzo delikatnie, by nie przesadzić. Wtem przez drzwi, chwiejnym krokiem weszła Anna.
- U-hh! – jęknęła.
- No co tam?
- Dziecko chce mnie otruć… – Elsa zachichotała.
- Nawyki żywieniowe?
- Nic mi niemów… W całym zamku nie ma już ani ogórków, ani śmietany… – Elsa uniosła filiżankę do ust, by sprawdzić czy wystarczająco ją ochłodziła – Czy to… Kawa zbożowa? – zapytała Anna.
- Tak – pełne pożądania oczy siostry nie umknęły uwadze Elsy. Przekręciła oczami, uśmiechnęła się, mimo że starała się tego nie robić i bez słowa podała jej filiżankę.
- Dziękuję! – powiedziała uradowana Anna.
- Tylko pamiętaj, że nie możesz jej dużo pić. Pożegnaj się z nią na minimum tydzień!
- Wiem, wiem… – odparła i zaczerpnęła łyk.
- Miałaś w międzyczasie jakieś pomysły? Jakieś wnioski? Cały czas zastanawiam się, komu mogłoby zależeć na ukryciu prawdy o obrazie, ale nic nie wykombinowałam.
- Siostra, przestań czarować… Robi mi się zimno… – Elsa spojrzała się na siostrę, nie wiedząc o co chodzi.
- Ale ja wcale… – w tym momencie Anna zakołysała się. Filiżanka wypadła jej z rąk, kawa rozlała się po podłodze. Chwilę później jej los podzieliła Księżniczka.
- Anna! – wrzasnęła przerażona Elsa i spróbowała złapać siostrę, lecz nie zdążyła. Szybko przykucnęła obok, położyła jej głowę na swoich kolanach – Na pomoc! Niech ktoś tu przyjdzie! – krzyknęła w stronę drzwi. Wtem spojrzała na plamę kawy. Nie tracąc czasu chwyciła serwetkę, zamoczyła ją w plamie, po czym wrzuciła do filiżanki. Czoło Anny było lodowate. Elsa uścisnęła ją mocno, nie mogąc uwierzyć w to, co się dzieje. To ona miała wypić tą kawę, to ją chciano otruć! Czuła się dokładnie tak, jak kilkanaście lat temu, kiedy uderzyła siostrę lodowym pociskiem w głowie. Czuła się tak samo przerażona, tak samo winna. Lecz mniej bezradna. Drzwi z hukiem rozwarły się. Pojawił się w nich Sir Joseph Bell. Widząc co się dzieję, szybko podbiegł do sióstr. Dotknął czoła Anny, później dłoni, a następnie przyjrzał się dokładnie jej wargą, które przybrały barwę bladego fioletu.
- Gelu gelidis! – zawołał. Elsa rozpoznała nazwę egzotycznej trucizny.
- Skąd Pan wie?
- Królowo, z wykształcenia jestem medykiem! – Elsa podniosła siostrę z podłogi, przeniosła ją do sąsiedniego pokoju, który był niewielkim salonem i położyła ją na kozetce. Ze wszystkich stron zamku już zbliżali się inni ludzie. Głównie służący, a wśród nich Gerda. Jednakże zjawili się też Hrabia i Grand.
- Trzeba jej podać żeń-szeń! – oznajmił Sir Bell.
- To pomoże? – zapytała Elsa.
- A skąd! Da jej kilka godzin – z przerażeniem rozumiejąc, że to kwestia czasu, powiedziała do Gerdy.
- Przygotujcie żeń-szeń i przynieście mi książkę Tadeusza Sędziwoja! – Gerda przytaknęła i szybko, razem z innymi służącymi, wybiegła spełnić życzenie – Ile godzin? – dopytała się Sir Bella.
- Normalnie zginęłaby bo pięciu. Jeżeli szybko podamy jej żeń-szeń, może dociągnąć do dwunastu – nic nie potrafi oddać grozy, jaka teraz przepełniła Elsę. Dwanaście godzin! Ile to jest?
- Wie pan jak sporządzić antidotum? – Sir Bell pokręcił głową.
- Jak mówiłem, nigdy nie byłem w Burgos. Wiem o gelu gelidis tylko tyle, ile nauczyli mnie na uniwersytecie.
- Co tu się właściwie stało!? – ryknął Grand – Co się stało Księżniczce? Co to jest to całe gelu gelidis!?
- Trucizna – odparł Sir Bell. Grand pobladł, jakby raził go piorun. Hrabia natomiast zakrył usta dłonią, a jego oczy nagle się przeszkliły. Przejście ze strachu w gniew, było chyba naturalną reakcją Duarte, gdyż nie minęło dużo czasu, a ryknął na całe gardło.
- Panie Hrabia! Widzisz Pan, co się wyrabia!? Już dzisiaj takie łajzy po świecie chodzą! Dziewczyny w ciąży trują!
- Co to za świat? – odpowiedział Lindberg. Lewe oko na przemian to mrużyło mu się, to otwierało. Dłonie mu drżały – Ona się chciała kawy tylko napić… Wszędzie ci jad wleją, żmije!
- Panowie, zapewniam, że tymi krzykami nie pomagacie nic a nic! – wtrącił się Sir Bell. W końcu służba wróciła z naparem z żeń-szenia, oraz z książką dla Elsy. Królowa nie pozwoliła podać lekarstwa Annie, dopóki nie sprawdziła w książce, czy aby na pewno jej nie zaszkodzi. Wciąż pamiętała o zasadzie numer jeden. To otrucie na pewno miało związek z atakiem na Kaia, a Sir Bell wciąż był jednym z podejrzanych. Było jednak napisane, że żeń-szeń faktycznie spowalnia działanie gelu gelidis. Anna była nieprzytomna, więc musieli przechylić jej głowę i wlać do niej zawartość miseczki.
- Co teraz? – zapytała Elsa.
- Teraz, Królowo, niech się Królowa modli, albo znajdzie jakoś antidotum, bo gwarantuje, że wciągu najbliższych dwunastu godzin Księżniczka zejdzie z tego świata… – Elsa przytaknęła. Doskonale widziała, co robić. Poszła do biblioteczki, chwyciła za filiżankę i udała się do swojej pracowni.

Elsa przeczytała wszystkie książki, w których było wspomniane cokolwiek o gelu gelidis. Trucizna pochodząca z Burgos. Nigdzie jednak nie było napisane co jest odtrutką, albo jak ją przyrządzić. Jednak w kilku pracach wyraźnie mówiono, że antidotum istnieje. Udało się jej odsączyć kawę z serwetki i wydzielić truciznę, po czym zbadać jej skład. To jednak w niczym nie pomogło. Nie miała pojęcia co mogło zneutralizować jej działanie. Przeczytała, że trucizna stopniowo ochładza ciało człowieka, aż do śmierci. Co za kaprys losu! Anna zamarza po raz trzeci! Gdyby tylko tym razem mogła pomóc prawdziwa miłość… Ależ mogła! To właśnie przez prawdziwą miłość Elsa tutaj siedzi i poświęca każdą sekundę, na próbę ratowania siostry. To właśnie prawdziwa miłość doprowadzi do ocalenia Anny! Elsa wiedziała jedno: ten, kto zaatakował Kaia, otruł Annę. Ten ktoś może mieć antidotum. Królowa opuściła pracownie i powiedziała do pierwszego spotkanego strażnika.
- Zwołaj wszystkich naszych gości na salę balową i zbierz tam straże.

Hrabia Lindberg, Grand Duarte ze świtą i Sir Bell stali na środku sali balowej, otoczeni przez strażników. Nie wiedzieli czego Królowa od nich chcę. Nie podobała im się ta obecność straży. Tak jakby byli więźniami. W końcu Elsa zjawiła się w pomieszczeniu, stanęła przed swoimi gośćmi i oficjalnym tonem zaczęła.
- Drodzy Panowie. Jak wiecie, moja siostra umiera, a ja nie mam wiele czasu by ją ocalić. Wiem, że została otruta. Jak pamiętacie, dzisiejszego popołudnia zaatakowano mojego służącego. Jestem niemalże pewna, że te dwie sprawy są ze sobą powiązane. Z góry oznajmiam, że nie jesteście o nic oskarżeni, lecz ta seria incydentów wydarzyła się dokładnie po waszym przyjeździe. Każda inna osoba, przebywająca dziś w zamku, jest mi znana od lat. Muszę odnaleźć sprawcę tych zbrodni, dlatego proszę was, byście pozwolili moim strażom przeszukać wasze rzeczy osobiste. Tak jak mówiłam, nie jesteście o nic oskarżeni i wciąż jesteście moimi gośćmi, dlatego możecie odmówić – w głębi siebie Elsa pojmowała głupotę tego zabiegu. Jeden z nich może mieć przy sobie resztę trucizny, albo inny dowód, wskazujący na niego, a ona daje im wybór? Nie mogła ich jednak do niczego zmusić.
- Królowo, ja nie mam nic do ukrycia! – przerwał cisze chrapliwy głos Granda – Może Pani przeszukać wszystkie moje rzeczy. Rozumiem dlaczego Pani to robi! – Elsa kiwnęła głową, w podziękowaniu.
- Odmawiam – powiedział Sir Bell. Oczy wszystkich skierowały się na niego. Szlachcic poprawił ułożenie torby na ramieniu – Moje rzeczy, to moja sprawa. Ma Królowa moje słowo, że to nie ja otrułem jej siostrę i to musi wystarczyć.
- Ma Pan prawo odmówić – odparła Elsa, z nutą podejrzliwości.
- Czy… Czy to konieczne? – odezwał się wreszcie Hrabia.
- A co? Masz coś do ukrycia? – skomentował Duarte.
- Nie, nie! – szybko poprawił się Hrabia, a jego lewe oko znów zaczęło się nerwowo mrużyć – W porządku. Może mnie Królowa przeszukać! – Elsa ponownie przytaknęła.
- Wszystko odbędzie się tutaj, na waszych oczach. Strażnicy zaraz przyniosą wasze bagaże – tak też się stało. Strażnicy po kolei zaczęli wnosić torby Granda Duarte i jego świty, a także walizkę Hrabiego. Przeszukali także kieszenie gości. Walizka Lindberga poszła na pierwszy ogień. Niczego w niej jednak nie znaleziono – Przeszukaliście ich pokoje? – szepnęła Elsa w tym czasie, do strażnika stojącego obok niej.
- Tak, Pani! – na rezultat przeszukania nie trzeba jednak było długo czekać. Gdy otworzono już pierwszą torbę Granda, dało się usłyszeć jego chrapliwy krzyk.
- To nie moje! – Duarte wskazywał na niewielką fiolkę z niebieskim płynem, którą jeden ze strażników wyjął z przeszukiwanej torby. Elsa podeszła i przyjrzała się fiolce. Gelu gelidis. Bez wątpienia.
- Grandzie, czy to Pańska torba?
- Tak! Ale… To nie moje!
- Chyba wszystko jasne – oznajmił strażnik – Wtrącić truciciela do lochów, Pani?
- Że co…!? – krzyknął Grand, lecz Elsa uniosła dłoń i zatrzymała strażników.
- Nie! Spokojnie! Poczekajcie chwilę! – nie daj się gniewowi. Nie wyciągaj pochopnych wniosków. Nie możesz teraz dać się ponieść emocjom. Myśl Elsa! Wszystko wskazuje na niego. To on przywiózł obraz. Trucizna pochodzi z jego kraju. To u niego znaleziono fiolkę. Jest nadpobudliwy. Anna mówiła, że ten, kto zaatakował Kaia działał pod wpływem emocji. Lecz on był z Gerdą! To on powtórzył słowa Kaia o fałszerstwie! Dał się przeszukać, bez słowa zająknięcia, a fiolkę znaleziono już w pierwszej torbie! Nie mógł być tak głupi. To po prostu nie pasowało. Ogniwo, którego nie dało się doczepić do łańcucha. Istnieją jednak pewne środku ostrożności – Zabierzecie Granda do jego pokoju i nie będziecie spuszczać go z oka.
- Areszt domowy!? Królowa razy żartować! – wybuchnął Duarte.
- Wiesz Grandzie, trudno jest od razu stwierdzić, że jesteście niewinni – wtrącił Sir Bell. Cała furia, którą Duarte napełnił się w trakcie całego tego dnia, właśnie została skierowana na szlachcica z Westford. Nigdy za nim nie przepadał, a teraz, kiedy te wszystkie negatywne emocje potępiły jego umysł, wyciągnął proste wnioski.
- To ty mi to podrzuciłeś! Przyznaj się! Chcesz mnie wrobić! Ja cię chyba uduszę! – i ruszył gniewnie w stronę szlachcica. Już miał się na niego rzucić. Uderzyć, złapać za kark, przewrócić, cokolwiek. Lecz w porę doskoczył do niego jeden ze strażników.
- Nie! – zawołała Elsa, lecz było za późno. Strażnik uderzył Granda rękojeścią miecza w tył głowy tak mocno, że szlachcic upadł na ziemię nieprzytomny. Zapadła cisza. Wszyscy byli przerażeni tym, co się stało. Elsa nie wiedziała, co teraz zrobi. Może Duarte nie był winny, a może był. Jeżeli był, mógł mieć antidotum dla Anny. Co ona zrobi teraz? Co jeżeli on już nie obudzi się, przed upływem pozostałych sześciu godzin? Nie widziała żadnej drogi, którą mogłaby pójść.

Elsa stała w jednym miejscu, w swoim gabinecie, od dłuższego czasu. Nie wykonywała najmniejszego ruchu. Cały czas myślała. Obraz, Kai, trucizna… To wszystko było połączone. Czuła to. Wiedziała, że odpowiedź jest gdzieś w jej głowie, wśród dowodów zgromadzonych przez Annę. Lecz nie potrafiła do tego dojść! Coś jej umknęło, coś musiała przegapić! Jak połączyć to wszystko w całość? Jak rozwiązać tę sprawę? Co zrobić dalej? Gdyby Anna tu była! Z nią byłoby dużo łatwiej. Ale to właśnie dla niej musi rozwiązać tą zagadkę sama. Tylko czy potrafiła? Nie-schematyczne myślenie Anny i jej zdolność łączenia faktów nadawały się do rozwiązania sprawy idealnie. Ale Elsa też miała swoje zdolności. Jak nikt inny, znała się na matematyce! Tyle tylko potrzebowała. Miała przed sobą wszystkie dane do zadania, które znalazła jej Anna. Musiała tylko znaleźć niewiadomą x. Wtem drzwi otworzyły się i stanęła w nich Gerda.
- Pani… Księżniczka Anna się obudziła.
- Jak to?
- Lekarz twierdzi że to… Syndrom dogasającej świecy… – płomyk nadziei na poprawiony stan zgasł. Anna właśnie umierała, a ona nie potrafiła niczego zrobić! Nie potrafiła przyrządzić antidotum, nie potrafiła rozwikłać sprawy! Co z niej w ogóle za siostra!? Wiedziała, że nie pomoże teraz Annie swoją obecnością. Musi rozgryźć tą sprawę, musi…! Wtedy ponownie przypomniała jej się lekcja, którą dała jej siostra. Niezależnie od tego co się stanie, musi teraz przy niej być! Razem są silne, razem mogą wszystko. Nie zastanawiając się dłużej wyszła z gabinetu. Anna leżała tam, gdzie ją zostawiła. Na kozetce, w saloniku. Jej skóra była biała jak śnieg, wargi fioletowe, jak bez. Widząc wchodzącą Elsę, powiedziała z wielkim trudem.
- Chej… Siostra… – Elsa usiadła przy niej, u stóp kozetki.
- Chej… – starała się brzmieć najcieplej, jak potrafiła. Tak jakby tym jednym słowem była w stanie odpłacić jej za całe lata chłodu, jaki jej okazywała. Nigdy nie uznała, że spłaciła swój dług.
- Jak tam… Śledztwo?
- Nie zajmuj się tym.
- Co się właściwie stało…? – Elsa westchnęła cicho. Nie mogła znieść tego widoku. Jej małej, cierpiącej siostrzyczki.
- W kawie była trucizna.
- Oh… A kto…?
- Znaleźliśmy ją w rzeczach Duarte, ale nie jestem pewna czy to on.
- Duarte? – powtórzyła bez przekonania – On zupełnie nie pasuje… – Anna odchyliła głowę, tak jakby nie miała już siły, by patrzeć na siostrę. Elsa widziała w tym obrazie wyłącznie swoją winę. Jakby wszystkie krzywdy, które jej kiedyś wyrządziła, teraz odbiły się na jej ciele. Jakby umierała przez te lata stania pod jej drzwiami. Jakby z żalu pękło jej serce. Elsa zacisnęła powieki, lecz nie powstrzymała spływającej łzy.
- Anno… – to była jej kawa. To ją chciano otruć. Anna umierała przez nią. Znowu! Musiała ją za to przeprosić – Przepraszam cię… - kolejne łzy popłynęły po jej policzku – Przepraszam cię… Za wszystko… – musiała ją przeprosić za wszystko. Za skrzywdzenie jej w dzieciństwie, za zamknięte drzwi, za odrzucenie, za zamrożenie jej serca. Za krzywdy, których nigdy jej nie wynagrodzi – Anno, tak bardzo cię przepraszam! – rzuciła jej się na szyje, jak wtedy, na zamarzniętym fiordzie. Chciała ją utrzymać. Chciała utrzymać ten dogasający płomyk jej życia w swoich ramionach. Czuła jednak, że się jej wymykał – To moja wina! To wszystko moja wina! Znowu umierasz… Przeze mnie! – ona przecież nosi dziecko! Kristoff nigdy jej tego nie wybaczy! – Dlaczego zawsze ty? To powinnam być ja! To powinnam być ja!
- Spokojnie… – Elsa poczuła jak delikatne ręce, które powinny być zimne, lecz z jakiegoś powodu nie były, obejmują ją, uspokajają. Nie dają przebaczenia, tylko przekazują, że nie jest ono potrzebne – Nie potrafię sobie wyobrazić lepszej siostry od ciebie, moja droga Elso… Kocham cię… – Anna nie potrafiła sobie wyobrazić lepszego sposobu by odejść. Odchodziła szczęśliwa. Miała siostrę, miała ukochanego, miała dziecko. Miała wszystko, czego mogłaby zapragnąć. Kogo obchodziło, przez jaki czas? Czas… Odcinek czasu… Czas pozostawia na nas pewne piętno… Nie wiedziała dlaczego takie myśli wpadły jej do głowy, ale coś rodziło się w jej pamięci. Czas i piętno. Co z czasem odciska na człowieku piętno? Wydawało się jej, że powinna to potraktować dosłownie. Piętno i czas. Czas spędzony… Na słońcu? Piętno… Na skórze? Czując, że sama nie miała dużo czasu, postanowiła jak najszybciej przekazać to Elsie. Uścisnęła ją jeszcze mocniej, tak, by usta znalazły się blisko jej ucha. Szepnęła do niej, by nikt inny nie usłyszał. Albowiem on tu był. Widziała, jak nad nimi stał – Hrabia nie spędził ostatniego roku na północy. Spójrz na jego skórę – Elsa nie zrozumiała z początku. Żal przysłaniał jej rzeczywistość. W końcu jednak pojęła, że Anna chce, by powróciła na ziemię. Uspokoiła się. Przemyślała jej słowa, które z czasem stawały się coraz bardziej oczywiste. Niestety, nie odzyskała świadomości na tyle, by powstrzymać się od tej emocjonalnej reakcji.
- Lindberg! – powiedziała. Gdy pojęła, że niepotrzebnie to zrobiła i odwróciła się, zobaczyła Gerdę, dwóch służących i plecy Hrabiego, oddalające się korytarzem. Ponownie blask płynący od Anny wszystko rozjaśnił. Wszystko stało się takie oczywiste! Łańcuch był cały. Anna straciła przytomność, ale jeszcze żyła. Według obliczeń Elsy, została jej godzina. Musiała ją dobrze wykorzystać. Wyszła z pokoju, nikt jednak nie wiedział dlaczego. Gdy Gerda chciała ruszyć za nią, Sir Bell złapał ją za rękę i powiedział enigmatycznie.
- Sama musi się z tym zmierzyć – Gerda nie pojęła tych słów, ale z jakiejś przyczyny ją zatrzymały. Elsa w końcu dotarła pod jego pokój. Drzwi były otworzone na oścież. On tam stał i patrzył na nią. Stał spokojnie i pewnie. Czekał na nią. Wiedział, że wiedziała, i co ich teraz czeka. Konfrontacja. Nie starał się jej umknąć. Wchodząc do środka Elsa czuła, jakby szła zmierzyć się z samym diabłem. Zamknęła za sobą drzwi. Pokój stał się głuchy. Szum deszczu był jedynym dźwiękiem. Podeszła do barku, nalała ponczu do dwóch kieliszków.
- Ponczu? – zapytała.
- Chętnie – odparł Hrabia i wyciągnął rękę po kieliszek. Teraz wyraźnie dostrzegła, że tam, gdzie jego skórę zakrywał rękaw, była ona jaśniejsza. Opalenizna po niedługim, niekrótkim pobycie w ciepłym kraju. Nie wiedziała dlaczego wcześniej nie zwróciła uwagi na dziwnie ciemny odcień jego skóry. Hrabia wskazał na szachownice rozłożoną na stoliku. Elsa nigdy jej wcześniej nie widziała. Musiała należeć do niego.
- Miałaby może Królowa ochotę na partyjkę? – szachownica była ustawiona tak, że białe figury skierowane były do Elsy. Ona zaś skrzyżowała ręce.
- Raczej nie – odparła ozięble.
- Oh! A czemuż to!? – wzruszyła ramionami.
- To takie niezwykle oklepane… Dwóch wrogów pod koniec książki zasiada do ostatniej rozgrywki przy szachach. Mogę panu wymienić przynajmniej dwadzieścia tytułów z takim motywem.
- Wrogów? Ależ o czym ty mówisz, Królowo?
- Poza tym…– kontynuowała nie zwracając uwagi na te słowa – Nie muszę w to z panem grać. Już wygrałam – Hrabia rozprostował plecy, a jego twarzy wciąż nie opuszczał z pozoru serdeczny, lecz złowrogi uśmiech.
- Ciekawy jestem tego Pani zwycięstwa… Może się Pani podzieli swoimi przemyśleniami?
- Klejnoty koronne z Burgos – zaczęła bez zbędnego wstępu, po czym przeszła się po pokoju, nie spuszczając Lindberga z oczu – Są w obrazie, prawda?
- Ja nic nie wiem. Niech Pani mi powie!
- To przecież oczywiste! Odpowiedź była na wyciągnięcie reki… Jakaż ja byłam ślepa. Lecz Anna nie. Anna wychwyciła Pańskie kłamstwo.
- Królowo, zapewniam cię, że nie okłamałem cię ani razu, ale z chęcią wysłucham szczegółów tych bezpodstawnych oskarżeń – Elsa położyła ręce na oparciu krzesła. Wciąż mierzyła Hrabiego wzrokiem. Lodowatym. Pełnym wyrachowania. I znającym prawdę. On jednak nie wydawał się być tym przejęty. Co ciekawe, jego dziwny tik, przez który mrużył lewe oko, zniknął zupełnie.
- Zacznijmy więc od początku… – w końcu usiadła, wciąż jednak patrząc na Hrabiego. Położyła jedną dłoń na stoliku – Ostatnich kilku tygodni nie spędził Pan wcale na północy. Pańska opalenizna, jak to bystro zauważyła moja siostra, temu przeczy. Był Pan w ciepłych krajach, mimo że twierdził Pan coś zupełnie innego. Był Pan w Burgos. I to dość długo.
- Nie przeczę, że mogłem wyjechać tam w kilku niezbyt ważnych sprawach i zapomnieć o tej wizycie…
- O nie… Nie zapomniał Pan. Jak ktokolwiek by mógł? Pojechałeś tam, Hrabio, by okraść naród z jego królewskich insygniów. Jak to zrobiłeś, tego nie wiem. Wiadomym jest jednak, że klejnoty zniknęły. A ja wiem, że to ty je ukradłeś.
- To oszczerstwo, ale mów, Pani, dalej.
- Jednakże nie jest tak łatwo wywieść klejnoty koronne z państwa. Na granicy na pewno czekało mnóstwo strażników. Musiał Pan znaleźć sposób, by ich ominąć. Chciał Pan to zrobić jak najsubtelniej, tak by nikt nawet nie zwrócił na Pana uwagi. Dlatego wynajął Pan kogoś, by namalował ten obraz. Kogoś niezwykle utalentowanego. Miał idealnie odwzorować styl jakiegoś malarza, koniecznie z Arendelle. Padło na Magnussona. Kogokolwiek wynająłeś, spełnił swoje zadanie wyśmienicie. Dowód wisi na mojej ścianie. Schowałeś, Hrabio, w tym obrazie klejnoty, wróciłeś do Arendelle, a następnie po cichu, przez pośrednika, ogłosiłeś, że oto odnalazło się nieznane dotąd dzieło słynnego malarza. Wiedziałeś, że przywiozą je do mnie. Wiedziałeś, że nie spróbują dokładnie obejrzeć obrazu, by go przez przypadek nie zniszczyć. Nie dopóki ja się z nim nie zapoznam. Miałeś świetną wymówkę, by się tu zjawić. Zapewne wybrałeś Margussona dlatego, że dorastał w twoim mieście. Plan był taki, że kiedy zainteresowanie obrazem ucichnie, ty bez problemu zabierzesz klejnoty i nikt nawet nie pomyślałby, że kiedykolwiek tu były – pozwoliła sobie na chwilę zadumy, spojrzała na drzwi. Pomyślała o biednym Kaiu. Miała nadzieję, że szybko się ocknie. Cały czas jednak pozostała czujna. Gdyby Hrabia zrobił choć jeden gwałtowny ruch, pożałowałby go – Lecz popełniłeś jeden błąd. No, nie jeden. Jeden, który był wystarczająco wyraźny i który pociągnął za sobą inne. Nie upilnowałeś swojego malarza. Namalował scenerię, którą zapewne sam kiedyś widział, gdy odwiedzał Arendelle. Problem w tym, że Magnusson nie mógł jej widzieć. Nie żył od roku, gdy budowano dom handlowy. I Kai to zauważył. Doskonale znał historię miasta, wiedział w którym roku dom został postawiony. Wiedział też w których latach żył Magnusson. Chciał podzielić się ze wszystkimi swoim odkryciem, lecz, niestety, ty byłeś pierwszy. A może przez przypadek usłyszałeś jak mówił do siebie? Nieważne. W każdym razie nie mogłeś dopuścić, by obraz został naprawdę dogłębnie zbadany. Musiałeś go uciszyć – Elsa wzdrygnęła się w myślach. Mówiła o tym, jakby opowiadała o zupełnie nieznanym sobie człowieku. A przecież Kai to był jej przyjaciel! Musiała jednak powstrzymać się od wszelkich wybuchów. Jeszcze coś by Lindbergowi zrobiła… On tymczasem nie tracił swojego bezczelnego uśmiechu. Czasami jedynie popijał poncz. Usiadł naprzeciwko Elsy i wtrącił się, w pełni opanowany.
- Królowa przecież wie, że gdy zaatakowano twojego sługę, byłem w ogrodach się przewietrzyć. Strażnik to potwierdził.
- Tak. Potwierdził, że widział cię niedaleko wyjścia do ogrodów. Nie zaś w samych ogrodach, bądź wchodzącego do środka. Powiedz mi jednak, Hrabio, dlaczego wyszedłeś w taką ulewę, mimo że straciłeś parasol? – mieszczący się w jednej sekundzie tik przeszedł przez jego twarz. Lekko drgnął mu lewy kącik ust. Szybko jednak się opanował. Już się to nie powtórzyło.
- Przecież Królowa sama powiedziała, że mogę wziąć jeden z parasoli z zamku.
- Owszem – ponownie potwierdziła jego słowa – Parasoli, które znajdują się w komodzie, przy wyjściu na dziedziniec. Ty natomiast pojawiłeś się na miejscu pobicia, z kierunku idącego prosto od ogrodów, a zupełnie przeciwnego do głównego holu, bez parasola. A więc, musiałbyś z ogrodów iść do holu, odłożyć parasol, po czym z holu znowu do wyjścia do ogrodów i dopiero wtedy przybyć na miejsce ataku. Sprawa jest prosta, uderzyłeś Kaia i pobiegłeś w stronę ogrodów. Nie wyszedłeś jednak. Chciałeś jedynie, by cię tam zobaczono. Gdy tak się stało, przybiegłeś do rannego Kaia.
- Królowo, to przecież absurd…!
- Mogę kazać przeszukać komodę w holu i dowiem się, czy brakuje jakiegokolwiek parasola. Strażnik też na pewno pamięta, czy widział Pana z parasolem, czy bez. Był Pan natomiast na tyle suchy, że na pewno nie wyszedł Pan do ogrodów z gołą głową – Hrabia przygryzł wargę. Wciąż jednak zachowywał spokój i uśmiech. Elsa natomiast westchnęła, zwilżyła wargi i kontynuowała – I tutaj wkracza moja siostra… Pełna energii i chęci działania… Zafascynowana przeczytanymi książkami… – pozwoliła sobie na te kilka uczuciowych uwag, lecz to wszystko. Nie ma co wspominać jej, jakby już jej nie było – Chciała koniecznie dowieść, co się stało Kaiowi. I gdyby nie ona, nigdy nie doszłybyśmy do tych wszystkich wniosków. Nigdy nie odkryłybyśmy tak wiele. Między innymi fałszerstwo obrazu. To było dla ciebie, Hrabio, zbyt niebezpieczne. Postanowiłeś zatem mnie otruć. Wiedziałeś, że w obliczu śmierci królowej, wszyscy zapomną o jakimś tam fałszywym obrazie. Lecz… Truciznę wypiła… Anna… – potężnym wydechem powstrzymała napływające do oczu łzy. To nie czas, nie miejsce. Anna żyje. Anna będzie żyła! Jej los, zależy od tej rozmowy.
- Pani… Rozumiem że jest ci ciężko w obliczu tej tragedii, ale przecież Księżniczkę otruł Duarte, nie ja.
- Taaak… – zironizowała nieco uspokojona – Trucizna pochodząca z Burgos. Łatwo było ją podrzucić właśnie jemu i jego o to oskarżyć. Ale ty też byłeś w Burgos Hrabio. Poza tym, nie było cię w chwili, w której Anna wypijała truciznę. Skąd wiedziałeś, że dolano ją do kawy? – odpowiedział jej szum deszczu. Uśmiech znikł. Zauważyła, że zyskała przewagę. Nachyliła się i najbardziej oskarżycielskim tonem skwitowała – Bo to ty ją dolałeś! Tak, Hrabio! Dlatego wiedziałeś co wypiła Anna! – cisza. Jedynie uderzanie kropel o okno, jedynie daleki szum szalejącej ulewy. Błękitne oczy Elsy, teraz będące uosobieniem najsurowszego sędziego, ani na trochę nie schodziły z Lindberga. Czekała, aż się przyzna. Aż powie jedno słowo za dużo, niczym szczute zwierze, przestanie myśleć. Nie uśmiechnął się już ani razu. Nie miał z czego się cieszyć. Królowa osaczyła go z każdej strony. Kto by pomyślał! Taka młoda! Rozpracowała go taka młoda dziewczyna! Cóż, przynajmniej sama Królowa! Ważne jednak, że jeszcze go nie zniszczyła. Powoli i delikatnie, klasnął trzy razy w dłonie. Rękawiczki stłumiły dźwięk, po pokoju rozwiał się zapach piżma.
- Brawo, Wasza Wysokość! Brawo! Słyszałem, że jesteś świetną rzeźbiarką i pianistką, ale nie wiedziałem, że też bajarką! To był naprawdę cudowny pobyt tutaj, z niesamowitym zakończeniem. Obawiam się jednak, że będę musiał was opuścić. Północ wzywa. Jestem zajętym człowiekiem – Lindberg wstał z miejsca i nachylił się nad stołem, niebezpiecznie przybliżając do Elsy. Przygotowała się do obrony – Teoria świetna. Prosta, niczym naprężony łańcuch. Nie wiem jednak, czy zauważyłaś Królowo, lecz posiadasz jedynie poszlaki. Nie byłem w ogrodach? A może nie byłem, może coś źle zapamiętałem? Wiedziałem, że Księżniczka wypiła kawę? Coś tam służba między sobą szeptała i podchwyciłem. Byłem w Burgos kiedy skradziono klejnoty? Cóż, nie ja jeden! Powiedziała Pani, że już wygrała. Lecz pragnę zauważyć, że „Szach”, to nie jest zwycięstwo. Więc? Ma Pani coś na udowodnienie tych bzdur? – Elsa opuściła wzrok na szachownicę. Mimo że nie dotknęli figur ani razu, czuła, że jej król jest zagrożony. Czuła, że z każdą sekundą traci kolejną ważną figurę. Czy miała dowody, na poparcie tych tez?
- Tych bzdur? Nie.
- W takim razie dowidzenia! Wyślę Pani list, jak dojadę na północ – Lindberg odwrócił się i ruszył do wyjścia. Przeszedł pół drogi do drzwi i coś go zatrzymało. Lodowaty, twardy głos. Słowo, które napełniło go strachem, jakiego nigdy dotąd nie zaznał.
- Jednakże… – Elsa powoli, z gracją wstała z miejsca. Po raz pierwszy od początku rozmowy uśmiechnęła się. Nie był to zwykły uśmiech radości. Było w nim coś dumnego. Dumnego i zimnego. Jakby ktoś od początku pewny swojego zwycięstwa, właśnie miał odebrać nagrodę – Jesteś, Hrabio, bardzo gustownym człowiekiem. Znasz się na sztuce, choć gorzej z historią, ubierasz się modnie, otaczasz się elegancją i pięknem. To zapewne nasza wspólna cecha. Gdybyś, hipotetycznie oczywiście, faktycznie ukradł klejnoty królewskie, nigdy nie spróbowałbyś ich wywieźć z kraju, nie upewniając się najpierw o ich faktycznym pięknie. Nie trzymając ich we własnych dłoniach. To, że nigdy byś ich nie dotknął, jeżeli nie poprzez kradzież, chyba wiadomo. Tak więc nieważne, czy to ty sam je ukradłeś, czy ktoś to zrobił za ciebie, jestem pewna, że miałeś z nimi kontakt. I tutaj pojawia się kolejna wspólna dla nas cecha. Jest Pan dosyć… Oryginalny. Lubi Pan się wyróżniać, mieć coś, czego nie ma nikt. Jak na przykład pańskie, wyprodukowane specjalnie dla Pana, ze wschodniego materiału rękawiczki, okryte wschodnim piżmem. Sam Pan mówił, że na całym świecie nikt nie ma podobnych. To samo zapewne mogę powiedzieć o mojej ulubionej sukni. Tylko że pańskie rękawiczki… Pozostawiają pewien specyficzny zapach. Zgaduje, że zapewne też osad. Przez piżmo oczywiście. I jeżeli połączymy te trzy fakty, chęć dokładnego obejrzenia nowego nabytku, nagminne pozostawianie śladów poprzez dotyk, oraz brak możliwości kontaktu z klejnotami koronnymi inaczej, niż poprzez kradzież, wychodzi nam prosty wniosek. Jeżeli znajdziemy klejnoty koronne w obrazie i będą pachniały piżmem z pańskich rękawiczek, Hrabio Lindberg, oznaczać to będzie, że to ty je ukradłeś. I wtedy wszystkie omówione przeze mnie poszlaki utworzą coś więcej niż jeden łańcuch. Skrystalizują się w jedno ogniwo! – deszcz przestał padać. Pokój spowiła martwa cisza. Zaledwie co kilka sekund pojedyncza kropla opadła na parapet. Lindberg stał, na pozór niewzruszony. W rzeczywistości drżał. Drżał ze strachu, z gniewu, z rozpaczy, ze wszystkich możliwych negatywnych uczuć.
- Niech się Hrabia nie wścieka. Mnie też kiedyś wyprowadziły w pole rękawiczki! – to koniec! Pokonała go! Już nigdy więcej nie będzie mógł żyć jak Hrabia. Teraz publicznie stanie się przestępcą! Ale wiedział jedno: wolnym przestępcą!
- Przyznaję… Świetnie rozegrałaś tą partię, Królowo. Tylko że gdy gra się w szachy, trzeba czasem poświęcić pewne figury, dla dobra najważniejszej. Ty tego jednak nie potrafisz. A ja jestem jedyną osobą, zdolną ocalić twoją ukochaną siostrzyczkę – trzeba mu dać w łeb. Należy mu się. Anna by to zapewne zrobiła. Elsa jednak wiedziała, że on ma rację – Dlatego posłuchaj mnie uważnie: Chcę się znaleźć poza miastem, tylko z jednym z twoich sług, nie uzbrojonym. W okolicy ma nie być ani ciebie, ani żadnego strażnika. Chcę dostać konia. Gdy tak się stanie, przekażę twojemu poddanemu miejsce ukrycia antidotum. W przeciwnym razie ja skończę w lochu, a twoja siostra na cmentarzu. To jak? – Elsa spojrzała na opróżniony kieliszek hrabiego i uśmiechnęła się szyderczo. Czy on naprawdę myślał, że wykorzystała już wszystkie swoje ukryte karty? Czas na jokera!
- Wiesz, Hrabio, że jak zbada się skład chemiczny trucizny, to wyprodukowanie antidotum jest procesem wciąż długim i bogatym w klęski? Za to z pozyskaniem większej ilości owej toksyny, nie ma najmniejszego problemu! – Hrabia zmierzył ją wzrokiem, próbując dociec sensu – Jak już się ją wyprodukuje, równie łatwo można wlać ją do czyjegoś kieliszka z ponczem, gdy on akurat nie patrzy – Lindberg zbladł. Przerażonym wzrokiem zmierzył pusty kieliszek. Potem znowu na Elsę. Jej spojrzenie było zimne, wyrachowane. Nie widział w nim kłamstwa, ni blefu. Nie potrafił jednak w to uwierzyć. Królowa go… Otruła? Była tak bezwzględna? Wtem poczuł, jak koniuszki jego palców ogarnia chłód. Nie tracąc czasu, szybko rzucił się w stronę szachownicy, po antidotum. Elsa była jednak szybsza. Jednym ruchem reki cisnęła magicznym pociskiem w planszę i całą spowiła lodem, by Hrabia niczego z niej nie wyciągnął. Po tym rzuciła jeszcze jeden czar, tym razem w stopy Lindberga, przytwierdzając go do ziemi. Zbliżyła się do szachownicy i machnięciem dłoni ściągnęła z niej lud. Co on chciał wziąć? Po kolei chwytała każdą figurę, aż w końcu natrafiła. Czarny hetman. W rzeczywistości sprytnie zamaskowana fiolka.
- Aaa! Hetman! Potocznie zwany też „Królową”! – zawołała triumfalnie, po czym podeszła do Hrabiego i uśmiechnęła się bezczelnie – Aż korci mnie by powiedzieć „Szach-Mat”, ale to by było strasznie oklepane… – po czym ruszyła w stronę wyjścia. Słyszała za sobą przerażone krzyki.
- Nie! Daj mi to! Nie możesz!
- Życzę miłych pięciu godzin Hrabio!

- Jeszcze raz dziękuję za odwiedziny, Sir Bell, a także za pańską pomoc. Mam nadzieję, że wizyta w Arendelle jakoś pomogła w pisaniu książki?
- Oh… Owszem! Masz naprawdę przepiękny zamek, Królowo. Fiord też zjawiskowy. Na szczęście przestało padać zanim wyjechałem! Muszę też przyznać, że była to naprawdę niesamowita przygoda! Proszę się nie zdziwić, jeżeli przeczyta Pani kiedyś moją książkę i zobaczy podobieństwa bohaterów do siebie, bądź pani siostry.
- Nie wiem czy się na to nadaję, naprawdę. Anna na pewno! Ale jeżeli tak zamierza Pan zrobić, to będzie prawdziwy zaszczyt. Zamierza Pan opisać także tą historię? – mężczyzna zamyślił się.
- Raczej nie… Tajemnice, zbrodnia, analizowanie motywów i poszlak… To raczej nie mój styl. Ale będę opowiadał tą historię swoim uczniom… Może któryś z nich postanowi to opisać? – powoli do dwójki rozmówców zbliżała się Anna. Zmęczona, obolała, ale zupełnie zdrowa.
- A więc już nas opuszczasz, Sir Bell?
- Niestety tak, Księżniczko. Jeszcze wiele na świecie muszę zobaczyć. Książka jeszcze nie skończona.
- Czy mogłabym zrobić coś dla Pana? W podzięce za pomoc?
- Nie, raczej nie… – wtem jego wzrok napotkał na trzymaną przez Annę czapkę w brązową kratę – Chociaż… Nie chciałbym być chciwy, lub niegrzeczny, ale ta czapka jest naprawdę bardzo ładna, a moja jest już dosyć stara – Anna raz ostatni przyjrzała się swojemu nakryciu głowy, uśmiechnęła się i bez ociągania wręczyła szlachcicowi.
- Jest Pana! – mężczyzna skłonił się.
- Najmocniej dziękuję. Do widzenia i życzę szczęścia!
- Wzajemnie! – odparły równocześnie siostry. Patrzyły jak ekscentryczny podróżnik schodzi po schodach i po chwili znika za drzwiami. Stały chwilę w ciszy. Spojrzały na siebie, uśmiechnęły się ciepło i porozumiewawczo.
- Jak się czujesz? – zaczęła w końcu Elsa.
- O wiele lepiej! – wtem jakby trochę się zakołysała – Uh… Wybacz. To przez dziecko. Czasem jak się poruszy… – Elsa przechyliła głowę zdziwiona.
- Czujesz jak się rusza?
- Y-hm.
- Już widzę nasłuchującego Kristoffa! – obie w dobrych nastrojach ruszyły w stronę małego saloniku.
- Wiesz, ja wciąż mam przed oczami minę Lindberga, kiedy oświadczyłaś mu że zużyłaś całe antidotum! On naprawdę myślał, że go otrułaś!
- Przekonanie go nawet nie było trudne. Wystarczyło użyć magii, by poczuł że jest mu coraz zimniej – gdy weszły do pokoju, Anna momentalnie zajęła miejsce w jednym z dwóch foteli. Elsa natomiast zajęła się rozpaleniem ogniska.
- Właściwie, to po co on to wszystko zrobił? Czemu nagle hrabia zamienia się w złodzieja i mordercę?
- Ah, nie powiedziałam ci? Widzisz, przejrzałam dokładnie księgi wieczyste. Jak się okazuję, wszystkie pieniądze przekazywane mu na mieszkańców, wykorzystywał na hazard i rozbudowę swojego dworu. Czasem nawet podbierał z podatków. Gdy w końcu zrozumiał, że ta defraudacja wyjdzie na jaw, postanowił czymś zapełnić braki w liczbach.
- Liczby, liczby, liczby… – zaśmiała się Anna. Iskra w końcu rozpaliła drewienka i Elsa rozprostowała plecy. Podeszła do niewielkiego stoliczka w rogu pokoju i napełniła dwie filiżanki herbatą.
- Jest już późny wieczór, gdzie tego Kristoffa tak długo niesie?
- Oh! No tak… Wysłałam do niego gońca, by zawrócił z powrotem do trolli i zapytał o tą odtrutkę dla ciebie. Chyba nie będzie go nieco dłużej – Anna roześmiała się.
- Eh, cóż. Czyli mamy jeszcze jeden dzień spokojnego leżenia i nic nie robienia?
- Teraz nabrałaś na to ochoty?
- Po tym wszystkim? – Elsa położyła dwie filiżanki na stoliczku między fotelami.
- Powiem ci szczerze, siostra! Nieźle to wszystko rozpracowałaś! Parasol, kawa, piżmo…
- Gdyby nie ty nawet nie zaczęłybyśmy tej sprawy! Poza tym, to ty zauważyłaś, że skłamał odnośnie pobytu na północy. A to właśnie ta myśl uruchomiła całą reakcję.
- Już przestań się poniżać! Jesteś lepsza ode mnie. Po prostu przez inne obowiązki brakuje ci czasem motywacji – Elsa podeszła do fotela i zajęła miejsce. Siadając, poczuła dziwny nacisk na żebra. Coś twardego i stosunkowo niewielkiego. Wsunęła dłoń do wewnętrznej kieszeni i wymacała jakiś przedmiot – Jedno mnie wciąż zastanawia. To znaczy, rozumiem, że był w ciepłym kraju, rozumiem, że sfałszował obraz. Ale jak doszłaś do tego, że ukrył w nim właśnie klejnoty koronne? – Elsa uśmiechnęła się, gdy zza kołnierza wydobyła fajkę. Przytknęła ją do ust i odparła.
- To elementarne, moja droga Anno…

Koniec.

I to jest pytanie do ciebie, czytelniku: Skąd Elsa wiedziała, że to właśnie klejnoty koronne znajdują się w obrazie?

PS: Jeżeli chcesz zwrócić uwagę na „ch”, w słowie „chej”, nie kłopocz się. Ja to robię specjalnie ;).

Wow... WOW... Niestety na więcej mnie nie stać... Jesteś moim mistrzem... Anon został zdetronizowany. Genialny pomysł i sam styl pisania. Jestem pod wielkim wrażeniem

Kiedy następne?

Edit tylko ta fajka... Nie za bardzo Sherlokiem zawiało?

Cóż, dziękuję za tą... Krytykę :P.

Jednak najważniejsze pytania: czy zagadka była łatwa do rozwiązania? Czy ostatni zwrot fabularny był przewidywalny? Czy sama na to wpadłaś? I czy znasz odpowiedź na końcowe pytanie?

Aluzje do Sherlocka miały być początkowo bardzo subtelne. Wiem jednak, że z czasem z nimi przesadziłem ;).

Jako Sherlock w spódnicy rozwiązałam zagadkę minimalnie szybciej od sióstr. Ale na końcowe pytanie odpowiedzi nie znam, musze jeszcze raz przeczytać i znajdę je... Taki cel. Musze je znaleźć. :-)

Jak szybciej? W którym momencie? Czy doszłaś do wszystkich wniosków, czy tylko do części?

Wybacz że zadaję tyle pytań, ale to pierwsze moje tego typu opowiadanie ;).

Scena sprzed aresztu domowego, gdy Duarte pyta się czy Hrabia ma coś do ukrycia. Do większości doszłam.

Ogólnie bardzo dobre opowiadanie. Lubię takie klimaty. :-)

No właśnie tak się zastanawiałem, czy ta scena przypadkiem nie za bardzo wskazywała na winę... Zamysł był taki, że Hrabia tylko gra nieprzekonanego. Widać poszło to w odwrotną stronę ;).

Jeszcze raz, dziękuję za pochwałę.

Właśnie, pytałaś się jeszcze kiedy następne.

Od dłuższego czasu (jeszcze zanim zacząłem pisać to opowiadanie, które właśnie przeczytałaś) jestem w trakcie tworzenia dosyć długiej (a przynajmniej znacznie dłuższej niż to) historyjki. Jestem gdzieś tak w 3/4, lecz na razie nie mam nastroju, by kontynuować. Jest to jednak historia zupełnie inna niż ta, którą zamieściłem.

Czy kiedykolwiek napiszę podobną historię do tej? Nie wiem. Na razie nie mam pomysłu. Mało też natchnienia, a tylko pod jego wpływem piszę.

Pisz mój drogi, bo te typy historii świetnie ci wychodzą :) Ale i tak wolę historię pisane w moim stylu xD

Po prostu nie czuję się dobrze w zagadkowych zagadkach (?) tego typu. Mimo to nakłaniam cię do pisania tego typu opowiadań, bo jesteś w nich zwyczajnie dobry :)

Ja się chyba podpiszę pod tymi słowami :)

Mistrz :D Bijesz innych na głowę :) Dla mnie 10/10

Jak wyżej. Dziękuję za pochwałę i powiedz mi, czy zagadka była dla ciebie łatwa do rozwiązania? Czy wpadłaś na trop szybciej niż siostry? I czy znasz odpowiedź na końcowe pytanie?

Nie wpadłem na trop szybciej niż siostry i nie znam odpowiedzi na pytanie.

Krótko mówiąc - za głupi jestem na takie Szerloki Holmsy ;D

Argh...! "WpadłAś". Wybacz :/.

No to teraz powiedz, czy gdy wszystko się wyjaśniło, myślałeś: "No oczywiście!", czy może raczej: "Nie możliwe było rozwiązanie tej zagadki ze strony czytelnika"?

Ponieważ te dwie reakcje zazwyczaj są wskaźnikiem dobrej historii kryminalnej ;).

Więc jest to dobra historia kryminalna :)

Dziękuję ;). Wciąż jednak wydaję mi się, że jest to raczej taka młodzieżowa historia kryminalna, by nie powiedzieć dziecinna. Wydaję mi się, że prawdziwy zjadacz kryminałów rozwikłałby tą zagadkę raz dwa, bądź uznał, że jest pozbawiona sensu.

Mam nadzieję, że będziesz szukać odpowiedzi na pytanie ;).

Zapewne, gdy temat spadnie już wyjątkowo nisko, zdradzę wszystkie sekrety tego opowiadania, bo jest więcej niż jeden, choć tylko jeden dotyczy bezpośrednio fabuły (czyli zadane przeze mnie pytanie). Reszta to takie smaczki, easter-eggi ;).

Ciekawe, ciekawe... Intrygujące, wciągające. Jednak wciąż szablonowe. Szablonowy czarny charakter, szablonowe rozegranie akcji, szablonowy "koniec" antagonisty. Ot, typowa historyjka detektywistyczna. I błędy, błędy, błędy, które strasznie rażą mnie, jako humanistkę z krwi, kości i umysłu. Ale wiesz co? Jest to najlepszy fick z KL jaki kiedykolwiek czytałam (a czytałam dużo. Po angielsku i po po polsku). I mówię to z ręką na sercu, z całym szacunkiem do Anonima oraz z całkowitą pewnością. Jestem w pełni świadoma tego, co piszę. Wizja Anny jako "molicy książkowej" po uszy zauroczonej powieściami detektywistycznymi (inspirowanymi dziełami Conan-Doyle'a? :P), która sama wykorzystuje okazję, by móc choć przez chwilę pobyć takim śledczym i rozwikłać zagadkę kryminalną, z początku nieco sceptycznie nastawiona Elsa, z czasem wciągająca się w tę "zabawę"... No po prostu jestem pod wrażeniem. Skrzywiłam się tylko na widok wzmianek o ciąży Anny. Anna mająca urodzić dziecko... Nie, nie umiem sobie tego wyobrazić xD Ale to naprawdę malutka zanieczyszczona kropla w czystym, wspaniałym oceanie (niewątpliwie kiepskie porównanie, lecz cóż poradzić? :P), w którym aż chce się zanurzyć. Brawo! :D

Ale, żeby nie było tak cukierkowo, powrócę do tematu błędów. Oto kilka z nich (wraz z moimi poprawkami):
"Może pokarzesz mu swój Lodowy Pałac" - "Może pokaŻesz mu swój Lodowy Pałac".
"Znała na pamięć tytuł i autora każdego z nich!" - zbędny wykrzyknk.
"Dziękuje Kai" - "Dziękuję, Kai"/"Dziękuję, Kaiu" (nie jestem pewna, czy jego imię się odmienia. Na chłopski rozum, raczej tak, ale muszę sprawdzić).
"- Wiam Hrabio. Jestem Królowa Elsa [...]." - "Witam, hrabio. Jestem Elsa, królowa Arendelle" (moim zdaniem to po prostu lepiej brzmi).
"Najmocniej przepraszam za tą... Kałużę." - "Najmocniej przepraszam za tĘ... kałużę".
"Zupełnie go zgubiłem w tej szarawce." - nie do się czegoś zupełnie zgubić, o ile dobrze pamiętam z lekcji polskiego ;)
" -Tutaj, w komodzie – powiedziała Elsa wskazując dłonią mebel w rogu – Mamy pełno parasoli." - "mamy" w tym wypadku małą literą.
"Jeżeli Pan zechcę" - "Jeżeli pan zechce".
"Dziękuję Pani" - "Dziękuję pani" (Elsa chyba nie jest dla hrabiego panią w sensie "władczynią", "właścicielką" ;D).
"Więc, Hrabio?" - jeszcze raz: "hrabio" małą literą. "Księżniczko", "królowo", "panu" również (jeśli się mylę, zwróćcie mi uwagę).
"Naprawdę współczuje." - "Naprawdę współczuję".
"Miała nadzieję, że Anna dobrze się czuję" - "Miała nadzieję, że Anna dobrze się czujE".
"Wydaję mi się" - "WydajE mi się".
"Dlaczego zakładasz że [...]" - "Dlaczego zakładasz, że [...]"
"Myśl Elsa!" - "Myśl, Elso!"/"Elsa, myśl!" (używanie formy imienia w wołaczu nie jest błędem, ale lepiej je odmieniać, swoją drogą)
"Dlatego wiedziałeś co wypiła Anna." - "Dlatego wiedziałeś, co wypiła Anna".
"Świetnie rozegrałaś tą partię, Królowo" - "Świetnie rozegrałaś tĘ partię, królowo". Jeżeli mamy czasownik w formie żeńskiej (np. droga, gazeta, kartka papieru, notatka), to przed nią zapisujemy "tę", nie "tą" (np. tę drogę, tę gazetę, tę kartkę papieru, tę notatkę).

Oczywiście, kilka innych "chochlików" by się znalazło, ale na część przymknęłam oko, a pozostałych nie zauważyłam, pochłonięta czytaniem. Popracuj trochę nad interpunkcją i zwracaj uwagi na końcówkę (to nieszczęsne "ę" i "e". "Ę" używamy w przypadku określania czynności 1 os. l. poj. (dla przykładu: ja znajduję, ja żartuję, ja czuję), zaś "e" odnośnie do 3 os. l. mn. (on/ona/ono znajduje on/ona/ono żartuje, on/ona/ono czuje).

Wybacz mi ten wykład XD Po prostu mam alergię na wszelakie błędy (przy czym, rzecz jasna, zdaję sobie sprawę, że nierzadko sama popełniam ich od groma, a alfą i omegą nie byłam, nie jestem i (niestety xD) nigdy nie będę. Na swoją obronę powiem, że wciąż dążę do perfekcyjnego opanowania zasad języka polskiego :P).

Podsumowując:
Pomysł naprawdę świetny, stylistyka wymaga poprawy :)

I na koniec małe pytanko:
Jest szansa, że napiszesz coś jeszcze w podobnym klimacie? :D

"Jednak wciąż szablonowe. Szablonowy czarny charakter, szablonowe rozegranie akcji, szablonowy "koniec" antagonisty."

Nic, tylko się zgodzić. Chciałem nawet z początku uprzedzić, że opowiadanie nie jest niczym oryginalnym, lecz postanowiłem zostawić was z zupełnie nienaruszonym sugestią podejściem.

Powiedz tylko (każdemu zadaję to pytanie): czy zagadka była dla ciebie oczywista i doszłaś do winnego wcześniej, niż siostry, czy jednak dopiero gdy wszystko stało się już jasne? I czy znasz odpowiedź, na ostatnie pytanie?

"I błędy, błędy, błędy, które strasznie rażą mnie, jako humanistkę z krwi, kości i umysłu."

Uwierz mi, starałem się ich uniknąć z całego serca (czytałem tą historię kilka razy, zanim ją wstawiłem). Cóż, słaby ze mnie korektor :P.

"Ale wiesz co? Jest to najlepszy fick z KL jaki kiedykolwiek czytałam"

http://i0.kym-cdn.com/entries/icons/facebook/000/010/809/happy-oh-stop-it-you.pn g

"inspirowanymi dziełami Conan-Doyle'a?"

Samo opowiadanie jest inspirowane Doyle'm. Książki, które czyta Anna, już nie. Jeżeli usiądziesz przed użytymi nazwami (nazwiskiem autora poleconego przez Sir Bella, a także tytułem drugiego tomu) i trochę pomyślisz, to może do czegoś dojdziesz. Połamania nóg ;).

"Skrzywiłam się tylko na widok wzmianek o ciąży Anny."

Nie mogłem sobie tego odpuścić, po prostu nie mogłem... Jeżeli czytałaś moją wypowiedź, na temacie o pomysłach na drugą część filmu, to jedną z moich sugestii było pokazanie Anny w ciąży. Po prostu byłoby to coś... Świeżego! Czy widzieliśmy kiedyś takie coś w Disney'u? Nie licząc kilkusekundowych scenek? Po prostu nie mogłem się powstrzymać. Mnie się ta wizja bardzo podoba, ale każdy lubi co innego ;).

""Może pokarzesz mu swój Lodowy Pałac" - "Może pokaŻesz mu swój Lodowy Pałac"."

Nie mogę uwierzyć, że to przepuściłem...

""Znała na pamięć tytuł i autora każdego z nich!" - zbędny wykrzyknk."

Zapewne. Wydaję mi się, że nie tylko w tym zdaniu ;).

""Dziękuje Kai" - "Dziękuję, Kai"/"Dziękuję, Kaiu" (nie jestem pewna, czy jego imię się odmienia. Na chłopski rozum, raczej tak, ale muszę sprawdzić)."

Słuszna uwaga. Sam się nad tym nie zastanawiałem. No i oczywiście przecinek.

""- Wiam Hrabio. Jestem Królowa Elsa [...]." - "Witam, hrabio. Jestem Elsa, królowa Arendelle" (moim zdaniem to po prostu lepiej brzmi)."

Racja ;).

Wiesz, zawsze chciałem używać pełnego tytułu Elsy. "Elsa The Snow Queen of Arendelle". Niestety w polskim języku jakoś trudno to ułożyć. "Elsa Królowa Śniegu z Arendelle"/"Elsa Królowa Śniegu Arendelle"/"Elsa Królowa Śniegów Arendelle"? Nie wiem, to wszystko brzmi dosyć dziwnie...

""Najmocniej przepraszam za tą... Kałużę." - "Najmocniej przepraszam za tĘ... kałużę"."

Faktycznie powinno być "Ę", z tym mam chyba największy problem. Jednak jeżeli chodzi o pisanie z dużej litery po wielokropku, to to jest coś takiego jak w przypadku "Chej". Wiem, że to błąd, lecz nie mam zamiaru z tego zrezygnować. Wybacz :).

""Zupełnie go zgubiłem w tej szarawce." - nie do się czegoś zupełnie zgubić, o ile dobrze pamiętam z lekcji polskiego ;)"

Możliwe ;).

"" -Tutaj, w komodzie – powiedziała Elsa wskazując dłonią mebel w rogu – Mamy pełno parasoli." - "mamy" w tym wypadku małą literą."

Faktycznie. Kontynuacja zdania (i bez wielokropka :P). Mój błąd :).

""Dziękuję Pani" - "Dziękuję pani" (Elsa chyba nie jest dla hrabiego panią w sensie "władczynią", "właścicielką" ;D)."

Tak. Chodzi o "Pani" w sensie że królowa, a nie zwrot grzecznościowy.

""Jeżeli Pan zechcę" - "Jeżeli pan zechce".
"Więc, Hrabio?" - jeszcze raz: "hrabio" małą literą. "Księżniczko", "królowo", "panu" również (jeśli się mylę, zwróćcie mi uwagę)."

I tutaj się zatrzymam. Nie wiem, czy mam rację, czy nie. Wydaję mi się jednak, że jeżeli mówimy o kimś konkretnym, używając jednak nazwy np. pełnionej przez niego roli, to piszemy z dużej litery. Dlatego właśnie "Pan", "Pani" (w odniesieniu do konkretnych osób), "Hrabia", "Królowa", "Księżniczka", "Grand" (to hiszpański tytuł szlachecki), pisałem z dużej litery.

Z drugiej strony, dlaczego nie piszę "służący"/"służąca", gdy mówię o Kaiu i Gerdzie, z dużej litery?

Hmm... Nie wiem!

Jestem w pełni świadomy, że zapewne się mylę (choć nie jestem w stu procentach pewny), jednakże pisanie "Królowa", "Księżniczka" itp. z dużej litery, kiedy mowa o konkretnej osobie tak mi już weszła w krew, że chyba z tego nie zrezygnuje. Tak samo jak z "Chej" i dużej litery, po wielokropku.

Wiem, że to może być wkurzające i wiem, że zapewne przez to moje opowiadania gorzej się czyta. Wiem, że to trochę bezczelne z mojej strony ("Wiem, że się mylę, ale i tak będę tak robił!"). Ale... Nie wiem, po prostu jestem już przywiązany do takiego stylu pisania. Przepraszam :).

""Naprawdę współczuje." - "Naprawdę współczuję".
"Miała nadzieję, że Anna dobrze się czuję" - "Miała nadzieję, że Anna dobrze się czujE".
"Wydaję mi się" - "WydajE mi się".
"Świetnie rozegrałaś tą partię, Królowo" - "Świetnie rozegrałaś tĘ partię, królowo". Jeżeli mamy czasownik w formie żeńskiej (np. droga, gazeta, kartka papieru, notatka), to przed nią zapisujemy "tę", nie "tą" (np. tę drogę, tę gazetę, tę kartkę papieru, tę notatkę)."

Tak, wielokrotnie zatrzymywałem się przy tego typu zdaniach i zastanawiałem się, czy "tę", czy "tą itp. Jak mówiłem, z tym mam największy problem ;).

""Dlaczego zakładasz że [...]" - "Dlaczego zakładasz, że [...]""

Ah, te przecinki! Wpieprzają się, gdzie ich nie chcę, uciekają, gdy ich potrzebuję!

""Myśl Elsa!" - "Myśl, Elso!"/"Elsa, myśl!" (używanie formy imienia w wołaczu nie jest błędem, ale lepiej je odmieniać, swoją drogą)"

Zgadzam się. Mój błąd.

"Wybacz mi ten wykład XD"

Nie ma sprawy! Nie muszę ci niczego wybaczać ;). Zawsze uważałem, że jeżeli już piszę się opowiadanie, to musi być przynajmniej sprawdzone stylistycznie, gdyż takie błędy po prostu odrywają od czytania. Wchodzisz w klimat, a tu nagle wyskakuje ci "rze może było słonę" i nic, tylko rozwalić butem monitor :P.

Dlatego jeszcze raz przepraszam, za "Chej", wielokropek oraz te wszystkie duże "K" i "H". Wątpię, bym kiedykolwiek się tego pozbył...

Skrytykowałaś głównie błędy stylistyczne, ale dziękuję ci za tą/tę uwagę, o sztampowości fabuły.

Czy chcę coś napisać w podobnym klimacie...? Ehh... Jestem cały czas w trakcie pisania (już chyba od roku) mojego drugiego opowiadania (pierwszym było to, które pisaliśmy wspólnie z foxbondem, a to, które właśnie przeczytałaś, jest trzecie). Nie jest to opowiadanie w tym stylu, jest raczej w typowo Disney'owskim stylu, czyli tragedia i przygoda (jednak nieco bardziej poważne, gdyż ja po prostu nie umiem tworzyć pociesznych, zabawnych historyjek :P). Nie wiem jednak, kiedy je skończę.

Mam w głowię parę pomysłów, ale są one jak dym. Ledwo dostrzegalne, choć nie wiadomo konkretnie, co się widzi. Jednak nie ma tam żadnej zagadki i śledztwa, a przynajmniej jeszcze.

Obecnie wpadł mi do głowy niezwykle szalony pomysł, na opowieść o Frozen niezwykle brutalną i dojrzałą, zupełnie wyjętą ze znanych nam realiów, a jedynie ze znanymi nam postaciami. I niech Bóg mnie powstrzyma, przed przelaniem tego pomysłu na papier, bo sam boję się, co z tego może wyjść!

Tak więc może napiszę, ale nie mam na razie pomysłu, ni nastroju ;).

"Ah, te przecinki! Wpieprzają się, gdzie ich nie chcę, uciekają, gdy ich potrzebuję!"
Ja też się z przecinkami nie lubię xD Przy okazji, jeszcze jedna uwaga: zwroty typu "och", "ach" zapisujemy przez "ch" (no chyba, że jestem totalnie niedoinformowana i w języku polskim zapisanie ich przez samo "h" nie jest błędem xD)

"Zawsze uważałem, że jeżeli już piszę się opowiadanie, to musi być przynajmniej sprawdzone stylistycznie, gdyż takie błędy po prostu odrywają od czytania. Wchodzisz w klimat, a tu nagle wyskakuje ci "rze może było słonę" i nic, tylko rozwalić butem monitor :P"
*pisze się xD Oj tak, kocham wpadki typu "rze może było słonę" na tle nie najgorszego opowiadania. Są bezcenne :D

"[...] wielokrotnie zatrzymywałem się przy tego typu zdaniach i zastanawiałem się, czy "tę", czy "tą itp. Jak mówiłem, z tym mam największy problem ;)"
Zatem spieszę z pomocą: w języku polskim, gdy mamy do czynienia z rzeczownikiem w formie żeńskiej w liczbie pojedynczej, w celowniku (kogo? czego? [nie ma]) używamy "tę" (forma "tą" może wystąpić jedynie w mowie potocznej, wówczas za jakiś karygodny błąd uznawana nie jest (choć mnie i tak kole w uszy niesamowicie), natomiast gdy "tą" zapisujesz w czymś, co nie jest Twoją osobistą, prywatną notatką, dostępną do wglądu tylko dla Ciebie, to w tym momencie popełniasz zbrodnię :P Ale tu znów jest wyjątek: jeśli, na przykład w opowiadaniu, piszesz kwestię jakiejś niedouczonej postaci i jej "analfabetyzm" chcesz podkreślić w sposobie wypowiedzi, mówienia, możesz bezkarnie napisać "tą", bo jest to jak najbardziej uzasadnione):
Ta kura - tę kurę,
Ta zupa - tę zupę,
Ta sałatka - tę sałatkę.
Czyli krótka piłka:
Tą - tylko w mowie potocznej, ewentualnie w przypadku opowiadania, w którym wypowiada się jakaś niedouczona postać.
Tę - zawsze i wszędzie (szczególnie na papierze, choć przydałoby się, żeby ludzie zaczęli tej formy używać na co dzień).

"Nie wiem, czy mam rację, czy nie. Wydaję mi się jednak, że jeżeli mówimy o kimś konkretnym, używając jednak nazwy np. pełnionej przez niego roli, to piszemy z dużej litery. Dlatego właśnie "Pan", "Pani" (w odniesieniu do konkretnych osób), "Hrabia", "Królowa", "Księżniczka", "Grand" (to hiszpański tytuł szlachecki), pisałem z dużej litery."
Odnośnie do "Granda" nie wiedziałam, zwracam honor :) Ale uważam, że nie masz racji. Niewykluczone, że tkwię w błędzie, lecz nigdzie nie spotkałam się z zapisem zwrotów "Królowo", "Księżniczko", "Hrabio" wielką literą. Pogrzebałam trochę w internecie i znalazłam taką zasadę"
[Małą literą zapisujemy]
"– nazwy tytułów i stopni naukowych oraz zawodowych, np. profesor, magister. Nazwy te można zapisać ze względów grzecznościowych dużą literą, szczególnie w oficjalnej korespondencji"
Wnioskuję zatem, że w opowiadaniu "królowo", "hrabio", "księżniczko" powinniśmy zapisywać raczej małą literą.
I jeszcze raz wredna Ivy musi się przyczepić: formy "z dużej litery" czy "z małej litery" są błędne (zdaje się, że to rusycyzmy). Lepiej używać form "wielką/dużą literą"/"małą literą".
Poparcie znalazłam na stronie PWN w wypowiedzi profesora Mirosława Bańko:
"[...] Trzeba tylko pamiętać, aby nie pisać z dużej (wielkiej) litery, gdyż wyrażenia te mają złą opinię w wydawnictwach poprawnościowych, mimo że ich frekwencja w tekstach jest duża. [...]"

"Obecnie wpadł mi do głowy niezwykle szalony pomysł, na opowieść o Frozen niezwykle brutalną i dojrzałą, zupełnie wyjętą ze znanych nam realiów, a jedynie ze znanymi nam postaciami. I niech Bóg mnie powstrzyma, przed przelaniem tego pomysłu na papier, bo sam boję się, co z tego może wyjść!"
A niechaj Bóg skupi się na czymś innym i Cię nie powstrzymuje przed "przelaniem tego pomysłu na papier", ponieważ jestem szalenie ciekawa, coś wymyślił :D

Dobra, muszę sobie odnotować, by przestać czepiać się najmniejszych błędów u ludzi, to zdecydowanie wyjdzie mi na dobre xD

Wciąż nie odpowiedziałaś na najważniejsze pytania.

Czy zagadka była dla ciebie oczywista i doszłaś do winnego wcześniej, niż siostry, czy jednak dopiero gdy wszystko stało się już jasne? I czy znasz odpowiedź, na ostatnie pytanie?

Bardzo mnie to ciekawi :P.

Na ostatnie pytanie odpowiedzi nie znam :)
Nie doszłam do winnego wcześniej niż siostry, szczerze mówiąc hrabiego nawet nie podejrzewałam, choć powinnam byłam, bo na niego wskazuje fakt, że jako pierwszy z trzech gości pojawił się na zamku, a więc poświęciłeś mu najwięcej czasu, zatem można wnioskować, że odegra ważniejszą rolę.

Jeszcze skomentuje resztę twoich wypowiedzi, a chwilowo.

http://www.filmweb.pl/film/Kraina+lodu-2013-651932/discussion/%22Dama+z+Arendell e%22,2569160

Sama chciałaś ;). Wytknij mi wszystkie błędy (obok stylistycznych, proszę także o te literackie :P).

PS: Spójrz na to i powiedz mi, że to nie jest uroczę!

http://fc07.deviantart.net/fs70/i/2013/313/9/8/pitter_patter_of_little_feet___kr istanna_by_xxmemoriezxx-d6tp5uf.jpg

Jest urocze, zgoda. Przeurocze wręcz. Ale do Anny w ciąży nikt nigdy mnie nie przekona xD

Tylko zobacz, że tutaj na narysowana postać Anny ma już mniej więcej 20 coś lat ;)

Nie mogę edytować
narysowana* bez na

+ Kriss ma już obrączkę ;) więc wskazuje na to że sie z nią zaręczył ;x więc nie mogą tutaj mieć mniej niż 20 lat bo Elsa by pewnie znowu nie pozwoliła na ślub ^^

Dla mnie wygląda tak samo młodo, jak na filmie, ale zgadzam się z tobą co do reszty.

Tylko czy ja gdzieś napisałem, że w moim opowiadaniu Anna ma ciągle osiemnaście lat :P?

Oczywiście, że nie a czy ja napisałem, że u Ciebie w opowiadaniu piszesz, że ma osiemnaście lat? :)

Wybacz. Zrozumiałem, że właśnie w tym kontekście pisałeś ten komentarz ;).

Ahhhhhhhhhhh, damn!

"machnięciem dłoni ściągnęła z niej lud"

"LUD"!? Jaki "LUD"!?

Jak ja to mogłem przegapić...!?

Oj tam... Po to są błędy żeby ich unikać w przyszłości ;-)

Wiem, że nie ma się czym zamartwiać, ale taka gafa...

Wchodzę na FW, a tu nowe opowiadanka :D Po prostu jestem w niebo wzięta.

Opowiadanie bardzo przyjemne w odbiorze, szkoda tylko, że przez pierwszą połowę praktycznie nic się nie dzieje. Późnie akcja zaczyna się rozwijać, jednak nadal pozostaje do bólu szablonowe. Kilka(naście) błędów też sie znalazło, jednak to bardziej gramatyczne a nie logiczne, więc zakłócały jedynie w niedużym stopniu odbiór.

Ogólnie gdybym miała oceniać to dostałbyś 7/10.

PS. I nie, nie znam odpowiedzi na Twoje pytanie.

No! I dziękuje bardzo! :)

Zwróciłaś mi uwagę na późne rozwijanie się akcji. Jest to wada, którą sam sobie wytknąłem gdy pisałem to opowiadanie ;). Pobicie ma miejsce w połowie, o ile nie później, a esencją kryminałów jest przecież to, że zagadka pojawia się na początku. Właściwie, to przez większość czasu nie można nawet podejrzewać, że jest to nowela kryminalna! Dziękuje, że zwróciłaś na to uwagę.

No i jako druga osoba napisałaś też, że jest szablonowe. Zastanawiam się jednak, co macie na myśli? Zagadka? Czarny charakter?

Zagadka przyznaję, nie jest niczym oryginalnym, gdyż w rzeczywistości jest zlepkiem różnych zagadek, z różnych filmów i książek kryminalnych.

Czarny charakter? Wydaję mi się, że bardzo trudno jest zrobić oryginalny czarny charakter w kryminale. Zazwyczaj jest to po prostu zuy człowiek, który robi zue rzeczy. Zwłaszcza, jeżeli mówimy o nowelce, a nie kilkuczęściowej serii.

Czy coś jeszcze było szablonowego?

Ivy na ten przykład, zwróciła mi uwagę na "szablonowe rozegranie akcji". I nie wiem dlaczego nie zapytałem się jej, o co konkretnie chodzi.

PS: Czasem się zastanawiam, czy ktokolwiek z was w ogóle zastanawia się nad tym pytaniem (nie licząc filmomanki) :P.

Szablonowe... Nie wnosisz nic odkrywczego. Typowe rozegranie akcji, typowa zbrodnia, typowe pozbycie się niewygodnych świadków, bądź ogólnie postaci.

Ja szczerzenie będę się zastanawiać. niestety nie mm tyle czasu. Ale odpowiedź chętnie poznam.

O Bosze... ile błędów...
szczerze nie będę*
Niestety nie mam *
chyba wszystkie... Ale pewna nie jestem

No tak, w zasadzie jedyną oryginalną rzeczą w tej historii jest fakt, że bohaterkami są siostry Arendelle :P.

Musze zadać to pytanie. Czy chodzi Ci o to ze obraz został odnaleziony w niezwykle bliskim czasie z zaginięcie klejnotów. Znaleziono go w tym samym mieście /krainie, nie wiem jak to nazwać, w którym skradziono klejnoty?

Jeśli nie, to ja myślę dalej.

Sama sobie odpowiem. To byłoby za proste...

Chociaż zazwyczaj tak jest ze najprostsze rozwiązania są tymi odpowiednimi. Ale i tak za proste wg mnie. To myślę dalej...

Nie, nie o to chodzi ;). Co prawda to by pewnie wystarczyło, by wysunąć wniosek o kradzieży klejnotów, ale w tekście jest coś wskazującego na to znacznie bardziej.

.

Oświadczam, że za trzy tygodnie, zaczynając od dnia dzisiejszego, wszelkie sekrety, tajemnice i smaczki w moim opowiadaniu zostaną ujawnione i wyjaśnione.

Chyba że, w kwestii głównej zagadki, o której rozwiązanie was poprosiłem, ktoś poprosi, żebym wydłużył czas ;).

Miłych trzech tygodni życzę! A, i świąt też wesołych ;).

UWAGA!!!

Mamy dziś piąteczek. Numer na moim Frozen-kalendarzyku, to dziewiąteczka. Dziewiąteczka podzielona przez trójeczkę, daje trójeczkę. Trójeczka dodana do dziesiąteczki, daję trzynasteczkę. Trzynastego stycznia, we wtorek, jak pokazuje mój w sopel lodu wyczesany Frozen-kalendarzyk, mija termin wspomnianych przeze mnie w poprzednim poście trzech tygodni.

Tak więc dokładnie we wtorek wszystkie smaczki, tajemnice i ester-eggi, które macie zupełnie gdzieś, w moim grafomańskim opowiadaniu zostaną ujawnione! A ja wciąż nie otrzymałem odpowiedzi na najważniejsze pytanie: Skąd Elsa wiedziała, że to WŁAŚNIE klejnoty koronne Burgos były w obrazie? Przecież kradzież klejnotów, sfałszowany obraz, oraz pobyt w ciepłym kraju Hrabiego mogły być zbiegiem okoliczności (dosyć naciąganym, ale mogły!)! W opowiadaniu jest odpowiedź, która nakierowuje DOKŁADNIE na trop klejnotów!

Jako że mam dzisiaj wyjątkowo (nie żartuje: WYJĄTKOWO) dobry humor, postanowiłem trochę urozmaicić tą grę. Pamiętacie może te sławne książeczki? Kontynuacje Frozen?

Otóż osoba, która pierwsza znajdzie odpowiedź na moje pytanie, otrzyma ode mnie NAGRODĘ! Mianowicie: PIERWSZY TOM ZATYTUŁOWANY "All hail the queen!"!

Nie! To nie jest żart! Zaciskajcie rajty i wczytujcie się w opowiadanie! Jeżeli to będzie konieczne, mogę wydłużyć czas do ujawnienia tajemnicy.

Notka: Książeczka będzie oczywiście w języku angielskim. Nie gwarantuje także, że dostaniecie ją od razu po premierze. Mogę jedynie zagwarantować, że DOSTANIECIE ją na pewno.

Pozdrowienia! Niechaj mrozy Arendelle zawsze rozgrzewają wasze serca!

Asante sana, zjem banana...

Cóż, spodziewałem się, że nikt mi w ten konkurs nie uwierzy. Wasza strata, mnie tam wszystko jedno :P. Jest 13 stycznia, minęły trzy tygodnie, a zatem teraz obiecane smaczki.

Z góry zaznaczam, że nie biorę was za kretynów. Po prostu uważam, że człowiek nie musi wiedzieć o świecie wszystkiego, dlatego niektóre aluzje i inspiracje mogły co po niektórym po prostu umknąć. Praktycznie nic w tymże opowiadaniu nie wzięło się z powietrza i tym postem chciałbym to udowodnić.

Jako że nie lubię "mieszać" Disney'owskiej fikcji, z naszą rzeczywistością, stworzyłem na potrzeby opowiadania dwa królestwa:

Burgos - w opowiadaniu jest to wersja, jak większość z was się pewnie domyśliła, Hiszpanii. Nazwa zaczerpnięta z mniej, lub bardziej wam znanego miasta na północy tego kraju.

Westford - mimo że Westford w założeniu jest moją wersją Wysp Brytyjskich ("zachodnie wyspy", a także stwierdzenie "pogoda w stylu zachodnich wysp", czyli po prostu "angielska pogoda"), to nazwa została zaczerpnięta od miasta w Stanach Zjednoczonych, niedaleko Bostonu. Za bardzo spodobał mi się jednak przedrostek "West" (z ang. "zachód"), by szukać czegoś innego ;).

Imiona bohaterów to nic szczególnego. Magnusson i Lindberg to najzwyklejsze nazwiska skandynawskie, tak samo jak Duarte hiszpańskie. Co niektórym mogło się pomylić: "Grand" to nie imię, tylko hiszpański tytuł arystokratyczny ;).

Inna sprawa z "Sir Joseph'em Bell'em". Jest to oczywiście najzwyklejsze imię i nazwisko w Anglii, lecz zostało w pełni zapożyczone z autentycznej postaci. I tutaj mamy pierwsze nawiązanie. Joseph Bell był lekarzem (stąd też "z wykształcenia jestem medykiem"), który potrafił diagnozować pacjenta jedynie obserwując go dokładnie, od stóp do głów i korzystając z umiejętności dedukcyjno-abdukcyjnych. Joseph Bell uczył w szkole, do której trafił Sir Arthur Conan Doyle. Owszem, Bell był pierwowzorem postaci Sherlocka Holmesa ;).

Co zmyśliłem, to zainteresowania naszego Westfordzkiego arystokraty. Nie wiem, czy Joseph Bell pisał książkę, czy podróżował, ani nawet czy w ogóle miał tytuł szlachecki. Te cechy zostały zaczerpnięte ze wspomnianego już Sir Arthura Conana Doylea. Bezpośrednie nawiązanie do znanego, angielskiego pisarza, to oczywiście oświadczenie, że Joseph będzie opowiadać o tej historii "swoim uczniom".

Idąc dalej od Josepha Bella. Pamiętacie autora, którego polecił Annie?

"Ragde Nalla Eop". Jeżeli przeczytacie od tyłu, po kolei każdy człon nazwiska, otrzymacie: Edgar Allan Poe.

Wiem, tania sztuczka ;). Być może jest to znany wam autor, jeden z pionierów powieści detektywistycznej. Napisał cykl opowiadań, których bohaterem był C. Auguste Dupin, uważany za pierwszego w historii literatury detektywa (w rzeczywistości, jak to wspominała Anna, był to "arystokrata, zajmujący się kryminalnymi sprawami hobbystycznie").

Jak pamiętacie, w momencie gdy widzimy Annę czytającą książkę tegoż autora, czyta już "drugą część". Jej tytuł brzmiał: "Tajemnica Mariana Tegora". Tutaj mamy kolejny "tani chwyt" z mojej strony :P. Drugie dzieło Allana Poe, w którym pojawił się C. Auguste Dupin, nosi tytuł: "Tajemnica Marii Roget". Po prostu zmieniłem "Marię", na "Mariana" i napisałem "Roget" od tyłu, no i gitara ;).

Takie bezczelne nawiązania, jak czapka z dwoma daszkami i fajka, pominę. Wydaję mi się też, że genezę zwrotu "To elementarne, droga Elso/Anno" każdy zna, więc przejdę dalej.

Teoria "dopasowania ogniwa do łańcucha", zarówno jak "wszechświat jest leniwy", a także ekscentryczne zachowanie Anny, a także Josepha, zostało zainspirowane postacią, a jakże, Sherlocka Holmesa. Mam nadzieję, że dobrze sparodiowałem jego zachowania i dobrze oddałem sposób rozumowania ;).

Nazwa burgoskiej trucizny "gelu gelidis" oznacza nic innego, jak "chłodny chłód" po łacinie. Inspiracja zaczerpnięta z mikstury "felix felicis", ze sławnej serii książek J.K. Rowling "Harry Potter".

Gdy trzeba ratować Annę, Elsa posyła służbę po "książkę Tadeusza Sędziwoja". Jest to taki polski akcent w mym opowiadaniu. Imię "Tadeusz", zostało zaczerpnięte od Tadeusza Grabianki, a nazwisko "Sędziwój", od Michała Sędziwoja. Obaj byli polskimi alchemikami.

Ostatnie nawiązanie jest naprawdę upierdliwe. Chodzi o dwa, wypowiedziane przez Annę zdania: "Jesteś lepsza ode mnie. Po prostu przez inne obowiązki brakuje ci czasem motywacji".

Kto zna się na twórczości Doyle'a ten wie, że Sherlock Holmes miał starszego (o siedem lat) brata, Mycrofta. Mycroft opisywany jest, jako posiadacz większego od Sherlocka talentu detektywistycznego, jednakże obrał on inna drogę życiową - pracował dla rządu. Był niezwykle pochłonięty swoją pracą, z tegoż powodu ukształtowało się w nim coś na miarę lenistwa. Mimo że często wyciągał dobre wnioski, wolał przyznać rację temu, kto się z nim nie zgadza, niż udowodnić swoje stanowisko. Tak właśnie chciałem przenieść charakterystykę dwóch braci Holmes, na dwie siostry Arendelle. Czy mi się udało? Nie mnie to oceniać ;).

Więcej nawiązań nie pamiętam, za wszystkie serdecznie żałuje, jeżeli jakieś sobie przypomnę, to jeszcze was nimi zaszczuje.

Jeżeli chodzi o główną zagadkę, to z czystej ciekawości dam jeszcze trzy dni na jej rozwiązanie. Czasem mi się wydaję, że nikt tutaj nawet nie zagląda, ale cóż... Mówiąc szczerze chciałbym już zamknąć to opowiadanie i niech spada w mroczne czeluście tego forum, tam, gdzie moje cztery poprzednie tematy. Tak więc za trzy dni podaję odpowiedź ;).

Trzy dni minęły. Nikt nie wydawał się zainteresowany ani zagadką, ani konkursem. Cóż, trudno :). Jak obiecałem, umieszczam rozwiązanie zagadki.

Liczby, liczby, liczby...

Grand Duarte: Wie Królowa, co jeszcze bardziej nas poirytowało? Diadem był ozdobiony w CZTERY kamienie szlachetne. Razem z innymi grandami postanowiliśmy zrobić naszej Królowej prezent z okazji jej urodzin i dodać piąty. Wszystko było ZACHOWANE W TAJEMNICY...

[...]

Sir Bell: A i tak nie widziałem bardziej wartego uwagi skarbu, od diademu Westford.
Hrabia Lindberg: A tak! Widziałem go dobrych kilka lat temu, gdy byłem u was na misji dyplomatycznej. Przepiękne dzieło. Ma chyba SZEŚĆ kamieni, o JEDEN więcej, niż ten z Burgos.

Tak więc uznaję opowiadanie za w pełni zakończone. Niech teraz zniknie na zawsze, z pamięci internautów.